from nerd to spy

~11~

"to live is to suffer..." - the 100

~Hoofdstuk11~

Carter vertelde me waar hij woonde en gaf onderweg instructies. Mijn familie was inderdaad verhuisd, maar niet heel ver. Ze woonde nu in het vila wijk. Ze hadden een groot huis in een veilig wijk waar blijkbaar iedereen elkaar kende. Ik wist natuurlijk dat dat door mij kwam. Het was door mij dat ze in een veiligere buurt waren gaan wonen. Mijn ouders wilde niet nog een kind kwijtraken. Iets wat ik snap. Geen enkel kind zou dat moeten meemaken wat ik heb meegemaakt de laatste paar jaar.

Toen we bij zijn huis waren aangekomen was het eerste wat me opviel dat er een klein meisje in de tuin liep. Toen ze Carter zag rende ze op hem af en gaf hem een knuffel.

"Carty, mag ik een ijsje? Ik wil een ijsje!" Carter tilde haar op en gooide haar door de lucht.

"Je weet hoe mama en papa erover denken... Je mag geen ijsjes voor het eten. En wat doe je alleen buiten? Je weet dat dat gevaarlijk is." hij gaf haar een kus op haar voorhoofd en zette haar weer op de grond.

"Ik was aan het wachten op jou, mama slaapt en papa werkt." er verscheen een frons op Carter zijn gezicht. Hij draaide zich naar mij om.

"Zou... Zou je misschien heel even op haar kunnen letten, ik moet even iets doen..." langzaam knikte ik, niet zeker wetend of het wel slim was om alleen met haar te blijven. Carter liep naar binnen en liet me achter met het kleine meisje dat voor me stond. Ik stapte voorzichtig uit mijn auto en deed hem op slot. Daarna liep ik voorzichtig naar haar toe. Ik knielde voor haar neer zodat we op dezelfde ooghoogte zaten.

"Hallo.... Mijn naam is V- Madison. Wat is jouw naam?" Ze bekeek mijn gezicht en glimlachte.

"Ik ben Ariana." Ze keek even achterom naar het huis en boog zich toen voorover. "Kunnen we een ijsje gaan halen?" fluisterde ze in mijn oor. Ik grinnikte en schudde mijn hoofd.

"Dan moet je dat eerst aan je grote broer vragen, en misschien wilt hij ook een ijsje." Ik grinnikte toen ze haar hoofd begon te schudden. Nu ik zo dichtbij haar was en haar beter kon bekijken viel me pas op hoeveel ze op mijn leek toen ik haar leeftijd had. Ik gok dat ze bijna 4 is.

"Nee... Carty geen ijs. Ik wil Carty's ijs..." Ik grijnsde. Natuurlijk wil ze Carter's ijs.

"Toch moet je het even vragen. Ik denk niet dat je broer het leuk vind als we zomaar weg gaan en dan uiteindelijk terug komen zonder iets mee te nemen voor hem." Ariana sloeg haar armen over elkaar en stampvoette naar het huis toe.

Een paar minuten later kwam ze terug met Carter achter zich aan.

"Ik ga met jullie mee, ik mag haar niet alleen laten met iemand die we niet goed kennen." Ik knikte langzaam en draaide me om. Met grote passen liep ik naar mijn auto en stapte in. Carter en Ariana gingen achterin zitten.

Een paar minuten later waren we bij de ijssalon. Ariana gooide de portier open en sprong uit de auto. Carter stapte ook snel uit en greep haar hand vast. Nadat ik was uitgestapt en de auto op slot had gedaan liepen we naar de ijssalon. Het was er gelukkig niet heel druk en we waren zo aan de beurt.

Carter nam tot mijn verbazing de smaken citroen en chocolade. Er verscheen meteen een kleine glimlach op mijn gezicht. Dat was de smaak die hij vroeger ook altijd. Ariana nam aardbeien smaak en ik nam net als vroeger citroen met chocodip en slagroom.  Het deed me terug denken aan de tijd dat alles nog normaal was. De tijd dat ik gewoon rustig over straat kon lopen zonder me zorgen te maken. Nu ga ik altijd van de ergste situatie uit en blijf ik altijd op mijn hoede. Je weet nooit wat voor mensen er op straat lopen.

Nadat we ons ijs op hadden gingen we meteen weer terug naar har huis van Carter. De hele tijd hebben we niet echt iets interessants gezegd. En het was eigenlijk wel een beetje awkward.

Toen we bij het huis aan waren gekomen stond er een auto voor de deur.

"Papa!" Ariana gooide de deur open en rende naar buiten. De voordeur ging ook open en er stond een man in de deuropening. Ik deed mijn best om mijn emoties in bedwang te houden aangezien die man mijn vader was. Hij tilde Ariana op en gaf haar een kus op haar voorhoofd. Ik keek de andere kant op en deed alsof ik niks had gezien. Als ik hier naar kijk danweet ik zeker dat ik moet huilen of in ieder geval een heel verdrietige blik in mijn ogen krijg.

Ik hoorde gekuch vanaf de achterbank komen. Ik draaide me om en keek Carter vragend aan.

"Uhm... Bedankt voor de rit, en dat je ook mee bent geweest naar de ijssalon." Ik knikte en glimlachte naar hem. Het was even stil, en voor de verandering was deze stilte niet ongemakkelijk en was het eerder een beetje rustgevend. Net zo als vroeger... Jammer dat ik alleen de vergelijking kon maken.

"Ik ga maar weer, ik zie je nog wel op school..." Ik knikte en zwaaide naar hem. Ariana zag ik ook zwaaien en ik zwaaide ook nog even naar haar.

~

Toen ik eindelijk weer "thuis" was parkeerde ik mijn auto en liep snel naar mijn kamer. In mijn kamer deed ik meteen een joggingsbroek aan en daar boven op een tanktop. Ik draaide om en begon tegen de boksbal te slaan. Al de emoties en frustraties kwamen eruit. En man, wat voelde dat goed!

Toen ik het gevoel had dat ik niet meer verder kon omdat ik mijn armen niet meer kon voelen, merkte ik pas dat ik aan het huilen was. Tranen stroomde over mijn wangen en ik kon het gesnik niet meer inhouden. Dit was de eerste keer sins een aantal jaar dat ik me zo gebroken voelde.

Ik lanceerde mezelf op bed en begroef mijn gezicht in mijn kussen. Het afgelopen jaar heb ik eigenlijk niet zo heel veel moeite gehad met het gemis. Maar nu, nu ik mijn broer en mijn vader heb gezien na die 4 jaar, dat bracht alles weer naar boven. En het helpt ook net dat Ariana zo op mijn lijkt...

"Vanes?" Ik bleef gewoon liggen.

"Vanes, mag ik binnen komen?" Vroeg Jane voorzichtig.

"Ga weg..." mompelde ik in mijn kussen. Ze luisterde niet. Oh nee ze kwam gewoon mijn kamer binnen gelopen. Ik voelde mijn bed een beetje inzakken en ze legde een hand op mijn rug en begon te wrijven. Ik kon mezelf nu echt niet inhouden en gooide alles eruit.

"Wil je erover praten?" vroeg Jane toen ik eindelijk klaar was.

"Ik heb ze gezien..." mompelde ik. Jane keek me niet begrijpend aan. Iest wat ook we logisch is.

"Mijn broer, mijn vader en mijn kleine zusje..." Ik glimlachte door de tranen die zich weer in mijn ogen vormde heen. Jane's ogen waren groot geworden en ze staarde me aan.

"Je hebt ze gevonden? Maar dat is toch super! Dan kan je weer naar ze toe!" De glimlach verdween en ik staarde verdrietig voor me uit. Ik had het hier eigenlijk nog nooit met Jane over gehad. Alleen Charles, Brad en Blake weten dat ik niet zomaar terug kan. Charles heeft het misschien wel verteld tegen Alice en Jane heeft er misschien wat van meegekregen maar die beseft het zich niet echt goed.

"Nee... Ik kan niet naar ze toe. Dan breng ik ze in gevaar... Dan gaan ze naar de politie en daar werken mensen uit de gang van V. Dan had ik net zo goed meteen weer naar de gang kunnen gaan want als V weet dat ik nog leef, dan gaat hij er alles aan doen om me weer terug te krijgen." Jane keek me nu ook bedroeft aan.

"Maar... We verzinnen daar wel iets op. Je verdient het om weer bij je familie te zijn." mompelde Jane.

Maar is dat ook zo? Verdien ik het? Is dit niet gewoon een straf die ik heb gekregen van de wereld. Een straf voor het vermoorden van onschuldige meisjes.... Ik weet het niet... Misschien wel. En als het zo is dan vind ik dat ik die straf verdien. Misschien verdien ik wel meer dan dat.

**********************************************

Heyy guys!

Sorry sorry sorry voor de super late upload. Ik had het afgelopen week nogal druk. Ik ben naar duinrell geweest en heb ook mijn examen uitslag gekregen. IK BEN GESLAAGD!! Morgen ga ik nog een herexamen doen om mijn cijfer omhoog proberen te halen maar ik he mijn diploma sowieso al binnen! :)

Ik hoop dat jullie het een leuk hoofdstuk vonden.

-xxx- love yaa