Hospital for souls

11

     'Mi! O, euhm.. Stoor ik?' giegelde Lorre beschaamd. 

     Ik opende mijn ogen en keek naar Michael, die me met een geamuseerde glimlach aankeek, alsof hij wist dat ik op iets wachtte dat nooit zou gaan gebeuren. 

     Oh ja, fuck it, dat wíst hij ook daadwerklijk, geniepige gedachtenlezer!

     Michael liet me los en kroop van me af, waarna hij zichzelf van het bed liet glijden en zijn kleding afklopte. 

     'Wat is het probleem?' vroeg hij.

     'Hij leeft nog,' zei Lorre, die haar hand door haar haar haalde. 

     'Wát?' gromde Michael.

     Zonder na te denken liet ik mezelf uit het bed glijden en rende de kamer uit, Michael en Lorre's protest negerend. Ik rende naar de grote kamer toe, die ik open duwde, en hoewel ik verwachtte dat nog voordat ik de kamer in stapte Michael me tegen zou houden, of Lorre voor me op zou doemen, gebeurde er niets. 

     Jake lag met zijn rug naar me toe gekeerd in de hoek van de kamer, en mijn benen bewogen als vanzelf, haaste zich naar mijn beste vriend toe. Naast zijn lichaam liet ik me op de grond vallen. 

     'Jake?' vroeg ik zacht terwijl ik hem op zijn rug rolde. Een gepijnigde kreun ontsnapte uit zijn mond. Hij mompelde iets binnensmonds. Met moeite kon ik hem verstaan, en wat ik hoorde, deed me pijn. 

     'Het spijt me,' zei ik zacht. 

     Hij opende zijn mond om iets te zeggen, maar zijn zin werd onderbroken doordat hij begon te hoesten. Hij draaide zichzelf met moeite op zijn zij en kroop in de foetushouding.

     'Allison?' 

     Michaels stem weergalmde door de kamer. Ik sloot mijn ogen en haalde diep adem. Ik moest een manier zien te vinden om Jake hier weg te krijgen. 

     'Allison, kom hier!' 

     Zijn ogen boorde zich in mijn rug, en al klonk zijn stem nog zo kalm, ik hoorde lichte irritatie doorklinken. 

     Ik draaide me naar hem om en kneep mijn ogen tot spleetjes. Charlottes stem weergalmde in mijn hoofd.

     'Nee.' 

     'Pardon?' vroeg hij met opgetrokken wenkbrauwen. 

     'Je hoorde me wel!' 

     'Ja, ik hoorde je zojuist een doodswens uitspreken over jezelf..'

     Hoe volwassen.

     'Nou, kom maar op dan. Ik ben er klaar mee. Ik ga je niet meer helpen! Ik ga Jake in veiligheid brengen, waarna ik naar mijn eigen huis ga en een warm bad neem, gecombineerd met een goed boek en een schaal chips! En jij bent een grote jongen als je het waagt om mij tegen te houden!' 

     'YOU GO GIRL!' schreeuwde Charlotte, die haar hoofd door de muur heen had gestoken en mij met een goedkeurende blik aankeek. 

     'MAX!' schreeuwde Michael, waarna hij de deur open trapte met zijn voet. De grote wolfshond kwam de kamer in gerend en kwam naast Michael tot stilstand. 'Pak haar!' gromde Michael, naar mij wijzend. Max ontblootte zijn tanden en liep, al grommend, op me af. No fucking way dat ik me aan liet vallen door een aandachtsgeile hond, gestuurd door een psychopaat. 

     'Max, zit!' siste ik boos naar de hond, die ook daadwerkelijk luisterde en ging zitten. Hij legde zijn oren plat tegen zijn kop en keek me meelijwekkend aan. 'Braaf,' zuchtte ik, waarna ik Jake met moeite overeind tilde. 

     'Allison, laat het,' gromde Michael.

     'Dat je zo tegen die hond praat is één ding, maar ik ben verdomme een MENS!' schreeuwde ik boos. 

     Uit het niets stond hij voor me en trok me ruw tegen zich aan, waardoor ik Jake liet vallen, die met een doffe klap op de grond landde, gevolgd door een kreun. Michael klemde me strak tegen zijn borst aan en legde zijn hand op mijn achterhoofd. 

     'Je bent een vechter,' mompelde hij geamusseerd. Ik probeerde me los te trekken uit zijn greep. Ik moest hier weg. Ik moest weg bij hem, en wel nu! 'Dat maakt het zowel leuk als lastig, voor ons beide, weet je dat?' 

     Ik kneep mijn ogen dicht en plantte mijn handen tegen zijn borst, waar ik tegen begon te duwen. 

     'Luister,' zei hij zacht, 'je wilt niet naar huis. Je wilt niet terug naar je ouders. Je hebt het goed bij mij..'

     Mijn armen vielen langs mijn lichaam en een snik ontsnapte mijn lippen. 

     'Je ouders maakt het niet uit dat je weg bent, en als je eenmaal terug bent, zullen ze het oude ritme weer oppakken..' 

     'Verdomme, Allison, vecht ertegen!' schreeuwde Charlotte boos. 

     Diep van binnen wilde ik ook tegen hem vechten, en wist ik dat ik hier weg moest, maar zijn stem kalmeerde me, zoals altijd, en gaf me het gevoel dat het allemaal wel goed zat. Híj kalmeerde me en gaf me het gevoel dat alles wel goed zat. Mijn geweldige plan om te vluchten viel in duigen, en ik wilde niets liever dan bij Michael blijven.

     'Je wilt niet terug,' herhaalde hij. 

     'Maar ik wil wel een bad en een zak chips,' mompelde ik. 

     Michael begon te grinniken, waarna hij zacht zijn lippen tegen mijn kruin drukte. 

     'Ga naar je kamer lieverd,' zei hij zacht.

     Zwak knikte ik, waarna ik me omdraaide en langs Lorre op liep, die het hele scenario in stilte had staan te bekijken, de kamer uit. Ik liep terug naar mijn eigen kamer. Tenminste, ik beschouwde die kamer als mijn eigen. De deur viel met een zachte klik achter me dicht. Ik liep naar het bed toe, waar ik op ging liggen. Ik sloot mijn ogen, waarna Jake's gezicht achter mijn netvlies opdook. Zijn mond ging op en neer, maar er kwam geen geluid uit. Toch wist ik dondersgoed wat hij zei. 

     Moordenaar.