from nerd to spy

~ 4 ~

"Almost. It's a big word for me. I feel it everywhere. Almost home. Almost happy. Almost changed. Almost, but not quite...Soon, maybe."

~hoofdstuk4~

"Speedy, Speedy wakker  worden." ik voelde hoe iemand me een klein duwtje gaf. Mijn ogen schoten  open en ik pakte meteen de persoon arm beet en hield het achter z'n  rug.

"Speedy, ik ben het  maar!!" zei de persoon. Ik keek op en zag dat het The Flash was. De man,  waarvan ik vreemd genoeg zijn naam nog niet wist, stond naast The Flash  en keek bezorgd toe. Ik liet The Flash meteen los en kuchte  ongemakkelijk.

"Uhm... sorry daarvoor. Ik schrik nogal snel van mensen  die me aanraken..." The Flash knikte. "Begrijpelijk..." mompelde ze.

We bleven allebei een  tijdje stil. "Je mag me trouwens gewoon Vanessa noemen hoor, aangezien  dat mijn echte naam is." The Flash keek me met een glimlach aan.

"Je mag  mij gewoon Jane noemen." Ik bekeek Jane van top tot teen.

"Ja, Jane  past beter bij je dan The Flash." zei ik met een knikje. Jane grinnikte.  "Jij lijkt ook wel op een Vanessa." Ik glimlachte.

"Nu we ons toch aan het voorstellen zijn..." zei de man. "Ik ben Charles."

~

10 minuten later zaten  we met z'n 3en in het huis van Charles. Hij woonde hier met zijn  vriendin. Charles had ons wat kleding van zijn vriendin gegeven. Jane en  ik zaten nu dus in een joggingsbroek en een normaal t-shirt op de bank.  Ik had een mok met warme chocolademelk in mijn handen en was het  voorzichtig aan het opdrinken.

"Weten jullie nog waar  jullie familie woont?" vroeg Charles opeens vanuit het niets. Ik knikte  en zag dat Jane dat ook deed. "Ik weet het wel maar er is een kans dat  ze misschien zijn verhuist aangezien het alweer 3 jaar geleden is en  mijn ouders toen die tijd al wilde verhuizen." Jane keek me met open  mond aan.

"Heb je daar 3 jaar gezeten?!" Ik knikte langzaam. "Als het  goed is wel... Het kan ook iets meer of minder zijn aangezien ik de  datum ben vergeten maar volgens mij is het wel rond de 3 jaar."

"Ik  heb er misschien net een half jaar gezeten en dat kon ik nog maar amper  volhouden, ik snap echt niet hoe jij het 3 jaar hebt volgehouden." Ik  haalde mijn schouder op.

"Ik had niet echt een keuze..." zei ik  uiteindelijk en nam daarna een slok van mijn chocolademelk.

"Willen jullie dat ik  jullie nu weer naar jullie huis breng?" Vroeg Charles. Ik keek Jane aan.  We knikte allebei en zetten onze mok met chocolademelk neer op de  tafel. We stonden op en liepen achter Charles aan naar buiten. Charles  deed de deur van zijn huis dicht terwijl wij weer in de auto stapte. Ik  gaf het adres van het huis waar ik 3 jaar geleden woonde. Jane gaf ook  het adres waar ze 6 maanden geleden woonde.

~

Zenuwachtig keek ik uit  het raam. Ik herkende de buurt al weer een klein beetje en wist dat we  bijna bij mijn huis moesten zijn. Ik beet op mijn lip en probeerde te  ontspannen. Ik zou mijn ouders weer gaan zien. Zouden ze me nog  herkennen? Hoe zou mijn oudere broer reageren? Zouden ze me haten?  Zouden ze boos zijn omdat ik alleen naar buiten ben gegaan de dag dat ik  werd meegenomen? En zou ik nu een broertje of een zusje erbij hebben  aangezien mijn moeder zwanger was toen ik werd gekidnapt.

Ik proefde opeens een  bloed smaak ik mijn mond. Ik bracht mijn hand, die ondertussen in  verband zat door de glasscherven, naar mijn lip en zag dat ik net iets  te hard op mijn lip had gebeten. Ik had zo hard gebeten dat ik nu een  wondje had. Ik keek weer uit het raam en zag het huis al staan. Er  verscheen een kleine glimlach op mijn gezicht maar toen we voor het huis  stonden verdween die al snel.
Er hingen rode gordijnen voor het raam...  ROOD. Mijn moeder haat rood. Of nouja niet persé de kleur rood. Ze wil  gewoon geen felle kleur als gordijn in de woonkamer. Mijn vader had dat  idee namelijk toen we in het huis kwamen wonen en mijn moeder heeft toen  een uur lang lopen vertellen dat ze dat absoluut niet wilde.