Yorumlarınız ve yıldızlarınız çok önemlidir, yapın ulan. Yapmayan gay, ne var yani şu okuyan herkes bir yorum atsa! Atsanız otomatikmen yorum artıyor zaten. Yorumlarla yıldızlar tam tersi hareket ediyor resmen. Yok size bölüm falan küsüyorum ve gidiyorum.
Dur şu an var bölüm gel buraya da git yıldız ver sonra da yorum yap.
Başka kitap karakterleri, başka kitaplar kesinlikle yasaktır. Lütfen yapmayın, sanırım her zaman bu uyarıyı koymak zorundayım. Eğer o kitap karakteri aklınıza geldiyse gidip o kitabı okuyun, bu kitabın yorumlarına yazmayın. Defalarca yaptığınız zaman, kitaptan engellenecek ve okuyamayacaksınız.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
┏━━━━━━༻❁༺━━━━━━┓ "Ev bazen bir kişiydi." ┗━━━━━━༻❁༺━━━━━━┛
Dedüblüman, Çözemezsin.
19. Bölüm
Vernem Nidahen.
Birini öldürüp gömdükten sonra izlerini silmek için üstünde çiçek yetiştirmek.
İşte benim kendi kendime yaptığım buydu, bedenim ruhumu öldürmüştü.
Hatırlıyordum.
Yıllar önce Afşin bana, benden habersiz," Seni karanlıktan kurtaracak şeyin ışık olmadığını öğrendiğinde, sabahların ve sokak lambalarının hiçbir önemi kalmayacak." Demişti, anlamamıştım o zamanlar." Çekilip kabuğuna inci ol, varsın seni nefesi yeten çıkarsın."
Afşin'in nefesi bana yetmişti.
Dudaklarından çıkan her söze karşı boynum kıldan inceydi, o benim değildi, o bana dairdi. Onu gözlerimde öyle bir yere koymuştum ki gözlerime bakan kişi ilk onu görür sonra gözlerimin rengini fark ederdi.
Delilikti.
Mecnun'a bile taş çıkartan bir aşkım vardı, Mecnun çöllerde Leyla'yı ararken, Leyla onu bulduğunda aşkından divane olduğu için sevdiği kadını tanıyamıyordu ama ben, son nefesimi verirken bile tanırdım onu. Ecelden korkarken hem de. Ben Mecnun'u bile aşmıştım.
Dalgın dalgın önümdeki etleri doğrarken zihnimden geçen ve onun yüreğine ulaşan kelimelerim, tamamen sessiz içimde yaşanıyordu. Dalgın olma sebebim bile onu düşünmekken dudaklarımda olan gülümsemeden birhaberdim.
Hayat artık daha katlanılabilir bir hal almıştı.
Boynumdaki kolye ılık ılık tenime dokunurken dudakları dudaklarımda olduktan hemen sonra bana bu kolyeyi vermiş olması, o kolyenin tenime sürtünmesi bile kalbimi yerinden yeniden söküyordu. Sanırım kafayı yemeye başlıyordum. Bu düşüncelerle bıçağı parmağıma indirmekten son anda kurtularak irkildim, alık gibi geziyordum ortalıkta. Resmen aşktan delirmiştim! Afşin benim aşkıma karşılık verdikten sonra bu içimdeki hisler az da olsa durulur sanmıştım ama görüyorum ki daha da beter bir hale ulaşmıştı! Ben resmen sınırımdaydım, ona olan aşkımdan geberebilirdim. Şuracıkta ölsem ölüm sebebim fazla sevmekten olurdu.
