Breath (fanfiction with One Direction greek)

25

Την πήρε από το χέρι. Και της έδειχνε τον τρόπο που μπορούσε κάποιος να γίνει αυτό που κανείς δεν μπορούσε να μιλήσει άσχημα ή και να αμφισβητήσει. Φοβόταν καθώς τον έβλεπε μπροστά της να καταστρέφει τον εαυτό του κάνοντας κάτι που ποτέ δεν πίστευε ότι θα έκανε εκείνη, η ίδια. Της χαμογέλασε σαρκαστικά καθώς της έδινε το χαρτάκι.
"Απλά κάντο. Θα νοιώσεις... ωραία." πρόσταξε απαλά και την κοίταξε με το πιο κοροιδευτικό αθώο βλέμμα του.

Έκλεισε τα μάτια της προσπαθώντας να μην δείξει τα δάκρυα της. Και το έκανε. Πήρε μια βαθιά ανάσα καθώς ρουφούσε τον πικρό καπνό του αναμμένου τσιγάρου.

Κάνοντας την να νοιώσει τον χώρο γύρω της να χάνεται. Οι πνεύμονες της μίκρυναν και κάηκαν μέσα από την μεγάλη της μολυσμένη αναπνοή. Τουλάχιστον αυτό πίστευε. Σε λίγο ένα καυτό κίτρινο υγρό πετάχτηκε από τον μικρό λαιμό της. Μετά θυμάται τον Μάικ να γελάει.

Ίδιο μέρος, τέσσερα χρόνια μετά. Δεν έχω καμία σχέση με εκείνο το κοριτσάκι που δεν είχε ιδέα τι συνέβαινε εκείνη την στιγμή. Το κοριτσάκι μετατράπηκε στην σημερινή Αβρίλ που κανείς δεν συμπαθεί. Το κοριτσάκι πέθανε. Δεν υπάρχει πια. Το ξέχασαν, και τώρα κανείς δεν το θυμάται. Γιατί; Πολύ απλά δεν του έδινε κανείς σημασία και είχε μάθει να ζει με αυτό.

Μέχρι που αποφάσισε να πάει σε εκείνο το πάρτι που του άλλαξε για πάντα την ζωή.

Και το κοριτσάκι μετατράπηκε σε μια κοπέλα που προσπαθεί να ξεχάσει πως υπήρξε αυτό το κορίτσι.

"Άντε τι κοιτάς;" ο Μάικ με έβγαλε από τις αναμνήσεις που έρχονταν στο κεφάλι μου. Μου έδειξε τα χέρια του. Βρόμικα. Το χαρτάκι στην μέση της παλάμης του περίμενε τα δάχτυλά μου να το τυλίξουν και να το βάλουν στο στόμα μου.
Ανηπώμονα το έβαλα εκεί που μου ζητούσε και το άναψα με τον αναπτήρα του καταστροφέα μου. Ο Μάικ γέλασε με εμένα.

Όπως τότε.

Οι ομοιότητες με σκοτώνουν. Έκλεισα τα μάτια μου προσπαθώντας να τις αφήσω στο πίσω μέρος του μυαλού μου αφήνοντας τον εαυτό μου να αφεθεί στην γλυκιά γεύση του τσιγάρου μου. Στο βρόμικο σύννεφο της ανάσας μου. Κατέβαινε στα σωθικά μου για να ανέβει στην μύτη μου και να βγει από εκεί στον έξω κόσμο. Μολύνοντας και εκείνον. Οι ψίθυροι του με ηρεμούσαν. Έπαιρναν μακριά τον αέρα που προσπαθούσε να μου υπενθυμίσει ότι κάπου εκεί στο βάθος υπήρχε εκείνο το κορίτσι.

Ξαφνικά, ο Μάικ με τράβηξε λίγο προς τα πίσω. Ακούγαμε βήματα να έρχονται προς το μέρος μας. Η ζάλη που μας κατέκλεινε δεν μας άφηνε να κάνουμε πολλά πράγματα εκτός από το να περιμένουμε να απομακρυνθεί ο άνθρωπος. Μπορεί να είχαμε σχολάσει, αλλά το να καπνίζεις μέσα στον χώρο του σχολείο δεν ήταν και ότι καλύτερο. Έφερε το μακρύ του δάχτυλο στα χείλη μου δείχνοντας μου να κάνω ησυχία.
Κοίταξα προς τα μπροστά για να δω ποιος είχε έρθει. Το ψηλό ανάστημα του ανθρώπου και τα μακριά χέρια του καθώς και τα μελαχρινά του μαλλιά με έκαναν να σκεφτώ μόνο ένα πράγμα.
Όχι. Δεν γινόταν να ήταν εκείνος. Δεν έπρεπε να ήταν εκείνος. Έπρεπε να φύγει.

Η ιστορία δεν θα γίνει ξανά.

Ο Λίαμ κοίταξε γύρω του και ύστερα άνοιξε την τσάντα του. Δεν μπορούσα να καταλάβω τι στην αρχή. Μέχρι που το είδα καθαρά. Ήταν ένα μπουκάλι με νερό. Ήπιε λίγο και μετά το ξαναέβαλε μέσα στην θήκη.
Ξενέρωτο.
Τον παρακολουθήσαμε να περπατάει προς το πεζούλι και να σκαρφαλώνει για να βγει έξω. Γιατί δεν πήγαινε να βγει από την πόρτα του σχολείου;
Την ίδια ερώτηση πρέπει να είχε και ο Μάικ γιατί όταν κατάλαβε ότι ήταν ο Λίαμ βγήκε από την γωνία και τον πλησίασε. Του τράβηξε την τσάντα και εκείνος παραπάτησε και έπεσε. Ο Μάικ τον κοίταξε με ένα κενό βλέμμα εξαιτίας της προηγούμενης ασχολίας του.

"Τι κάνεις εδώ; Γιατί δεν πας από την άλλη πόρτα;" ρώτησε εχθρικά. Ο Λίαμ σηκώθηκε.

"Έτσι." του απάντησε αποφεύγοντας να τον κοιτάξει.

"Δεν μου φαίνεται σαν έτσι αυτό!" μπήκα και εγώ στην συζήτηση πλησιάζοντας τους παραπατώντας. Η επίδραση της σκόνης.

"Εε.." ο Λίαμ κόμπιασε και κοίταξε τα παπούτσια του.

"Οχ όχι ο μικρός Λίαμ μας φοβάται! Μην ανησυχείς μικρέ, δεν θα σε φάμε." κορόιδεψε ο Μάικ και του έδωσε μια σπρωξιά.

Ο Λίαμ τον κοίταξε με ένα θυμωμένο βλέμμα. Ο Μάικ φάνηκε να μην ήθελε να το κάνει αυτό για κάποιον λόγο. Πισωπάτησε και χαμογέλασε άβολα.
Αυτό ήταν περίεργο. Ο Μάικ δεν το έχει κάνει αυτό σε κανέναν. Η αντίδραση αυτή ήταν λογικά μια ακόμα επίδραση της σκόνης.

"Γιατί είσαι εδώ Λίαμ;" ρώτησα. Δεν απάντησε.

"Απλά αφήστε με να φύγω, δεν ήξερα πως ήσασταν εδώ." ξαναπροσπάθησε να σκαρφαλώσει αλλά τον σταμάτησα.

"Όχι πριν μου πεις γιατί δεν πας από την άλλη πόρτα." χαμογέλασα εθισμένη στον μολυσμένο αέρα.

"Εμ.." κόμπιασε.

"Απλά μου καταστρέψατε την ζωή και δεν έχω άλλη επιλογή από το να αποφεύγω άτομα που νόμιζα ότι ήταν φίλοι μου." απάντησε το προφανές.

"Μάλιστα." είπε ο Μάικ με μισκόκλειστα μάτια.

"Αλλά..εμ..Τώρα λέω να φύγω." μας ανακοίνωσε και ετοιμάστηκε να γυρίσει στο σκαρφάλωμα.

"Περίμενε." είπε ξαφνικά ο Μάικ. Ο Λίαμ τον κοίταξε τρομαγμένος.

"Δεν μπορούμε να σε αφήσουμε να φύγεις έτσι. Δεν θέλεις ένα δωράκι από εμάς;" ρώτησε ο Μάικ χαμογελώντας άγρια ενώ ο Μάικ του τράβηξε το μπράτσο. Ο Λίαμ πήρε μια γρήγορη ανάσα.

"Όχι." απάντησε και προσπάθησε να ξεφύγει από το κράτημα του Μάικ.

"Μα γιατί; Ξέρω ότι σου άρεσε όταν το έκανες στο πάρτι του Μάικ. Σταμάτα να φέρεσαι σαν μαλακισμένο." ο Μάικ είπε ζαλισμένος.

"Μάικ άστον, δεν αξίζει να χαλάσουμε την σκόνη μας για αυτόν." αντιμίλησα προσπαθώντας να αποτρέψω την επανάληψη της ιστορίας.

"Απλά κάντο. Θα νοιώσεις... ωραία."

πρόσταξε απαλά και τον κοίταξε με το πιο κοροιδευτικό αθώο βλέμμα του.

Ο Λίαμ κοίταξε μια εμένα και μια τον Μάικ. Ο Μάικ άφησε το μπράτσο του και ξεκίνησε να ετοιμάζει το τσιγάρο χωρίς να περιμένει την απάντηση του.

Το άφησε μέσα στην παλάμη του. Περίμενε το χέρι του να το πάρει και να το βάλει μέσα στο στόμα του. Ο Λίαμ έκλεισε τα μάτια του προσπαθώντας μάλλον να διώξει κάποια δάκρια. Το πήρε, το άναψε και το έβαλε στο στόμα του. Ρούφηξε λίγο. Δεν άφησε πολύ καταστροφή να μπει μέσα του. Σε λίγο έβγαινε έξω από τα γεμάτα χείλη του και φυσούσε μακριά τον δηλητηριώδη καπνό. Άνοιξε τα μάτια του έκπληκτος.

Δεν ήταν και τόσο κακό. Αυτό σκεφτόταν. Το ήξερα. Αλλά δεν μας άφησε να το καταλάβουμε παραπάνω. Σκαρφάλωσε πάνω στο τοιχάκι και έφυγε μακριά μας.

Ο διάλογος ξαναειπώθηκε.