It Gets Better - ft. Liam Payne

Deel 12

Juul's POV

Mijn vader reed de oprit bij het ziekenhuis op en gaf me nog snel een enorme zoen. ‘Ik hou van je prinses! Na de afspraak ben ik hier zo snel mogelijk!’ Ik knikte en zwaaide mijn vader nog snel uit. Liam greep mijn hand toen hij merkte dat ik toch een traan in mijn oog had. ‘Je hoeft voor vandaag even niet sterk te zijn Juul, ik ben wel sterk voor twee.’ Ik voelde me opgelucht als Liam bij me was.

We liepen allebei nerveus naar de balie, de vrouw wees ons de kamer en ik kon even rond kijken.

‘Je mag wel vast wat spullen klaarzetten, vanmiddag komt er nog een patiënt op deze kamer, of wil je dat liever niet?’ Ik haalde mijn schouders op. ‘Lijkt me wel gezellig.’ Liam legde mijn tas op het bed en pakte wat spullen uit. De foto van ons samen en de foto met de jongens zette ik op het kastje naast mijn bed. Een klein haluurtje daarna kwamen mijn moeder en de dokter tegelijk binnen. Mijn moeder gaf me gehaast een zoen en ging zitten op een kruk naast Liam. Ik zelf was alvast op het bed gaan liggen.

De dokter legde me alles precies uit. De bijwerkingen, hoeveel pijn ik zou hebben en hoelang het zou duren. Ik hoopte dat ik de dag erna direct weer weg kon, maar dat zat er niet helemaal in. Ik moest minstens drie dagen blijven, om te checken of de kuur aansloeg of niet.

Ik zat nerveus op het bed. Mijn benen bungelde over de rand en ik keek schichtig om me heen.  Toen de zuster met het infuus aan kwam lopen, voelde ik de spanning stijgen. Ik liet me achterover in de kussens vallen en besloot om het allemaal maar over me heen te laten komen. Mijn moeder hield mijn hand vast en ik voelde Liam’s warme adem aan de andere kant naast me. De infuusnaald op zichzelf deed niet zoveel pijn, maar toen het spul mijn lichaam binnen drong wilde ik zo hard schreeuwen als ik kon. Niet dat het ook maar iets zou helpen.. De minuten verstreken langzaam terwijl de kuur langzaam mijn lichaam binnendrong. Liam zat naast me een boek te lezen en mijn vader, die net terug was gekomen, ging samen met mijn moeder koffie drinken in de kiosk beneden.

‘Liam..Liam, wil je wat water voor mij gaan halen?’ Ik hief mijn hoofd op en voelde me ontzettend misselijk. Liam stond gelijk op en kwam kort daarna terug met een bekertje water. ‘Hier, drink maar langzaam op.’ Ik kwam voorzichtig overeind en dronk langzaam van het water. ‘Hoe voel jij je?’ Liam’s ogen keken me doordringbaar aan. ‘De pijn wordt minder, maar ik ben vreselijk misselijk en alles draait!’ Liam knikte en wreef met zijn hand over mij hoofd. ‘Probeer maar wat te slapen, liefje! Je voelt je daarna vast beter.’ Liam’s woorden stelden me gerust en ik liet me weer in de kussens vallen.