It Gets Better - ft. Liam Payne

Deel 8

Juul’s POV

Ik stapte vrolijk het huis in en gooide mijn jas over de trapleuning. Ik hoorde mijn vader en moeder zacht tegen elkaar praten. ‘Ik ben thuis!’ galmde het door de gang. Verbaasd liep ik richting de kamer. Er kwam geen antwoord, alleen zacht gesnik. Ik kek om het hoekje bij de deur en zag mijn vader en moeder tegen elkaar aan zitten op de bank. Verbaasd keek ik van de een naar de ander. Mijn moeder was totaal overstuur en ik tranen en zelf mijn vader zei geen woord.

‘Heb ik iets gemist?’ probeerde ik zo normaal mogelijk te vragen. Mijn vader wees naar een stoel schuin tegen over de bank. ‘Ga even zitten lieverd..’. Zijn stem sloeg over en ik zag tranen in zijn ogen. Ik zakte op de stoel en keek naar de kleine salontafel voor me. De telefoon lag in het midden van de tafel met daaronder een paar folders. Ik keek mijn moeder vragend aan. ‘Kan iemand me alsjeblieft vertellen wat er aan de hand is?’  Mijn vader keek naar mijn moeder, die alleen maar huilen kon. ‘Lieverd, het ziekenhuis heeft gebeld. Het is slecht nieuws.. Heel slecht nieuws..’ Mijn vader had er zichtbaar moeite mee en probeerde zijn tranen weg te slikken. Ik was totaal verstijfd en keek alleen maar recht voor me uit. Mijn vader stond op en kwam op zijn knieën voor mij zitten.

‘Je hebt kanker..’ Ik weet niet meer wat er allemaal door me heen ging. Ik was boos maar toch ook verdrietig ik was bang, ja vooral bang. Ik kon geen reactie geven. Mijn vader wreef met zijn hand over mijn knie. ‘Heb je het gehoord, lieverd? Je hebt leukemie ;bloedkanker.’ Ik hoorde hem zeker wel, ik hoorde hem zeer duidelijk, maar ik hoopte dat ik wakker zou worden uit deze droom..

‘Ik moet Liam bellen!’ Met starende ogen en een verward hoofd stond ik op, liep naar de gang en toetste het nummer van Liam in. Het duurde even voordat er opgenomen was, waaruit ik op maakte dat hij waarschijnlijk nog in de auto zat. ‘Hoi Liam, met mij. Ben je al bij Zayn thuis?’ Er was wat gerommel op de achtergrond en Liam vertelde dat hij net de auto aan het parkeren was. ‘Euhm, de dokte heeft gebeld..’ Liam was ineens totaal stil. ‘Ik heb kanker Liam, ik heb leukemie..’ Het was stil aan de andere kant van de lijn. Een stilte die ik niet verbreken kon.  Ineens werd de telefoon opgehangen en hoorde ik alleen nog maar een lange irritante piep.