The Wrong Mate

Hoofdstuk 14

Hoofdstuk 14

Hij zet een stap naar achter en ik slaak een korte zucht als zijn ogen terug zijn normale kleur hebben. " probeer alsjeblieft om niet boos te worden beneden " vraag ik hem zacht. " doe het dan voor mij, als je het niet voor jezelf wilt doen " Hij mompelt iets en verlaat dan de kamer. Volgens mij was dat een we-zullen-nog-wel-zien- mompel. Ik loop snel achter hem aan. Beneden staan nog steeds alle mannen van daarnet. Een 10-tal personen: 5 alfa's en 5 bèta's. En daar komen dan nog eens mijn ouders bij.

Er blijft even een stilte tussen hen in hangen. Eigenlijk zou ik iets willen zeggen als: waarom zijn jullie hier? Of waarom zeggen jullie niets? Maar het enige waar ik aan kan denken is de woede van Luke die ik voel. Gelukkig is mijn vader de eerste die praat, alleen had ik wel gehad dat hij iets andere gezegd had. " Zou het lukken om weer weg te gaan? We zijn bezig met een vergadering? " Luke trekt een wenkbrauw op en gaat uitdagend op een stoel zitten. " Nee, ik denk niet dat dat gaat lukken " Zijn stem klinkt kalm, te kalm na die uitbarsting van een minuut geleden. Ik kijk heen en weer, van Luke naar mijn vader. Hij kan er helemaal niet mee lachen. " Als je nu niet gaat dan krijg je een hele roedel op je dak " Mijn vader sist het bijna, mij geen blik gunnend. Waarom is het toch zo een probleem dat Luke er is? Als zij zo nodig willen vergaderen kunnen ze ook gewoon ergens anders naartoe gaan. " Doe maar. Het maakt mij niet uit "Hij laat zich wat naar achteren zakken en kijkt me dan met een triomfantelijk gezicht aan. Hij wenkt me en ik loop langzaam naar hem toe, me bewust van de 12-paar ogen die in mijn lichaam branden. Luke trekt me op zijn schoot en slaat mijn armen om me heen. " Gelukkig heb je weinig van je vader geërfd ... Jij ziet tenminste wel in wat voor een leukerd in ben " Een zachte grinnik kan ik toch niet onderdrukken. Noemt hij zichzelf nu echt een leukerd waar al die alfa's bij zijn?

Dan dringt het tot me door wat hij probeert. Meteen draai ik mijn hoofd en kijk recht in mijn vader's rode ogen. Dit is niet goed! Dit is helemaal niet goed! Mijn vader gromt naar ons. " Blijf van mijn dochter af " Technisch gezien pap gaat dat niet. Maangodin en mate-gedoe weet je. Ja, hij zit duidelijk nog altijd in de ontkenningsfase. Luke staat recht en spring opzij. " Nou papatje. Dan heb je dikke pech. Ik doe met je dochter wat ik met haar wil doen en daar heb jij niets over te zeggen " zegt hij met een grijns. Mijn vader springt op hem af en voor ik zelfs maar met mijn ogen kan knipperen zijn ze beide veranderd in hun wolfsvorm. Ze springen op elkaar af en beginnen een gevecht. Ik kijk rond, op zoek naar iemand die hen uit elkaar wil halen maar de anderen kijken alleen maar alsof ze wachten tot mijn vader wint.

Als zij niets doen, moet ik het wel doen. " Stop! " schreeuw ik een aantal keer, maar daar krijg ik geen reactie op. Ik loop naar ze toe en probeer Luke vast te grijpen en hem achteruit te trekken. Een vergeefs poging natuurlijk maar ik moet iets doen! " Luke ... alsjeblieft. Stop ermee " Hij is de enige die nog naar me kan luisteren. Alleen blijk ik niet tot hem door te dringen. Dan doe ik dus het domste dat je kunt doen in deze situatie: ik werp me tussen hen in. Een slag die voor Luke bedoelt is komt hard tegen mijn ribben. Het lijkt alsof alle lucht uit mijn longen gaat en ik val neer.

----------------------------------------------------------

A/N: Een beetje actie :) Maar het loopt wel slecht af voor Liv :(

Vote/Comment/Follow