Zaman'ın Karanlığı

Gizemli Çocuk

"Evlat,beni duyuyormusun" dedi adam.Ama frei onu duymuyordu."Frei,evlat ben geldim uyan hadi" dedi.
Yine duymamıştı.Adam son kez şansını denedi."Hadi evlat uyan beni dinlemen lazım" dedi.Frei bu sefer duymuştu.Konuşmaya çalıştı ama konuşamıyordu.Adam konuşmayı kesmişti.Frei korku ve sevinci bir arada yaşıyordu.Adamı duyuyordu.Ama onunla konuşamıyordu.Ağzını bıçak açmıyordu.Sanki dilini kaybetmiş gibiydi.Adam giderken "evlat,beni duyduğunu umuyorum,Pompiile'ye iyi bak o senin en iyi dostun ona iyi bak" diyerek gitmişti.Frei neler olduğunu anlayamamıştı.Adam'ın gidişiyle konuşmaya başlamıştı."Sen kimsin,pompille'yi nerden tanıyorsun bana evlat dedin,baba ,baba senmisin?"dedi.Bekledi cevap gelmedi.Tekrar konuştu."Pompiile'ye neden iyi bakayım,ona kötü birşey mi oldu" dedi.Cevap gelmemişti.Frei susmayı denedi.Fakat kendi kendine söyleniyordu."Neler oluyor,sen babam mısın ,kimsin sen"çok meraklanmıştı.Cevap gelmediği için çıldırmıştı."Sen babam değilsin,arkana bakmadan gittin babam senin gibi korkak değil"dedi sinirli bir şekilde.Ve ağlamaya başladı.Bir an sessizlik çöktü.Adam son kez konuştu ."Evlat ben geri döndüm"dedi ve gitti.

Ve tekrar uykuya daldı.Kimse uyanamıyordu.Deniz hafif dalgalarla yerde baygın şekilde uzanan insanlara çarpıp geri gidiyordu.Gökyüzü halen karanlıktı.Güneş çıkmamıştı.Bu ne demek oluyordu.Burası nasıl bir yerdi.Hiç kimse bunu bilmiyordu.

Pompille'nin babasının hayatta olması mümkünmüydü? Bir türlü kimse uyanamamıştı.Uyuyan güzel gibi mışıl mışıl uyuyordu,ama rahat olduğunu pek söylenemezdi.Bir yandan olanları görmemesi iyiydi.Ama neler olup bittiği öğrenmek istiyordu.Kaptan ,nereden babasının kayıp olduğunu biliyordu.Kafası cevapsız sorularla doluydu.Pompille kafasında bu kadar düşünce varken rüya görmesi kaçınılmazdı.Çok derin bir uykuya hazırlanıyor gibiydi.

Bir anda gözünün önüne dürbünle gördüğü gizemli şey geldi.Kıyıya yakın olduklarını bildiği halde kimseye bişey söylememişti.Bunun suçluluğunu yaşıyordu.Belki söylemiş olsa bu olanlar olmayacaktı.Ama herşey için çok geçti.Bir anda önünde 2 çift göz gördü.Tarih öncesinden kalma bir balığın düğme gibi gözlerini taşıyordu sanki.Çok parlak ve renkli gözlerdi.Korkunç gözlere bakarak ne olduğunu anlamaya çalışıyordu ki,aniden hareket ettiğini anladı.Sürükleniyordu.Sadece etrafında gördüğü şey parlak gözlerdi.Karanlıkta sadece onları fark edebiliyordu.
Çok parlak olan bu gözlerin kime ait olduğu düşünüyordu.Neler oluyordu.Sadece sessiz olmaya çalıştı.Gözünü kapattı.Öksürmeye başladı.Kafası yerdeki çimenlere sürtünüyordu.Ona yumuşak gelmişti kafatasının acıdığını bile hissetmiyordu.
Ve tekrar uykuya daldı.

Sabah olmamıştı.Kaç gün,kaç saat geçtiği bilmek imkansızdı.Ama kimse uyanamamıştı.Çok çaresizce yumuşak kuma yığılmışlardı.Belki de hiç uyanmıyacaklardı.Uyanmamalarının sebebi ölü olmaları olabilirmiydi.Yağmur yağmaya başlamıştı,havada hafif rüzgarlıydı.Yağmur hızını artırıyordu.O felaketten sonra kıyıya vuran insanların tüm vücutlarına çarpıyordu.Şiddetli yağmura rağmen kimse gözlerini açmamıştı.Ölmüş olabilirdiler.Karanlık halen geçmemişti.Hep böyle karanlık mı olacaktı.Uzun süre yağan yağmur durmuştu.Hava serindi.Sert esen rüzgar insanların yüzüne tokat atmış gibi vuruyordu.Rüzgar dalgaların yönünü ve boyunu belirliyordu.Kaç gün geçmiş olduğunu , bunu tahmin etmeleri çok zordu.Aç ve susuz kalmışlardı.Herkes ölmüşmüydü.Fakat frei ve pompille yaşıyordu ama onlarda gözlerini açamamışlardı.
Gökyüzünün ve karanlığın ortasında bir ışık belirmişti.Sarı bir ışıktı.Karanlık ışığın yeryüzünü aydınlatması engelliyordu.Bir süre sonra karanlık çözülmüştü.Dev sarı ışık karanlığı yenmişti.Gitgide sarılığı koyu olmuştu kırmızı olmuş gibiydi.Güneş çıkmıştı bu güneşdi.Gökyüzü aydınlık olmuştu.Uzun süren karanlık ,artık yoktu.