Hem

18. Jessie

Ik schrok van een stem achter me, in een ruk draaide ik me om en zuchtte ik opgelucht bij het zien van hem. 

'Oh mijn god, Jezus.' Ik kwam op adem en hij kwam naar me toegelopen. Tranen in zijn ogen, verloren blik zijn gezicht.

'Jessie.' Zuchtte ik en hij barstte in huilen uit. Ik opende mijn armen en hij duwde zijn gezicht op mijn borst.

'Hee.' Zei ik zacht en ik hoorde hem snikken.

'Het is klaar.' Zei hij door zijn gesnik heen.

'Ze wil me niet meer.' Ondanks hoe warm het was nam ik hem toch in mijn armen. Ik voelde me benauwd met zijn plakkerige lichaam tegen mij aan maar ik negeerde het.

'Stil maar, het komt goed.' Het enige wat ik deed was hem geruststellen, hij had nu geen tijd om mijn kant van het verhaal aan te horen. Ik voelde me schuldig, maar het was nu toch al te laat. Het enige wat ik nu kon doen was er voor hem zijn.

'Ik voelde me zo dom. Ze keek me zo aan alsof het duidelijk was, alsof we allang klaar waren.' Ik beet op mijn lip en liet mijn hand zachtjes over zijn rug heen gaan.

'Je bent niet dom, je had het niet door. Sem had het moeten zeggen.' Jessie huilde even en uiteindelijk liepen we terug.

'Weetje, ik kwam hier ook toen ik erachter kwam dat Andreas met Silke had. Alleen toen kwam niemand me zoeken.' Ik keek hem met medelijden aan en ik wreef over zijn schouder.

'Wij zijn allemaal naar je komen zoeken Jessie, Andreas ook. En het feit dat hij je liefdesinteresses afpakt hoef je je geen zorgen meer over te maken.' Jessie lachte zacht en hij haalde zijn neus even op.

'Soms wil ik net zo zijn als jij en Andreas.' Ik trok een wenkbrauw op.

'Gay?' Jessie schudde zijn hoofd. 

'Nee, zo gek op elkaar. Ik was altijd zo verliefd op Sem, ik zou alles voor haar doen, ik was zo blind door mijn verliefdheid dat ik niet wist dat zij niet hetzelfde voor mij zou doen.' Ik keek hem treurig aan. Ik had het te doen met hem. Als er iemand was die dit niet verdiende, dan was Jessie het. 

'Ik weet zeker dat je een keer iemand ontmoet, die net zoveel om jou zou geven, als jij om hun.' Jessie glimlachte scheef naar me.

'Ik weet niet, misschien is liefde gewoon niks voor mij.' Ik gaf hem een klein stootje tegen zijn schouder aan.

'Zoiets moet je niet zeggen Jessie, het komt wel weer goed.' Hij sloeg zijn arm om me heen en hij legde zijn hoofd even op mijn schouder terwijl we verder liepen.

'Dankjewel Lysa.' Ik glimlachte en duwde mijn hoofd tegen dat van hem aan.

'Geen probleem Jess, ik ben er voor je.' Ik voelde zijn glimlach breder worden en we liepen terug naar het kamp toe. Zodra we er waren stond Jack al buiten te wachten met zijn handen in zijn zij. Het was bijna donker en als ik Jessie net iets later had gevonden, of hij mij, dan hadden we de weg niet meer terug konden vinden. Ik zag Andreas binnen naar ons kijken, even checken of we er waren, daarna liep hij naar de slaapzaal. Jack had een strenge blik op zijn gezicht.

'Lysander Prins en Jessie-' Jack zuchtte opgelucht en hij verschool zijn gezicht in zijn handen.

'Wie houdt ik voor de gek, ik ben zo blij dat jullie weer terecht zijn.' Hij opende zijn armen en nam ons beide tegelijkertijd beet. Hij zuchtte een paar keer.

'Willen jullie dat alsjeblieft nooit meer doen?' Hij liet ons los en hij keek ons even aan.

'Als er iets is moet je gewoon naar mij toe komen hé? Dan regel ik wel iets, maar niet meer zomaar weglopen, afgesproken?' We knikten allebei en door de manier waarop Jack tegen ons sprak besefte ik me dat we eigenlijk echt nog maar kinderen waren. 

'Nou, hebben jullie honger? Rachel heeft nog speciaal voor jullie iets klaar gemaakt in de keuken.' Jessie en ik werden aan het aanrecht gezet in de keuken en aten zwijgend onze kom soep leeg. Ik was uitgeput van de dag maar besloot om toch nog even snel te douchen voordat ik naar mijn bed toeliep. Alle bedden waren al opgevuld toen ik in mijn onderbroek en hemd de slaapzaal door wandelde. Jessie lag al te slapen, uitgeput van de dag en Tom keek me aan zodra hij zag dat ik binnen was. Hij stak zijn duim op en hield een vragend gezicht aan. Ik knikte kort met een kleine glimlach en stopte mijn douchespullen terug in mijn tas. Ik klom een stukje de ladder op richting Andreas bed.

'Andreas?' Vroeg ik zacht maar hij draaide zich van me weg. Ik zuchtte en liet mijn handen kort over hoofd heen gaan. 

'Welterusten.' Ik kuste zijn kruin en klom weer van de ladder af. Ik liet mezelf op mijn eigen bed vallen en luisterde naar de geluiden om me heen. Iemand die zacht snurkte, de bladzijdes van een boek, het bewegen van een deken, het kraken van een bed, het zacht gefluister van een ander, en ik viel in slaap. 
Het was een tijd geleden dat ik gedroomd had, maar die nacht was het weer zo ver. Ik droomde over dat ik weer op school zat en dat Jessie werd geïntroduceerd als nieuwe leerling. Iedereen lachte hem zonder reden uit, zelfs Nils die naast me zat. Opeens was ik op het schoolplein met Andreas aan het zoenen, hij duwde me weg. 'Dacht je nou echt dat ik dit jaar weer iets met je zou willen?' Ik bleek niet te kunnen praten in heel mijn droom, dus stond ik daar maar, verbaast naar hem te kijken. 'Nee joh Lysa! Ik neem van alles een beetje, en dit jaar, is er weer iemand anders aan de beurt.' Hij lachte en hij verdween. De droom wist van geen stoppen en voor ik het wist zat ik in een kerk tijdens de ceremonie van iemand begrafenis. Er stond een kist met daarop bloemen en een foto van Nils. Er klonk een stem naast mij. 'Hij lette niet op, hij lette niet op en nu is hij dood.' Het was Tom. Hij lachte duivelachtig. 'Hij lette niet op! En nu! Nu is hij dood!' Mijn oren begonnen te bloedde van het harde geluid. 'Dus zorg maar dat je op let.' 

De leiders maakte me wakker na een hele diepe slaap. Ik merkte aan hoe vast mijn lichaam was dat ik amper leek te kunnen bewegen. Ik ging recht op zitten en kreunde van de vermoeidheid. Ik strekte me uit en keek even om me heen. Jessie zat op zijn bed en hij glimlachte naar me, ik lachte terug. Boven zat Nils die even naar beneden keek richting mij en toen gerustgesteld terug op zijn bed viel.

'Hij is niet dood, hij is niet dood.' Zei hij zacht en ik lachte.

'Nope, springlevend.' En om eerlijk te zijn, na mijn vage droom had ik precies hetzelfde tegen hem kunnen zeggen. Ik begon me om te kleden en zag toen uiteindelijk Andreas uit zijn bed komen. 

'Hee.' Zei ik zacht. Hij scande me even, van top tot teen.

'Hee.' Zei hij toen. Hij trok slechts de kleding aan die hij miste en liep toen al snel de slaapzaal uit.

'Geen kus of knuffel deze keer?' Vroeg Tom verbaast. Ik negeerde het en ging zuchtend op mijn bed zitten. Wat was er gisteren nou toch gebeurd dat hij nu zo tegen me doet. Was hij echt zo boos dat ik Jessie op het  verkeerde spoor heb gezet? Wat kon hij dat nou schelen? Het was niet alsof Andreas daadwerkelijk zoveel om Jessie gaf als ik. Dat was iets waarvan ik bijna zeker was. Op het vorige kamp heeft Jessie me heel duidelijk uitgelegd dat ze niet echt vrienden waren, maar dat Andreas iedereen gewoon kent. 

'Lysander, kom je?' Jessie stond al klaar voor me en ik werd wakker uit mijn gedachten. Ik knikte en stond op. Zodra we buiten aankwamen zat Andreas al bij zijn groep. Vreemd, ik dacht dat hij die groep juist zo haatten. Ik keek hem aan en hij had een geërgerde blik op zijn gezicht. Terug bij onze tafel kregen ik en Jessie een stevige omhelzing van Maya en Esmee.

'Ik maakte me zo'n zorgen gisteren, maar ik ben blij dat jullie weer terug zijn.' Zei Maya op een lieve toon. 

'Ik zweer het je, bij de meisjes krijg je echt niets te weten over al die jongens dingen! Je krijg alleen de geruchten mee en die gingen erover dat jullie drugs gingen kopen!' Zei Esmee ongelovig en we lachten met zijn alle. Om eerlijk te zijn, wilde ik ook zo iets "ontspannends" doen als drugs kopen in plaats van dat waar we gisteren door heen waren gegaan.