♣BU KIZ MAFYA♣ (ARA VERİLDİ)

♣️ERESE İNAT♣️

MEDYADA:NEFESİN GİYDİĞİ KIYAFET.

Mis gibi uykumun içine eden gürültüye gözlerimi açtım. Komidinin üzerinde duran telefonumu alıp saate baktım. Yuh lan yuh. Saat sabahın yedisi. Gürültü iyice yükselmeye başlayınca karşıma baktım.

"Yuh Ecrin. Ruhum bile duymadan halledecektin işini"
Uykulu sesimle sitem ederken ayağa kalkıp banyoya girdim.

"Ne yapayım Nefes. Sen kombin falan bilmessin diye kendim ayarlıyorum"
Dediğinde gözümü devirdim. Yüzümü yıkayıp kuruladıktan sonra odama girdim.

"Çekil de ne giyeceğime bakiyim"
Dedim ve gardrobumun karşısına geçtim. Kapağını kaydırmamla şok oldum.

"Bune lan. Nerede bunun yarısı. Ya şu şorta ne demeli."
Sitem dolu sesim Ecrinde hiç bir etki yapmadı.

"Ya giy çok yakışıcak. Hem ben ne giyeceğini seçtim. Şu 4. Kombinin sağındaki askıda"
Dediği gibi oflaya puflaya elime gelen su yeşili bir gömleği aldım. Altınada beyaz şortmudur, etekmidir, her ikisine benzeyen şort eteği aldım.

"Ecrin ben bunu giyemem lan. Rahat edemem açıkcası"

"Olmaz. Benden yardım isteyen sendin. Ben ne diyorsam o."
Bu dediklerinde somatımı sıkasım geldi. Kıyafetleri alıp banyoya giyinmeye girdim. Gömleği dışa sarkıtsam olmuyor. İçine soksam e yine olmuyor. Son umut Ecrine söylemek. Kapıdan çıktığımda Ecrin hemen yanıma koştu. Yüzümden yardım istediğimi anladı sanırım.

"Bu hâlin ne ya. Bak şimdi, gömleğini ne dışta nede içte duracak. Bunu buraya kat. Şimdi hafiften çek. Hafif dedim dağlı kızı. Yakanıda aç. İşte oldu"
Dediğinde boy aynama baktım. Yarabbim kısa giyorumda bu kadarı fazla.

"Ayakkabı olarak şu topukluları giy. Takı falan var masanın üzerinde onlarıda tak."
Dediğini yapıp ayakkabıları giydim. Makyaj masama geçip, seçtiği kolyeyi, bilezikleri taktım.

"Saçımı bağlıyayım mı?"
Diye sorduğumda eline aldığı tarak ve şekillendirici spreyle saçıma girişti.

"Açıttın lan. Sanki karşında düşmanın var"

"Ne yapayım. Saçında senin gibi aksi. Hem bitti zaten. Şimdi sıra makyajda"
Dediğinde ona dönerek iki elimle hayır sallayışı yaptım. Ama beni dinleyen kim.

"Korkma be. Alt tarafı göz kalemi, mascara, bide sönük pembe bir ruj. Ha birde unutmadan şeffaf bir ojecik süreceğim"
Ama yok artık. Oje seven bir insan değilim. Mascara yı hiç kullanamam zaten.

2 dk sonra

"Gözünü açsana!"
Çırlayan Ecrine sinirli bir bakış attım.

"Mal! Bir aç bir kapa. Kaçıncı silişin gözümü. Ellerim felç geçirdi resmen. Üflüye üflüye nefes kalmadı"
Dedim bağırarak. Sıkıntı dan patlıyacak saatli bir bomba gibiyim.

"O zaman üfleme kurumuş serbest bırak elini. Eyeleneri süremedim zaten bir mascarayla bir kalemle idare et"

"Sonunda. Acıktım ben. Kahvaltı hazırdır"
Der demez odadan fırladığım gibi aşağıya inmeye başladım. Son basamaktan ineceğim sırada ayağımın kaymasıyla düşecektim ki biri beni tuttu. Tutan kişi Uzaydı.

"Uzay sen gitmemişmiydin."
Diye sorduğumda kuçağından yere indirdi beni.
"Gitmedim gidemedim be güzelim. Sana dediğim o sözlerden dolayı çok özür dilerim kardeşim."
Dediğinde gözündeki akan yaşlarını sildim. Ben dayanamam ki onun ağlamasına. O benim tek kardeşim. Daha fazla dayanamayıp sarıldım.

"Lan ben sana niye küs kalamıyorum"
Diye alayla sorarken, kahvaltı için arka bahçeye yöneldik. Tam bahçeye adımı mı atacağım sırada Uzay beni kolumdan tuttu.
"Hayırdır bu kıyafetler ne için"
Diye sorduğunda sinir tepeme zıpladı. Uyuz Uzay hemen kendini belli etti.