Księżna

XXXIX. Pojedynki

Możni zebrani na pobliskim pagórku hucznie przywitali w Litwie Władysława i Jadwigę. Litewska księżna chcąc zapewnić swoim gościom niezapomniane wrażenie, kolejny raz w zimowy dzień zorganizowała zjazd saneczkowy. Szlachetnie urodzone panny miały nadzieję, że wydarzenie to stanie się nową tradycją na litewskim zamku. Okoliczności te sprzyjały matrymonialnym rozmowom, a wielu mężczyzn chętnych okazać swoją siłę, interesowało się pannami, które miały uczestniczyć w zjeździe. Służba starannie przygotowała miejsce zabawy, począwszy od ognisk kończąc na grzanym winie. Wiktoria z aprobatą patrzyła na zgromadzonych ludzi i z zadowoleniem dostrzegła jak ciekawy wzrok królowej błąka się po otoczeniu.

– Widzę, że jesteś zadowolona z tak licznej obecności szlachty, pani. – Fulko stanął obok młodej władczyni. Przyglądał się jej od dłuższego czasu, był pod wrażeniem tego jak ta emocjonalna niewiasta, rozwinęła się na litewskim dworze.

– Fulko, dobrze wiesz, że nie przybyli tu dla mnie, lecz dla króla.

– Nie byłbym tego taki pewien, każdy z nich wie, kto przygotował to spotkanie.

– Mam nadzieję, że Władysław i Jadwiga będą dobrze się bawić. To ich zadowolenie jest teraz najważniejsze. – król i królowa musieli dobrze myśleć o Skirgielle i Wiktorii. Taki był główny cel do, którego dążyła wielkopolanka. Dzięki temu Litwa mogła jeszcze dłużej zostać pod ich władaniem, a przecież bycie namiestnikiem Wielkiego Księstwa było dla jej męża najważniejsze na świecie.

– Pani, rozmawiałem już z księciem, lecz i z tobą chciałbym poruszyć ten ważny dla mego serca temat. – wiedział, że jeśli chce zdobyć rękę Śmichny musi pozyskać aprobatę księżnej.

– Nie musisz o nic prosić, wiem o wszystkim i obiecałam Śmichnie, że wstawie się za wami. Jeśli twoje uczucia są szczere, nie musisz się niczego obawiać. – posłała mu uśmiech, który on oczywiście odwzajemnił.

– Zawsze wszystko wiesz, pani.

– Moją powinnością jest wiedzieć co dzieje się na zamku.

– Dostrzegam, że nie próżnujesz, córko. – Zygmunt wraz z żoną podeszli do swej córki. Fulko wycofał się dyskretnie, oddając wcześniej wymagany pokłon.

– Mam nadzieję, że podoba wam się litewska przyroda.

– Muszę przyznać, jestem zaskoczona tym, iż jest tutaj tyle lasów. Drzewa nawet bez liści prezentują się majestatyczne. – Ligia chłonęła świeże, lecz mroźne powietrze, całą sobą. Czuła się jak młoda dziewka, będąc w tej dalekiej, jak dla niej, krainie.

– Twój mąż musiał wydać sporą sumę, patrząc na ilość gości. – mężczyzna pogładizł dłonią, plecy swej córki.

– Wszystko dla króla i królowej.

– A może dla ciebie? – blondwłosa kobieta puściła oczko do młodej księżnej, a ta przewróciła oczami. W głębi duszy chciała jednak wierzyć, że to wszystko jej małżonek zrobił dla niej, a nie dla swojego brata.

– Mateńko, wiesz jak jest z mężami.

– Rozmawiałem z Mikołajem. – Zygmunt wypowiedział te słowa, mając wzrok wlepiony w przestrzeń przed nim.

– Cóż u niego? – Wiktoria spięła się, gdy tylko usłyszała imię swojego starszego brata. Uraza, którą chowała do niego w sercu tliła się nadal żywym ogniem.

– Chciałby cię odwiedzić.

– Nie ma takiej możliwości, ojcze.

– Zrozumiał swój błąd. Rozmawiałem z nim naprawdę szczerze, Wiktorio. Był zdruzgotany tym co uczynił, nie był wtedy sobą. – Zygmunt nie chciał aby jego dzieci żyły w stanie wojny. Czuł także na sobie winę za zaistniała sytuację, ponieważ nie udzielił odpowiedniego wsparcia synowi, po śmierci jego żony. Wziął sobie więc za cel, aby pogodzić rodzeństwo.