Hospital for souls

32

     Ik schuifelde achteruit tot ik met mijn rug tegen Michaels borst aanstond. 'En.. Wat doen we nu?' vroeg ik onder mijn adem, wetend dat hij me toch wel zou verstaan. Michael sloeg zijn arm om me heen en liet zijn hand op mijn borst rusten, over de wond die nog altijd niet wou helen door de kogel die langs mijn spieren schampte bij de kleinste bewegingen. 

     Michael snoof, legde zijn kin op mijn schouder en richtte zijn blik op de agenten, die ons met toegeknepen ogen aankeken. 'Max.' Zijn stem was zacht, maar de wolfshond had hem overduidelijk gehoord en begreep dan ook wat zijn baas bedoelde. Met een dreigende grom sprong Max op Miles af, die overduidelijk schrok van de aanval en zijn pistool op de grond liet vallen met een metalige tik. Michael tilde me op en hield me op de bruidsstijl vast, waarna hij begon te rennen.

     Te snel om door het menselijke oog gezien te worden rende hij langs mijn ouders en de agenten, die afgeleid waren door de wolfshond die in Miles broek hing en zijn tanden in de agent zijn been zette. 

     Ook ik lette niet op waar we heen gingen. Ik sloot mijn ogen en legde mijn hoofd tegen Michaels schouder aan, genietend van de manier waarop zijn armen me stevig vast hielden en zijn geur mijn neus binnen drong. Dat ik hem ooit achter had kunnen laten.. 

     Toen we eindelijk stil stonden werd zijn geur overstemd door de muffe, stoffige geur van het ziekenhuis. Ik ontspande me in zijn armen en negeerde de pijn in mijn borst, wetend dat ik einde thuis was. De weg naar boven was ontspannend. Het geluid van zijn voeten op de oude vloer, de krakende balken, de wind die het gebouw liet leven.

     'Alana? Alana, gaat het nog?' vroeg Michael bezorgd, waarop ik met een gelukzalige 'Hm-mh' antwoordde. 

     Ik werd op een bed neergelegd, waarna Michael iets mompelde waar ik niets van kon verstaan. Ik stond op het punt mijn ogen te openen toen Michael zijn vingers in mijn borst begroef en op zoek ging naar de kogel. Ik smoorde een kreet en hield mijn tanden stevig op elkaar. Ik opende mijn ogen en ademde diep in om mezelf kalm te houden en het niet uit te schreeuwen, maar de pijn verdween zo snel als het kwam. De kogel kletterde op de grond en ik voelde mijn borst zichzelf helen door het overvloed aan bloed dat ik in mijn lichaam had, met dank aan de 'feestmaal'. 

     'Hoe voel je je?' vroeg Michael, die met zijn schone hand mijn haar uit mijn gezicht veegde. Ik ging recht zitten op het bed en keek zuur naar mijn borst, die, zoals verwacht helemaal geheeld was. Maar mijn jurk. Mijn prachtige, favoriete, ooit WITTE jurk, was helemaal naar de klote. Ik tilde mijn kont op en pakte de zoom van de jurk vast, waarna ik het dode ding over mijn hoofd trok en op de grond gooide. Grinnikend deed Michael zijn shirt uit en reikte het mij aan. Ik pakte het shirt dankbaar over en trok het over mijn hoofd, waarna ik zacht een bedankje mompelde. 

     Michael ging op het bed zitten en staarde stil naar de grond terwijl hij onbewust aan zijn nagels pulkte. Ik opende mijn mond om wat te zeggen, maar de stilte werd al onderbroken door gekrab aan de deur, vermengt met een zacht gejank. Nog voor Michael op kon staan kroop ik uit bed en opende de deur om Max binnen te laten, die hinkend de kamer binnen kwam. 

     Ik staarde naar de wolfshond en volgde hem door de kamer. Hij liet zich aan de hoek van het bed op de grond neervallen, waarna hij zijn bebloede poot schoon begon te likken. Ik liet me naast de hond op de grond zakken en aaide hem zacht achter zijn oor. Michael reikte me een stuk verband aan, dat ik dankbaar aanpakte. Michael trok Max overeind zodat hij op drie poten stond, en ik begon zijn poot te verbinden, zodat hij er niet aan zou gaan bijten of er verder aan zou likken. Toen dat gedaan was wist ik dat me nog één ding te doen stond voor de ochtend zou vallen en ik -eindelijk- kon gaan slapen, nog niet te spreken over uitslapen tot de avond zou vallen, zonder verplichtingen. 

     Ik ging recht staan en keek Michael recht in zijn ogen aan. 'Alana..' begon hij, maar ik kapte hem af door simpelweg mijn hoofd te schudden en mijn hand op zijn wang te leggen. 

     'Michael, het spijt me zó, zó erg.. Ik snap het best als je het me niet zal vergev..'

     '-Alana,' kapte hij me weer af. 

     'Laat me uitpraten, Psycho-boy. En kijk me aan!' Ik hield zijn gezicht op zijn plaatst door ook mijn andere hand op zijn wang te leggen. Ik beet op mijn lip, mijn beslissing overdenkend. Als ik hem mij zou laten herinneren dan was er een grote kans dat hij boos zou worden en me er alsnog uit zou schoppen, maar ik kon ook niet op deze manier blijven leven. Hoe lang zou het duren voor hij door zou hebben dat ik niet zijn overleden verloofde was, maar een dom meisje dat leidde aan het Stockholm-syndroom. Ik ademde diep in en nam een besluit. 'Ik wil dat je me herinnerd, Michael. Ik wil dat je al de verdrongen herinneringen terug haalt, dat je weet wie ik ben. Alsjeblieft, herinner me..'

     'Oh, Alana, niet huilen,' zei hij zacht, waarna hij een bloedtraan van mijn wang veegde. Die woorden deden me alleen maar meer pijn. Het werkte niet. Hij dacht nog altijd dat ik haar was. Meer tranen stoomde over mijn wangen. Ik liet zijn gezicht los en veegde boos de tranen weg. Het was mijn eigen schuld! Ik had nooit weg moeten gaan, ik had hem nooit moeten dwingen mij te vergeten. Het is allemaal mijn eigen stomme fout. 

     Een snuivend geluidje ging over op gegrinnik, wat al snel veranderde in een hevige lachbui. Verbijsterd keek ik op naar de jongen waar het hemelse geluid vandaan kwam. Tranen van het lachen stroomde over zijn gezicht. 'Alsjeblieft zeg, Allison, denk je nou echt dat ik jóu zou kunnen vergeten?' 

     Mijn zelfhaat ging over in woede. Ik kneep mijn ogen tot spleetjes en keek hem woest aan, waardoor hij alleen maar harder begon te lachen. 'Vind jij dit grappig?' 

     Hij veegde de tranen die hevig tegen zijn lichte huid afstaken van zijn wangen en keek me met een flauwe glimlach aan. 'Je bent te jong voor volledig goed-werkende dwang. Ik ben oud. Zodra ik Lorre de foto liet zien en ze me vertelde dat je niet Alana was maar Allison, herinnerde ik me alles weer. En het bleek maar weer dat ik je op de juiste tijd op kwam zoeken. Je hebt er een zooitje van gemaakt, psycho-girl.'

     Kippenvel liep over mijn ondode lichaam bij het horen van zijn nieuwe koosnaampje voor me, gevolgd door een flauwe, deels schuldbewuste glimlach. 'Je.. Vergeeft me..?' vroeg ik hoopvol. Hij keek bedenkelijk naar de klapdeuren, waardoor mijn moed me in de schoenen zonk. 

     Tijd voor deel twee van het plan. 

     Ik zette een stap naar voor en draaide zijn hoofd mijn kant op, waarna ik mijn ogen sloot en mijn lippen op de zijne drukte. Na enkele bewegingloze seconde van zijn kant was ik klaar de hoop op te geven en op zoek te gaan naar een andere schuilplek om de rest van mijn onsterfelijke leventje door te brengen. Ik opende mijn ogen en zette een stap achteruit, klaar om weg te lopen, tot Michael zijn arm om mijn middel sloeg en me weer tegen hem aan trok en een vluchtig kusje op mijn lippen drukte. 

     'Natuurlijk vergeef ik je, psycho-girl.'

---

Zet je schrap voor mijn gebrabbel!! Als je niets om mijn gebrabbel geeft, dan mag je dit negeren en rustig wachten tot het epiloog online komt. Ja, je leest het goed, dit was het laatste hoofdstuk. Het spijt me dat ik het verhaal niet gewoon vorige jaar heb afgemaakt, maar dit voelt voor mij als de beste tijd om het te stoppen. Maar er is ook goed nieuws!! Ik wil graag een deel twee maken van dit verhaal. Laat hieronder weten of jullie dat ook graag zouden willen. 

En dan nog iets, waar ik HEEL ERG BLIJ MEE BEN. Dit verhaal staat op NUMMER 1 TUSSEN VAMPIERS IN DE NEDERLANDSTE HITLIJSTEN OP WATTPAD. OMG OMG OMG.  Dit viel me daarstraks op toen ik aan dit hoofdstuk begon en ik zat een beetje wezenloos op de bank voor me uit te staren, puur omdat ik niet kon geloven dat dit verhaal zo'n succes is! 

Ik hou van jullie, lieve trouwe lezertjes.