Vliegensvlug. #1

[60] 20 december - 08u41

'Wil je me alsjeblieft vertellen wat er is gebeurd?', vroeg Maartje smekend.

Haar moeder liep naar haar toe en legde een hand op haar schouder. 'We hebben zijn maag moeten leegpompen, maar het was al veel te laat. Hij had een groot aantal slaappillen ingeslikt met alcohol. Hij ligt nu in een diepe coma en...', haar stem stierf weg. Ze kon de woorden niet uit haar mond halen, wetend dat ze haar kind zou kwetsen.

'En?'

'...We denken-' Haar stem werd onderbroken door een lange piep van de ecg. Een rechte streep begon zich te vormen op het scherm, en Maartje kon het gewoon niet geloven.

Ze begon te hyperventieleren. Een onregelmatige ademhaling kreeg zij, er ontsnappen lichte kreten van verdriet uit haar mond. Haar tranen liet ze de vrije loop.

Ze knielde naast het bed van Valentin neer. Beide handen van haar namen de zijne vast, stevig. Haar lippen kusten zijn koude hand, wetend dat hij het toch niet zou voelen. Ze smaakte haar zoute tranen, die allemaal op zijn hand vallen.

Ze wist wel dat het haar schuld was, dat ze niet naar de politie had moeten stappen. Dat ze nooit naar zijn huis had moeten gekomen.

Ze hadden verdomme geen afscheid genomen.

De laatste keer dat ze hem zag was gisteren, en ze hadden verdomme gevreeën. Als zij het zou hebben kunnen weten, wilde Maartje hem overtuigen, hem zeggen dat hij dat niet mag doen. Dat hij haar ging pijn doen.

En dat ze de pijn niet zal kunnen verdragen.

Inmiddels had Klaasje de kamer verlaten, om nog net haar allerlaatste examen te halen. Maartje had er geen zin, vooral nu niet.

Het voelde alsof er een deel van haar werd leeggezogen, een deel dat nooit meer van plan was om ooit terug te komen om haar te helen. Een deel die voor eeuwig weg zou blijven.

Nog steeds zijn hand vasthoudend, verplaatst ze haar lippen naar de zijne en kust hem, voor de laatste keer.