Sweet Vengeance Of Innocent (Levrés Series #1)

Kabanata 14

"Paano kung sabihin kong hindi pa kita napapatawad sa ginawa mo?"

Understandable. Kasi kung sa akin niya iyon ginawa, baka sinumpa ko na siya! But what is he wants me to do? Kneel in front of him? Magsulat sa manila paper ng back to back na sorry?

"Bahala ka na. I already said sorry..." I said softly.

That's enough. Kung wala siyang girlfriend, baka gustuhin ko pang ayusin ulit kami. But it's too late for that.

It's always the right time to let go of anything that feels wrong. But I don't considered my love for him as wrong. Pero iyong nangyari sa amin. Maling-mali.

"You just came back because you wanted to say sorry?" he said quietly.

"Bakit ano pa ba ang dapat kong balikan?" naghahamon ko siyang tinignan. Hindi siya kumibo at nanatili ang titig sa akin. "Oh yes. I came back for the hotel too. That's it."

Umihip ang malakas na hangin. Iniwas ko ang tingin sa kanya at inayos ang sumabog kong buhok sa aking mukha.

"Why did you leave me, Fenella?"

Natigilan ako. I guess it's time for him to know my reasons.

"Hindi ako magagalit kung iniwan mo ako para sa Mama mo. Nagagalit ako dahil hindi mo ako binigyan ng pagkakataon na samahan ka sa panahon na naghihirap ka. You didn't gave me a chance to console you. To stay by your side while you heal yourself. You just left without a word. Without an explanation. Ganoon ba ako kawalang halaga sa iyo dati?" huminga siya ng nalalim.

My eyes widened a bit because of shocked. He knew? When? Well, it's been years. Kaya malamang ay malalaman na rin niya ang nangyari sa amin. Lalo na noong pumunta siya bahay at wala si Mama.

"Hindi ba ako karapat-dapat? Hindi ba ako sapat? Sa tingin mo ba hindi ko kayang harapin ang mga paghihirap kasama ka? What am I to you before, Fenella..."

Kumirot ang puso ko. Ang panandaliang kapayaan sa aking puso kanina ay unti-unti nang nawawala.

"I came to your house. Pero nakita ko kayo ni Sana na magkausap. You didn't even tell me that she was in your house..."

Hindi ko sinasadya na isumbat sa kanya iyon. Pero kapag naalala ko iyon, hindi ako matigil sa pag-iisip kung ano ang ginawa nila. Kung hindi ko nakita iyon, nakapagpaalam ako pero nakatakda pa rin ang aming pagtatapos.

Umawang ng kaunti ang kanyang labi. "I was with my classmates. Marami kami noong oras na iyon. And I texted you about that. Hindi ka nag-reply."

Iyon siguro iyong time na pinatay ko ang cellphone ko. O dahil sa nabalitaan ko, hindi ko na pinag-aksayahan ang cellphone kong bisitahin.

"I'm sorry..." sambit ko. Huminga ako ng malalim. "Sa totoo lang, gulong-gulo ako tungkol sa nararamdaman ko sa iyo noon. At sa nararamdaman mo para sa akin. Sumabay pa ang nangyari kay Mama. Naisip ko rin na naituro ko naman na sa iyo ang mga bagay na hindi mo alam. Kaya pwede na kita palayain? Ayan naman ang nilapit mo noon sa akin, hindi ba?"

He was just curious how relationship works. I find him amusing kaya pinatulan ko na iyong kuryosidad niya.

"Yes. I've learned so many things. You taught me how to love. How to trust, and how to be happy. Pero hindi mo tinuro sa akin kung paano ka kalimutan..."

Napalingon ako sa kanya. He was staring up at the sky. Sadness was etched on his handsome face. May namuong luha sa gilid ng aking mga mata.

"But you learned it now, right? You've moved on. May girlfriend ka na nga..." tumingala ako para mapigilan ang pagtulo ng luha ko.