Zaman'ın Karanlığı

Tekne Turu

Havada büyük bir sis kütlesi vardı. Gecenin ilk saatleriydi.

"Sakin olun" dedi Kaptan.

İnsanlar sağa sola koşuşturuyordu ki bi anda yolcu gemisi durdu.

Yolcular zombi görmüş gibi korkuyorlardı. Suratlarındaki ifade korkuydu. Hertaraf sessizliğe büründü.

Kaptan ne olduğunu anlamak için ; "Şimdi sakin olup beni dinleyin hiçkimse paniğe kapılmasın ben sorunu halledene kadar sadece sessiz ve güçlü olun " dedi.

Pusulaya baktı ve "kahretsin şansa bak pusula parçalanmış" kendi kendine söylendi. Kaybolduklarını biliyordu. Tekrar yolcuların yanına giderek "Bana yardım edecek bir gönüllü lazım" dedi.

Aralarından hiçkimse gönüllü değildi kaptan çok umutsuz bir şekilde "Kimse yokmu" dedi.

Etraf sessizliğe büründü. Bu durum normaldi. Herkes korkmuştu. Ne olduğunu, Neden teknenin durduğunu, Neden şimdi kendi sıcacık yuvalarında olmadıklarını ve daha birçok soru.

Herkes bunu düşünürken kaptan taburesine oturmuş etrafı seziyordu. Akıllı düşünmeye çalışıyordu, hafif hafif gelen dalgaların sesini dinliyordu.

Tekrar oturduğu yerden kalktı umutsuz bir şekilde fısıldayarak "Bana yardım edecek biri lazım" dedi. Ve işe koyuldu.

"Şimdi herkes beni dinlesin" dedi ama hiçkimse dinlemiyordu.

Hep bir ağızdan konuşuyordular. "Çok karanlık", "Önümü göremiyorum", "Biz neredeyiz", "Burası neresi", "Hadi eve gidelim", "Neden durduk", "Kaptan neler oluyor", "Bu siste neyin nesi" . . .

Kaptan susmalarını istiyordu. Bu kabusun bitmesi için Hemen harekete geçmem gerek diye düşündü.

Haksızda değildi hemen harekete geçse fena olmazdı. Yoksa yolcular korkudan deliye döneceklerdi. Sonunda yolculardan biri cesurca "Susunda kaptanı dinleyelim" dedi.

Kaptan bunun bir kız sesi olduğunu anlamıştı. Sonunda delice bağırdı "Susun..! Susunda konuşmama izin verin" dedi. Sonunda istediği olmuştu, susmuşlardı.

Yolcuları görmek neredeyse imkansızdı. Birkaç insanı zorda olsa görebiliyordu.

Kaptan soğukkanlılığını korumaya çalışır gibi "Sakin olun ve beni dikkatlice dinleyin beni gördüğünüze eminim" dedi sakince ama kaptan onları göremiyordu.

Tekne'nin ışıkları çalışmıyordu. Yakıtın bittiğini düşündü ama sabah yakıt doldurduğunu hatırladı. Yoksa motor mu arıza vermişti. Belki yakıt deposu çatlamıştı kafasındaki soruları bırakıp konuşmaya başladı.

Sakince "Nerede olduğumuz hakkında hiçbir fikrim yok.Güçlü olmamız lazım, hayatta kalmak istiyorsanız güçlü olun. Şimdi bana bir gönüllü lazım, bana yardım edecek cesur biri" dedi.

Tekne'nin arka tarafından öksürük sesi geldi çok şiddetliydi. Yolculardan biri çok hastaydı. Sonunda cesur olan biri vardı. "Ben yardım ederim" dedi öksürerek.