From Me, With Love.

One.

Chapter One

The wind was blowing my hair into a fabulous mess as I walked along the almost-empty road-

"Miss! Stay of the road if you don't want to get run over!"
A voice from behind me demanded.

Okay. Hindi pala empty.

E'di sorna. Psh.

I moved out of the way at sumimangot.

"Sungit naman ng mga tao ngayon."
I said to myself, ugali ko kasi.

Hindi ako baliw.

Mas mabuti kasing kausapin ko yung sarili ko kaysa kumausap ako ng mga hayop at halaman na para kong nakatira ng weeds.

I turned back to walking slowly, maaga pa naman. I do not need to rush going to school today lalo na't 9am pa ang pasok ko.

"Ay butiking binalatibat!" I screamed as I stepped onto something really gooey.

Ay punyemas na kabanas.
Sa lahat ng araw naman, ba't ngayon pa?! First day ko pa naman of college classes. Damn it.

Yes, I am on my first day of my freshman year in College.
At yes sa sikat na Sta. Monica University ako papasok, BA Communication.

Umagang umaga palang, aligaga nakong magayos ng gamit para siguraduhing perpekto ang unang araw ko sa isang prestihyosong paaralan katulad ng SMU. Aba, hindi everyday ay makakapasa ka sa tinatawag na "Philippines' second ranking University of Prestigiousness."

Titulo palang ng University, nakakakilabot na. Naiisip ko palang na kalahati ng University ay huhusgaha na ko sa unang araw palang- Aish.

I looked down and saw that my shoes were submerged on mud at hindi ko alam kung pano nakontrol ng ulo ko na di sumabog sa inis!

Pero bago pa ko yumuko para kumuha ng tissue sa bag ko, may bumusina naman sa likod ko. I turned my back and saw a red car.

"Are you okay, miss?" He asked as he got out from the passenger seat of the said car.

Uy.

Gwapings.

I decided to actually act a little bit morenicely and girly- malay mo sparks na ito.

I am not the type of girl na malandi pero hindi ba nga sabi nila, mas mabuti nang nasa labas ang landi kaysa may kulay na itinatago? Aba, makire ako kung tutuusin sa mga pogi pero 'di ako yungtipo ng babaeng magiging disgrasyada. I assure you.

Back to this handsome guy then-
"Uh, I cannot say that this is a situation of wardrobe malfunction peronakakahiya namang pumasok ng punong puno ng putik ang sapatos kosa school-" I glanced down on him and saw that he was wearing mynew school's uniform. "oh, taga-Sta. Monica University ka rin?" I said glancing back up to his face only to find him grinning handsomely.

Ay juicecolored. Pwedeng everyday nalang akong maputikan kung iba'tibang ganito kagagwapo ang lalapit sakin?

Ehem.

I fumbled with my uniform's hem and looked down on my shoes as he responded, "Oo." He suddenly offered me his hand na ikinagulat ko naman. "Tara, dun tayo sa may tabi tapos pahiramin muna kita ngsapatos ko. Sandali."

Inalalayan nya ko sa may malapit na bench at saka tumakbo pabalik sakotse niya. I sat down on the bench removing the shoe on my foot and putting it inside a plastic bag na nakuha ko sa bag ko.

Hindi ako si Dora na may magic bag pack.

Sadyang girl scout lang ako, okay?

He jogged back to me and smiled as he set down a pair of rubber shoes in front of me.

Syempre panlalaki pero, magiinarte paba ko e may gentleman na nandito para pahiramin ako ng sapatos para di ako mapahiya kasi nakapaa akong pumasok.

"It doesn't smell so don't worry. Isuot mo na." Sabi niya sakin as I looked at his shoe carefully. Namula tuloy ako bigla at I respondedwith a whisper, "Hindi naman yun. Di naman ako nagrereklamo."

Kinuha ko ang rubber shoes at sinuot. Okay naman. I'd be fine with it. Hindi na ako magiinarte kasi mas mahalagang makapaglakad ako ng maayos papuntang school kaysa sa fashion sense. Nagiging praktikal lang ako rito.

Nagulat nalang ako ng bigla syang tumayo sa pagkakaupo nya sa may harap ko at nagsabi,
"Osige na, July. Una na ko. Malalate na ko e. See you around!"

"Bye!" I waved him goodbye as his chauffeur (that I didn't notice a whileago) opened the door for him. Napangiti ako as I looked at the backof his car drive off.

Pero teka-

Wait may nakalimutan ata ko-

Teka may 10 minuto pa ko para isipin kung ano yun-

Uh-

Punyemas! Ba't nya alam ang pangalan ko?!

I glanced down on my uniform and nakita kong nakasuotako ng name plate at id.

Uh- Okay.

Assuming pala ko.

Sabi ko nga hindi e-

"Hindi, July e. Hindi yun e. Wait-" Kausap ko sa sarili ko as I fondled with the plastic of my mudded shoes.

Sandali-

Hindi ko nahingi yung pangalan niya! Pano ko ibabalik tong sapatos?!

"Ang bobo naman kasi July e!" sigaw ko habang nagpapadyak sa pagkakaupo ko.

Hindi ako baliw, hindi ako drug addict.

Pero di ko talaga sure kung normal ako.

Kaya wag nyo na rin tanungin ang mga sarili niyo kung normal ba ko o hindi.

Walang nakakaalam.

A/N: 858 words only dahil experimental pa ko sa plot. Don't worry the next one will be a bit longer.- @avenuery