The Wrong Mate

Hoofdstuk 38

Hoofdstuk 38

Ik grom boos naar mijn vader, die nog steeds wat in schok verkeerd. We cirkelen een tijdje om mekaar heen. Mijn blik blijft strak op hem gericht. Een Alfa en Luna horen helemaal niet te vechten. Laat staan vader en dochter. Maar dit is allemaal zijn schuld en ik zal hem hiervoor laten boeten!

Ik ren op hem af en begin het gevecht. We bijten, krabben en duwen mekaar. Mijn vader is nog steeds wat gewond van zijn gevecht met Luke, wat in mijn voordeel werkt. Alleen kan ik niet geloven dat mijn eigen vader met me vecht. Hoe heb ik nooit zijn echte kant kunnen zien?

We blijven vechten. De ene geeft de andere klappen. Het bloed vliegt in het rond. Het is zelfs zo erg dat ik door mijn poten zak. Ik ben maar een gewone Luna, geen Alfa zoals mijn vader. De razernij is zichtbaar in mijn vader's ogen. Hij tilt zijn poot op om me de genadesla te geven maar opeens wordt hij hardhandig opzij geduwd.

Luke is al wat geheeld van het gevecht en zij aan zij strijden we tegen mijn vader. Met twee lukt het wel om mijn vader te verslaan. Luke drukt op mijn vader's keel zodat hij op de grond blijft liggen. Geen klein beetje spijt staat in zijn ogen en dan doe ik hetgene dat ik nooit gedacht had te doen. Ik dood mijn vader. Ik vermoord hem met één beet in de nek.

Ik zie zo het laatste beetje leven uit hem verdwijnen en ik val op de grond. Uitgeput en verslapt. Ik verander automatisch terug naar mijn mensenvorm en krul me op tot een balletje. Luke slaat opeens zijn armen om me heen en drukt me tegen zijn blote borst. Hij heeft al een short aangetrokken. Een jurkje ligt naast hem op de grond, klaar zodat ik het straks kan aandoen. Alleen ben ik verdoofd.

Uiteindelijk helpt Luke me met het kleedje en draagt hij me terug naar het roedelhuis, waar de andere wolven zich al verzameld hebben. Iedereen wordt daar verzorgt en herenigd met zijn familie. Luke zal ze wel op de hoogte gesteld hebben van alles. Wat er nu moet gebeuren weet ik niet. Ik weet niets op het moment.

Zodra we aangekomen zijn bij de rest van de roedel klinkt er een applaus. Ze bedanken ons voor het beëindigen van de strijd en het beschermen van de roedel. Alleen, tegen welke prijs? Luke brengt me naar een dokter, wat verderop en we worden beiden behandeld voor onze wonden.

Terwijl ik in het ziekenhuis lig denk ik aan mijn moeder. Luke had aangeboden om de rest van de roedel op te vangen en bij de onze te voegen. Toen begon ik pas aan mijn moeder te denken. Hoe moest zij verder gaan? Ik had haar mate vermoord.

De deur gaat voorzichtig open en eerst komt Luke binnen, gevolgd door mijn moeder. Er staan tranen in haar ogen en ze komt meteen naar me toe. " het spijt me mam, het spijt me zo erg " De tranen stromen nu ook over mijn wangen en een hand op mijn rug, die van Luke, kalmeert me wat. Mijn moeder en ik kijken mekaar aan. " Je deed wat je moest doen, schat. Je vader was onredelijk, hij gebruikte de roedel voor de verkeerde doeleinden. Maak je over mij geen zorgen, dit was toch geen leven voor mij. Nu hebben we eindelijk rust "

We geven mekaar nog een knuffel, voor Luke's ouders binnen komen. Mijn verwondingen bleken erger te zijn dan Luke de zijne dus ik moet hier nog even blijven. Maar met deze mensen rondom mij hoef ik me geen zorgen te maken.

A/N: Nog 1 hoofdstuk & een epiloog mensen :O 

En 5000 views :O Wow! Dankjulliewel :)

Vote/Comment/Follow