From Me, With Love.

Two

[ AKKINDA MV KAHIT MANSAE
ANG KINABABALIWAN NGAYIZ. O U O ]

Chapter Two

A/N: Hung over pa ko sa Boysbe kaya, medyo bangag pa ko sa Mansae MV - @avenuery
P.S: Hi Hecelene. <3

College is something you couldn’t really joke about. Ngayon alam ko na kung bakit sinasabi nila na lahat ngbagong graduate from highschool na immature, pag pasoksa kolehiyo ay nagiiba ang ugali.

Sa gate palang ng Sta. Monica University, ramdam ko na angelegance ng University. Maybe it’s because of the tall buildingsor the nature-considerate landscape or dahil sa iba’t ibang awrang mga estudyante sa loob ng pamantasan. Hindi ko maiwasangmapaisip kung madali ko bang mahahanap ang una kong klaserito sa ganito kalawak na school.

Napakamot ako ng bahagya sa ulo ko because of the confusionon how am I supposed to find my class on the uh- 8 levels of the Arts and Sciences building. 

Suddenly a strong gust of wind slapped me across my whole body at biglang lumipad ang admission paper ko sa mukha ngbabaeng nasa may kaliwa ko pala.

Uh- ba’t di ko sya napansin kanina?

Kinuha nya ang admission paper ko at saka binasa.I looked at her sheepishly.

“Hala sorry po.” I mumbled as I took a few steps closer to her. I bowed my head in apology. Nakakahiya naman kasi. Malay ko ba kung senior siya or anything peroang bata naman nyang tignan so-

“Communications ka rin?” she asked me suddenly na mayisang ngiti siyang ipinakita sakin. Suddenly, without menoticing,  napangiti rin ako.

Baka hindi pala ganun kahirap humanap ng kaibigan after all.

“Uh yes. Freshman ka rin?”
I asked a little bit too excitedly.

Siguro talaga tinutulungan ako ng tadhana, kung meron mannon, para di mahirap ang unang araw ko sa kolehiyong ito. At least hindi ako nagiisa kapag naligawa ako sa kung anong classroom. Mehehe.

“Oo! Magblockmate rin tayo! BAC-1A rin ako e!” Aniya.

And with that lalong lumawak yung ngiting nasa aking mga labi. Inilahad niya ang kamay niya’t nagpakilala.

“Hecelene Cabuhat.” She saidwith a wide grin on her face. “Hes nalang kasi medyo nakakabulolyung Hecelene pag paulit-ulit.” She shrugged coolly.

Never kong kinewestyon ang pangalan ko pero I found her explanation about her name cute. I took her hand and nagpakilala rin ako.“July Elliot Panlilio.” Sabi ko and gave a small laugh.
“You can call me either. Pero mas madalas, Elle ang tawag sakin.”

Hindi naman sa nagrereklamo ako pero hindi ko lang akalain na makakaclose ko agad si Hes. She slung her arm across my shoulder and smiled.

Hindi ko alam kung bakit imbis na maawkward akoay mas narelieved ang mga takot ko sa gesture nyang yon.

Again, hindi ako baliw. Minsan nga lang medyo paranoid.

“Well then, Elle, tara na’t magaalas nwebe na’t wala pa tayo sa classroom-“ Napatigil siya, at nung nilingon ko sya, nakatingin siya sa sapatos ko. I facepalmed as an amused expression crossed her face.

“Before you say anything, hindi ako fashion-terrorist.”
I say in my defense bago pa sya makapagkomento. Natatawa ko sa sarili ko kung bakit ko ineexplain ang side ko sa isang complete stranger.

But I actually know deep down na dahil yon sa magaang ang loobko sa kanya.

“Wala naman akong sinasabi ah!” Defensive ding sagot ni Hess aakin. “Defensive ka, Elle!” Tukso pa niya sakin, natawa nalang ako at hinatak sya papalapit sa building namin.

“Tara na nga! Baka first day na first day ay may tardy slip na agadtayo!” sabi ko habang natatawa sa reaksyon niya sa mga sinabi ko.

Pero siguro kasabay ng magandang umaga naming ay syempre may onting paambon ng kamalasan.

As we were about to step into the building,  a guy on a skateboard moved past us and almost knocked Hes down.

“HEY!” I yelled as I gripped Hes’ arm to steady her. Another guy went after the guy with the skateboard yelling, “Ano ka ba, Mingyu! Di ka naman kasi marunong e!”

Parang walang nangyari ah. Ano ‘to invisible kami?

Pero nang nilingon namin ang lalaking nakaskateboard huli siya sa aktong nasubsob after niyang madulas mulasa skateboard.

“Ang tanga tanga kasi talaga e.” sabi ng lalaking nasa harapnamin. He turned to us and blinked. His eyes were so smallna parang dash nalang ito. And suddenly, a big grin spreads on his face at bigla siyang nagtanong.

“Ah! Mga freshmen kayo?” He said still smiling the addictivesmile he has. He offered his hand to me first and said, “Ako nga pala si Hoshi. Hoshi Kwon. Sophomore ako ng BADrama.”

I took his hand and smiled. “Ah- yes. Freshmen kami ng Communications.” Kinamayan rin siya ni Hes na medyo nakakunot pa rin ang noo.

Pero biglang lumapit samin yung lalaking nakaskateboard kanina.

“Ang tanga tanga ng skateboard ni Myungho.” Sabi nit okay Hoshi. My brows furrowed and my subconscious snickers unapprovingly at this guy.

As I continued to stare at him his eyes fell on Hes who was looking at him with a disapproving look like mine.
“Oh, ba’t nakakunot ang noo mo? Kahit anong gawin mong pagpapapangit, di mo matatago sakin ang ganda mo.”

Blink, blink.

Uh-

“Boom!” Ani nito. “Sabi ko sayo Hoshi, ganito ang mga smooth.” Dagdag pa niya habang hinahagod ang buhok nya na parang ikauunlad ng ekonomiyang pilipinas yung joke niya.

But what surprised me was Hes took the skateboard from Mingyu and ride it to the building’s front desk.

“Hindi yung skateboard yung tanga, loverboy. Baka nasa gumagamit langtalaga.” Sabi niya, and I tried to cover my laugh but it came out as a snort.

Pero si Hoshi naman ang gumawa ng dobleng lakas ng tawa after magsalitani Hes.

“Alam mo gusto kita!” Sabi ni Hoshi sabay turo kay Hes. Pinalo ni Hoshi ang kaibigan nyang halos nalaglag yata ang panga sa retort ni Hecelene.

“Sabi ko kasi sayo darating ang araw na may babara rin sa kagaguhan mo!”
With that, I rested a hand on Mingyu’s shoulder and said, “Minsan, please try and assess the situation bago ka bumanat, kuya.” I smiled at him sweetly.

Hoshi slung an arm to the still-awed Mingyu and asked, “Saan ba first classniyo? Turo ko na classroom niyo sa inyo.”

And yes, I don’t think it’s difficult to actually find friends around here.