from nerd to spy

~53~

"Zeg nooit nooit..."

Op het moment dat hij dat had gezegd had ik nooit kunnen bedenken hoe waar die woorden zouden zijn. Zouden worden. En nu zijn we hier... Een jaar later. En er is veel veranderd.

Luca is een jaar ouder, 2 en een half jaar om precies te zijn. Hij is gegroeid en rent door heel het huis heen.

Ik ben van de middelbare school af en heb besloten om een tussenjaar te nemen. Ik woon nog steeds bij mijn ouders, ja ondanks dat ik zei dat ik blij zou zijn als ik eindelijk weg kon gaan.... Het is niet gebeurd en ik ben er nog steeds.

In mijn tussenjaar wilde ik vooral er achter komen wat ik precies met mijn leven wilde gaan doen. Ik wist het namelijk niet. Aan de ene kant wilde ik gewoon doorgaan met boksen. Misschien professioneel, en misschien wel om het aan kinderen te leren. Misschien wilde ik juist wel mensen helpen die precies hetzelfde hadden meegemaakt als ikzelf.

Ik wist het nog niet. En dat was ook niet erg. Ik had de tijd. En ik had alle steun van mijn familie.

Wyatt had ook een tussenjaar genomen. Hij wilde me persé helpen met het zorgen voor Luca. De eerste maand heb ik hem genegeerd, of in ieder geval geprobeerd om te negeren. Dat werd steeds moeilijker en langzaam aan werd het gewoon normaal dat hij er altijd bij was.

Na een aantal maanden begon ik ook weer met Jane, Brad, Bruce, Charles en Alice te praten. Het was moeilijk, heel moeilijk, maar ik besefte me ook dat ik het nodig had.

Jammer genoeg heb ik niet heel veel tijd met Brad, Bruce, Jane, Charles en Alice kunnen doorbrengen. Charles kreeg een nieuwe opdracht en deze was niet hier. Alice ging met hem mee. Jane, Bruce en Brad hadden ook besloten om door te gaan met het spionnen werk en hadden na de zomervakantie ook een nieuwe opdracht gekregen en moesten hier dus ook voor verhuizen. In de vakanties kwamen ze meestal voor een paar dagen terug en gingen daarna weer naar hun missie

Het verbaasde me hoe snel ik aan alle veranderingen was gewent. Normaal heb ik best veel problemen er mee. Heck, zelfs mensen die normaal geen enkel probleem hebben met een verandering zouden dit moeilijk vinden. Ik bedoel het gebeurd niet iedere dag dat je van de een op de andere dag ook opeens voor een kind moet zorgen.

Ik had verwacht dat het heel zwaar zou worden. Maar eigenlijk viel het heel erg mee. Luca is gelukkig ook niet echt heel moeilijk en vind alles wel best. En ik krijg gelukkig ook veel hulp. Van mijn moeder, mijn broer, mijn vader en natuurlijk van Wyatt.

In het afgelopen jaar heb ik ook het hele V gebeuren achter me gelaten. V zit in de gevangenis en daar ben ik zeker van. Ik ben hem zelfs gaan opzoeken! Ik heb hem vragen gesteld en de antwoorden gekregen die ik wilde hebben. Ja en op sommige vragen heb ik geen antwoord gekregen en dat ik ook oké. Daar kan ik mee leven. Daar zou ik mee moeten leven.

Gelukkig ben ik er achter gekomen dat de rest van de gang ook gevangen zit. De politie heeft ieder belangrijk persoon uit de gang kunnen oppakken en ze zitten nu allemaal gevangen. De mensen die ook waren gedwongen waren terug gebracht naar hun families maar werden nog wel in de gaten gehouden.

Het lijkt nu misschien alsof alles rozenkleur en maneschijn is geweest het afgelopen jaar. Dat is dus echt niet zo. En ook dat is oké. Ik heb me er doorheen gevochten. Keer op keer. Het enige dat anders was deze keer was dat ik niet alleen was. Ik had mijn familie, vrienden en de gene die me het allermeest heeft geholpen was Wyatt. Ook al had ik dat totaal niet verwacht, hij was er toch iedere keer weer. En hoe moeilijk ik het hem ook maakte, hoe vaak ik heb staan gillen dat hij weg moest gaan, hij bleef. En hoe zwaar ik me er op de momenten zelf aan kon irriteren, meestal was ik hem daarna toch wel heel dankbaar. Ook al liet ik dat niet echt goed merken. Waar ik nu nog wel heel veel moeite mee heb is het alleen laten van Luca. Het liefst hield ik hem de hele dag in de gaten, bang dat er iets zou kunnen gebeuren. Ook wanneer hij samen met mijn kleine zusje Ariana in de tuin aan het spelen was vond ik het nog heel eng om even iets uit het huis te pakken. Ik had de hele tijd het gevoel dat er iemand was die ze zo mee kon nemen. Daarom heb ik Ariana al heel snel geleerd dat ze niet met vreemde mensen mee mocht gaan. Natuurlijk hadden mijn ouders dat al gedaan, maar ik heb het haar nog even heel goed op het hart gedrukt. Ook ben ik hier al heel vroeg mee begonnen met Luca. Ik zal dit ook gewoon blijven herhalen en later zet ik hem ook op een vechtsport. Zodat hij zichzelf kan verdedigen. Maar tot die tijd kon ik alleen maar hopen dat hij naar me zou luisteren. Dat hij niet met vreemde mee gaat....