Breath (fanfiction with One Direction greek)

27

Αυτό ήταν αρκετά περίεργο. Γύρισα μπροστά μου προσπαθώντας να ξεχάσω το περίεργο συμβάν των προηγούμενων λεπτών. Μπορεί να μου φαινόταν αυτό εξαιτίας της επίδρασης του καπνού. Ναι αυτό πρέπει να ήταν.
Αλλιώς δεν υπήρχε κανένας λόγος να με κοιτάξει έτσι. Ήταν απλά ένα δημιούργημα φαντασίας μου.

"Λοιπόν Μάικ; Που πάμε τώρα; Εμφανίστηκε αυτός ο φλώρος από το πουθενά και μας το χάλασε..." διαμαρτυρήθηκα. Δεν είχαμε απομακρυνθεί πολύ από το δικό μου σπίτι, βρισκόμασταν μόνο δυο στενά παρακάτω. 

Ο Μάικ ήταν περίεργα ήσυχος.

"Μάικ; Μάικι;" τον κάλεσα. "Με απαξιείς;" συνέχισα παιχνιδιάρικα.

Τον κοίταξα. Φαινόταν χαμένος στις σκέψεις του καθώς ο παγωμένος αέρας της νύχτας περνούσε τα κόκκινα πλέων μαλλιά του. Μια από τις καραμέλες που μας είχε δώσει η Νταιάνα έσπασε ανάμεσα στα δόντια του.  

"Ναι." είπε μετά από πολύ ώρα.

"Είσαι καλά; Φέρεσαι περίεργα." τον ρώτησα.

Εκείνος ανασήκωσε τους ώμους του και κούνησε το κεφάλι του. Κοίταξε τον δρόμο και μετά αποφάσισε να απαντήσει.

"Όχι. Είμαι μια χαρά." είπε τελικά και έφτυσε την καραμέλα στο υγρό πεζοδρόμιο.

"Γύφτε." τον πείραξα.

"Ήξερες εκείνον που ήρθε στο σπίτι της Νταιάνα;" ρώτησε ξαφνικά.

"Εμ...Ναι είναι γείτονας μου. Γιατί;" παραξενεύτηκα από την ερώτησή του. Δεν συνηθίζει να ρωτάει κάτι τόσο απότομα. Πάντα όταν θέλει να μάθει κάτι φροντίζει να "ψαρώσει" τον άλλον πρώτα.

Όπως εγώ.

"Πώς τον λένε;" άλλη μια απότομη ερώτηση χωρίς να μου εξηγήσει τον λόγο που τέθηκε.

"Γιατί με ρωτάς όλα αυτά;" δεν υπήρχε περίπτωση να του απαντήσω μέχρι να μου εξηγήσει.

"Δεν μου απάντησες." με κοίταξε με το εκνευρισμένο βλέμμα του συνοδεύοντας με αυτό τα λόγια του.

"Χάρρυ τον λένε. Και τώρα εξήγησε μου γιατί με ρωτάς." νευριασμένη τον τράβηξα από το μανίκι. 

Άργησε να απαντήσει. Φάνηκε μπερδεμένος. Τα φρύδια του ενώθηκαν και τα χείλη του άνοιξαν σε ένδειξη ότι κάτι παράξενο είχε μόλις συμβεί.

"Εντάξει." είπε τελικά χωρίς να έχει κανένα συναίσθημα στην βαθιά φωνή του.

Αυτή ήταν η απάντησή που έλαβα. Σύντομη χωρίς να υποδηλώνει τίποτα. Τον μισώ τόσο πολύ για αυτό, είναι σαν να μου δείχνει ότι ακόμα και που με έκανε σαν εκείνον δεν μπορώ να μάθω αυτά που ξέρει και αυτός.
Υπέροχα.

Μούγκρισα αφήνοντας τον να καταλάβει ότι δεν ήμουν ευχαριστημένη.

"Εδώ μένει ο Λίαμ." δήλωσε με χαμόγελο καθώς έδειχνε ένα μικρό σπίτι στην γωνία της γειτονιάς. Δεν απέχει πολύ από το δικό μου σπίτι, για αυτό τον λόγο μάλλον τον πετυχαίνω κάθε μέρα το πρωί.