Where is the love?

Love 54

Love 54

"Congratulations, Mrs. Tiu. It's a healthy baby boy!" Sabi sakin nung doctor. Parang na-drain lahat ng energy ko. Grabe lang.

So, it's a Lance junior. 

*cries* I've always wanted to have a baby boy! T____T Hindi ko alam ang saya saya ko! Lalo na at baby boy! Hindi naman sa ayaw ko ng baby girl. Mas clingy kasi ang mga baby boy kesa sa baby girl and I find it cute! >3<

After a little while nakatulog ako, nagising nalang ulit ako nung makarinig ako ng malalakas na usapan ek ek. Napadilat ako.

"Ate Bae! Okay ka na ba?" - Mary

"Okay naman ako. Si Lance?" Tanong ko sa kanila. Nagkatinginan silang lahat at saka sabay sabay na tumingin sa may gilid ng pinto.

There I saw my husband on the floor sleeping. In his hands, may akap akap syang.. Wait?  Damit ba yun ng baby?

"Anong ginawa nyo kay Lance?! Bakit dun nyo sya pinatulog?" I hissed at them.

"Ate Bae, kakwentuhan lang namin si Kuya Lance kania tapos biglang di sumagot pagpakita namin tulog na." - Fiona

"Gisingin nyo nga! Ay nako bakit nyo naman kinawawa yung asawa ko e kita nyong laging pagod yan!" Sigaw ko sa kanila.

"Hanep. Mas mabuti pa atang lagi ka nalang tuloy Bae. Napakadaldal mong tao ka." Sabat naman ni Erol

"Manahimik ka nga jan." Sabi ko at inirapan ko sya. "How long was I out?" 

"Dalawang araw, by." - Mommy

"That long?" I tried to sit pero hindi ko pa keri. Lumapit naman si Tito Atchide sakin at tinulungan akong tumayo.

"E tito naman! Wag ka nga! Kinikilig ako!" Binatukan naman ako ni Tito. "SIraulo ka. Anjan lang asawa mo ganyan ka parin. Tss." Natatawa nyang sabi.

"Pst. Erin, pakigising naman si Tito mo." Utos ko kay Erin at tiningnan ko ung mga tao sa kwarto. Mukhang na-gets naman nila at isa isa silang naglabas nang kwarto.

"Tita, get well soon!" Sabi Aleyna at Natalie bago sila lumabas ng kwarto. Nginitian ko lang sila at nagmotion na lumabas na sila ng pinto.

Tiningnan ko si Lance. Hindi pala siya nagising sa tawag ni Erin. Pinagmasdan ko lang si Lance.

Hanggang ngayon, hindi ko parin parin ma-gets kung ano ba kami ni Lance bukod sa fact na mag-asawa kami sa mata ng DIyos, at ng mga tao... Tingin ko parang hindi ganun e.

Parang... Casual lang kami sa isa't isa. Parang.. No Emotional Attachment ba. O baka sakin lang?

Kahit kasi... Ang tagal tagal na.. Iisang tao parin ung palagi kong naiisip. Siguro naman alam nyo na diba? Kahit ang tagal na nun hindi ko parin maiwasan makaramdam ng misery, guilt, anger, at resentment sa mga nangyari kay Jared. Gago kasi e.

I decided to swallow all the memories. Mali 'to e. Dapat hindi ko na iniisip pa yung mga bagay na ganun. Dapat ang iniisip ko is yung kung ano ang dapat kong gawin para lumaki sa isang masayang pamilya yung baby ko. At hindi sa isang kasinungalingan na, lalaki sya sa isang nagmamahalang pamilya.

Ayokong lumaki si Lance ng ganoon. I was thinking too deep na hindi ko napansin na tumayo na pala si Lance at lumapit sakin. "How are you, Love?" Hindi ko pa sya mapapansin kung hindi nya hinawakan ung buhok ko at marahan itong hinimas.

"O-oh. Gising ka na pala." I gave a warm smile. Ngayon ko lang naisip yung mga bagay na dapat matagal ko nang napagtanto.

"Lance, do you love me?" Out of the blue kong tanong.