Hashtag 04

249K 9.3K 5.7K
                                    


#TheMikoReturns

"A past cannot be forgotten if it wants to be remembered."

-x-


Jhing promised herself to lessen her cursing spree.

Dapat minsan na lang siya magmura, kapag super needed na. Tipong no other words will be said except a curse. Naging ganito ang mindset niya dahil for some circumstances, madalas niyang nababasang comments ay mura galing sa readers.

TANGINA mo talaga (insert protagonist name) or puta ka malandi mamatay ka na and all sorts of bad words. Okay naman paisa-isa ang mura, pero 'yung bawat comment na lang?

Who would be sane to gladly receive the curses with open arms?

Not Jhing.

Nope.

She knew that to change others, one must change himself. Kaya nagbabagong buhay na siya. But this time, a curse was trying to get out of Jhing's lips.

Hindi pwede. No. She wouldn't cur—Tangina.

Kung ginagago siya ng pesteng utak niya dahil kakatapos lang niyang isulat ang novella tungkol sa lalaking 'yon, to hell with her mind!

Fuck her imagination and this situation and this guy in front . . . for being too real.

Shock was an understatement. They stood in front each other, almost entering their personal space for being physically close.

Tumikhim ang lalaki, and questioned her, "Naniniwala ka ba sa destiny?"

That question made Jhing's heartbeat stop.

Of all the days, of all places, and of all the people.

Bakit ngayon pa? Bakit dito pa? Bakit siya pa?

Kung kailan mukha siyang basahan na tinubuan ng tao? Out of all the times na nagme-make-up siya sa office, nagdadamit nang maayos at nagkukulot ng buhok kapag napagtripan - ngayon pa sila nagkita ng lalaking ito?

Kung kailan sabog ang itsura niya, doon pa sila nagkasalubong. Kung kailan pwede na siyang ipamalit sa taong grasa, ngayon pa sila naging ganito kalapit. Kung kaila—wait. Why does she need to care, anyway?

This couldn't be.

Dahil sa rush, nagawang ihakbang ni Jhing ang paa palikod. Isa. Dalawa. Kanan. Kaliwa. Ginalaw niya ang buong katawan para bumaling palikod at makalayo. Naglakad. Pababa. Palabas ng building. Malayo sa takot na naramdaman, sa gulat, sa kaunting kirot sa puso at sa lalaking 'yon.

Anong ginagawa nun dito?!

Nakailang palo siya sa noo, trying to get the guy out of her mind. Pero kasi!

How?

Kung sobrang lapit nila kanina sa hallway, kung naka-white sleeves polo ito na nakatiklop hanggang siko, black slacks tapos sobrang gamit na converse? Clean cut pa ang buhok!

What the fuck.

How can that guy shout professional aura, with a hint of playfulness?

Nang makabunggo ng nagmamadaling babae, tsaka niya na-realize kung nasaan siya: Buildings, busy people, and her: walking. . .outside.

Ay tangina pa ulit, kape lang sana ang kukuhanin niya. Sa pantry!

Gods, the presence of that guy even made Jhing walk outside the building. Shit lang.

11/23Tahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon