Hem

37. Te laat

Ik had de tijd niet eens door toen ik met Jessie halfdronken stond te dansen en mee te zingen met de muziek.

'Forever young! I wanna be forever young!' Schreeuwde we en we lachten toen we hoorden hoe vals het klonk.

'Ga jij je slag nog slagen met Rosie?' Jessie schudde zijn hoofd. 

'Ze is druk bezig.' Ze wees naar haar en Andreas die een partij stonden te zoenen. 

'En jij?! Ga jij Andreas nog overmeesteren?' Ik keek van Jessie naar Andreas.

'Je hebt het zelf gezegd Jess, ik ben niet speciaal.' Jessie keek me verdrietig aan toen ik hem confronteerde met wat hij gisteren tegen mij gezegd had.

'Dat meende ik niet Lysa.' Ik keek hem aan, en zag de medelijden in zijn gezicht. Ik had nu geen zin om te huilen. Niet nu, dit was mijn laatste avond hier...
En toen drong het tot me door. Ik zei hierna niet alleen vaarwel tegen Andreas, maar ook tegen Jessie, en Otis, Esmee, Maya, Tom en Sem. Ik moest er nu nog het beste van maken, shit waarom was ik vergeten dat vriendschappen net zo belangrijk waren?!

'Jij bent wel speciaal!' Zijn woorden klonken vaag over de harde muziek heen.

'En als Andreas dat niet in ziet, dan is dat echt zijn probleem.' Ik keek hem realiserend aan. Daarna greep ik hem beet. Hij omhelsde me stevig terug en ik glimlachte.

'Ik weet waarom Sem je niet leuk vond op die manier Jessie.' Ik trok terug uit de omhelzing en Jessie grinnikte.

'Oh ja joh?' Ik knikte en draaide hem toen in de richting van Lana en Sem. En net op het moment dat we keken, greep Lana Sem vast, en drukte ze haar lippen op die van haar. Jessies mond viel open.

'Wow!' Ik grijnsde toen ik het zag. Sem greep Lana vast en kuste haar terug. Jessie keek me verbaasd aan, maar op een positieve manier.

'Dat verklaart heel veel!' Riep hij en ik lachte.

'Ja echt hé?!' Jessie en ik bleven samen dansen, zelfs toen er een schuifelliedje opkwam en we zagen langzaam iedereen beginnen te zoenen met elkaar. Jessie keek me aan, zijn hoofd kwam dichterbij. 

'Waag het niet, sukkel!' Jessie lachte en plantte een kus op mijn wang.

'Geen zorgen, Lysa, jij blijft mijn beste vriend.' Misschien kwam het doordat we half dronken waren dat we zo dramatisch deden, maar het voelde goed. Ik omhelsde hem weer.

'En jij de mijne.' Daarna lachte we weer. En zodra we Nils zijn lippen zagen plantte op die van Jude, was het voor ons beide game over.

'Nu zijn we de enige die heel deze avond niet gezoend hebben!' Riep hij kwaad, en dat was waarschijnlijk waar. Want bijna iedereen om ons heen deed flink zijn best. 

'Wat een vernedering.' Mompelde Jessie dramatisch. Ik zuchtte, rolde mijn ogen en greep toen zijn kaken vast, om een stevige kus op zijn lippen te drukken. Jessie keek me geschrokken aan.

'Dit blijft tussen ons!' Riep ik en Jessie knikte snel achter elkaar. 

'Nou, de vernedering is geloof ik alleen maar erger geworden.' Ik begon te lachen en Jessie lachte met me mee. Uiteindelijk werd de romantische muziek uit gezet.

'Oké, dames en heren! Ga allemaal bij jullie groepje staan, want nu is natuurlijk wel het moment waar we met zijn alle op hebben gewacht.' Jack sprak in de microfoon, en om eerlijk te zijn was ik al weer vergeten dat ze het winnende groepje bekend gingen maken. Ik legde mijn arm om me heen en zag de rest van ons groepje dichterbij komen. Ik keek Nils met een grijns aan.

'Hee, lekker getongd?' Nils keek me kwaad aan en gaf me een duw.

'Kijk me niet zo aan jij.' Zei ik voor de grap en Nils rolde zijn ogen terwijl hij zijn glimlach onderdrukte. We stonden met ons groepje dicht bij elkaar, in spanning af te wachten. En toen opeens had ik ergens wel hoop dat we zouden winnen. Wie weet was die kans er. Een kleintje. Ik beet gefocust op mijn lip.

'Natuurlijk wil ik jullie eerst allemaal heel erg bedanken voor al jullie harde inzet en enthousiasme. En natuurlijk een groot applaus voor alle leidingen!' Iedereen klapte hard in zijn handen en er klonk gefluit en gejoel.

'Ik hoop vele van jullie volgend jaar weer terug te zien, helaas kan niet iedereen terug komen.' Er klonk ge-aw en Jack trok een zielig gezicht.

'Maar genoeg genoeg gelult, door mij. Dan is het nu tijd voor het moment waar jullie al heel het kamp hard voor gewerkt hebben!' Ik voelde mijn hart sneller kloppen en ik had mijn armen over Nils en Jessie heen gelegd.

'Wie heeft het zomerkamp 2004 gewonnen?' Er werd een tromgeroffel muziekje aangezet en ik staarde met spanning in mijn buik voor me uit.

'De winnaar, van het kamp...' Jack liet expres een lange stilte vallen.

'Is geworden...' Ik beet op mijn lip en het voelde alsof mijn hart zo ging exploderen.

'Groepje vijf!' Er klonk gejuich van het groepje naast ons en mijn lach verdween. Dit meen je toch niet...

'Kom maar op het podium.' Ik zag Otis en Jude als eerste het podium opkomen, gevolgd door Lana en Sem die elkaars hadden vasthielden. En daarna natuurlijk, Rosie en Andreas.  Ik kon ze niet uitstaan. Andreas keek me aan vanaf het podium, met een kleine voldane grijns op zijn gezicht. Ik zag de blauwe plekken op zijn gezicht en Jessie tikte me aan.

'Heb je met hem gevochten?' Maar ik negeerde hem. 

'Fucking klootzak.' Mompelde ik in mezelf en ik liep er vandoor. Ik duwde iedereen die in mijn weg stond aan de kant op zoek naar de uitgang van het kamp. Ik opende de deur waardoor er even een vaag buitenlicht binnen scheen maar daarna al snel weer samen met mij verdween. Ik liep door de regen richting de zijkant van het gebouw waar een afdak was, en rust van de hard bonzende muziek. Ik herkende de titelsong "We Are the Champions" van Queen dat half door het gebouw heen dreunde en ik voelde mezelf instortten. 
Ik ging neer zitten op de koude ruwe tegen en leunde met mijn hoofd tegen de muur aan. Ik legde mijn hand op mijn borst neer en probeerde mijn ademhaling onder controle te krijgen en het hard geklop van mijn hart. Ik zat tegen het randje van een paniekaanval aan, leek het wel. 

Ik kwam op adem en genoot van de rust die ik even had. Ik staarde voor me uit richting het bos, waar ik een aantal vogels hoorde fluiten, en de regen die neer kletterde voor me op de tegels. Ik hoorde voetstappen mijn kant op komen. Geschrokken stond ik op. Het was vast Jessie, die kwam checken hoe het met me ging. uiteindelijk zag ik Andreas daar staan. Hij had een schuldige blik op zijn gezicht en ik keek hem kwaad aan.

'Lysander.' Zijn stem trilde en hij kwam naar me toe gelopen. Zijn haren hingen voor zijn ogen en ik zag zijn blauwe plekken goed in het licht. 

'Moet jij niet je domme prijs gaan ophalen?' Mompelde ik vijandig.

'Ik hoef die domme prijs niet.' Zuchtte hij. 

'Vorig jaar wel, vorig jaar was het alles voor je.' Ik haatte het dat ik weer terug dacht aan het vorige kamp, en hoeveel leuker dat leek te zijn.

'Vorig jaar, was ik alles voor je.' Mompelde ik in mezelf. Ik leunde met mijn rug tegen de muur aan en ik sloot mijn ogen.

'Het spijt me, voor wat ik je heb aangedaan.' Zei hij toen. Ik keek verbaast op.

'Beetje laat vind je niet? Beetje té laat.' Andreas beet op zijn lip. 

'Misschien wel.' Fijn dat hij het zelf ook door had.

'Mij spijt het dat ik de hele tijd achter je aan heb lopen rennen, op zoek naar iets wat er niet was. Want het is waar, je bent echt een enorme klootzak.' Andreas zuchtte. Ik keek hem aan.

'Is het echt weg Andreas?' Ik liep naar hem toe en ik ging tegenover hem staan.

'Ben je echt verliefd op Rosie? Eerst dacht ik dat het een soort toneelspelletje was van je, maar je hebt me bijna overtuigd. Dus zeg eens, hoe zit het? Voel je echt niets meer voor me?' Ik keek hem aan, Andreas beet op zijn lip. Er was een kleine afstand tussen ons, die ons niet leek te storen. 

'Laat me de vraag anders stellen.' Ik keek even naar beneden voordat ik hem weer scherp in de ogen aankeek.

'Hou je eigenlijk nog van me?' Het bleef pijnlijk stil tussen ons. Andreas keek me verdrietig aan.

'Lysander...' Zei hij op een kwetsende toon.

'Nee, beantwoord de vraag.' Ik keek hem aan, ik wist het antwoord al, maar ik moest het duidelijk van hem horen.

'Hou je van mij?'