Breath (fanfiction with One Direction greek)

31

Και όσα ήθελα, ήταν να πιστέψω..

8 Νοεμβρίου. Κάποιος έγραψε στο ημερολόγιο. Στριφογύρισα τα μάτια μου καθώς το προηγούμενο χαρτάκι έπεφτε μπροστά στα πόδια μου. Το κλότσησα απαλά με τα δάχτυλα των ποδιών μου και έπεσε μαζί με τα άλλα. Έσκυψα μπροστά στο ημερολόγιο. Ήθελα να σε κρατήσω. Η φράση αυτή αν και μικρή μπορεί να έχει πολλές άλλες μέσα της.

Ποιον ή τι ήθελε αυτός που το έγραψε να πιστέψει;

Και γιατί;

Κούνησα το κεφάλι μου προς τα πίσω για να εξαφανίσω τις περίεργες σκέψεις. Απομακρύνθηκα από εκεί όπου βρισκόμουν και γλίστρησα τα πόδια μου μέσα στα μαύρα αθλητικά μου. Κοίταξα την ώρα στο καινούριο κινητό τηλέφωνο που με πίεσε ο Μάικ να αγοράσω με το μερίδιο των δυο χιλιάδων φράγκων.

Ήταν περασμένες τέσσερις.

Έπρεπε να βιαστώ αν ήθελα να μην αργήσω στο ραντεβού που είχα δώσει με τον Μάικ έξω από το πολυκατάστημα. Σε λίγο φορούσα το ίδιο δερμάτινο μαύρο μου τζάκετ και το τζιν με την προηγούμενη μέρα. Έχωσα το κινητό μέσα στην μικρή στενή θήκη του τζιν και κατέβηκα την σκάλα.  Τα δάχτυλά μου χάιδεψαν την σιδερένια κουπαστή κάνοντας να την να καθαρίσει από την σκόνη που είχε μαζευτεί.

Η σκόνη διακόσμησε τα μακριά μου δάχτυλα κάνοντας τα να βρομήσουν από αυτή. Ήθελα να την κρατήσω. Γιατί; Ίσως απλά να μου αρέσει η σκόνη.

Μπορεί και εκείνος που είχε αφήσει το ημερολόγιο στην ντουλάπα μου για να το ξεθάψω εγώ χρόνια αργότερα από την ντουλάπα μου να εννοεί το ίδιο με την φράση αυτή...

Ήμουν έξω και περνούσα τον δρόμο. Μπορούσα να διακρίνω τον Χάρρυ να κάνει τις συνηθισμένες δουλειές του στο σπίτι προσπαθώντας να το φτιάξει όσο ποιο ωραίο μπορούσε. Ο ιδρώτας που έτρεχε στο μέτωπό του τον έκανε να φαίνεται ακόμα πιο ακατάστατος από ότι φαινόταν συνήθως. Τα παχουλά χείλη και τα μεγάλα πράσινα μάτια.. Καθώς και τα αρκετά μακριά απαλά μαλλιά που πέφτουν σαν μπούκλες πάνω του τον κάνουν αρκετά..

Με κοίταξε. Σήκωσε τα μάτια του από τα απασχολημένα χέρια του και το έκανε. Τα μεγάλα δάχτυλά του τυλιγμένα σε ένα ξύλινο σφυρί που χτυπούσε απαλά στον τοίχο του σπιτιού του σταμάτησαν.

Απλά με κοίταξε. Το πράσινο βλέμμα του διαπέρασε το γαλάζιο δικό μου κάνοντας με πισωπατήσω.

Όμορφα μάτια.

Πολύ όμορφα μάτια.

Με αυτές τις σκέψεις γύρισα την πλάτη μου χωρίς να του μιλήσω. Η τελευταία μας συνάντηση δεν ήταν και η καλύτερη αφού έφυγε από κοντά μου στο μαγαζί της Ανν. Μόνη μου με εκείνη να νομίζει ότι της μιλούσα για κάποιο ανύπαρκτο πρόσωπο.