Two Worlds Collide

Prologue

And I'll never love again.

I won't ever love again. No, I don't believe in love, not anymore. Lahat naman nang nagmamahal ay nasasaktan. Like me, lahat na lang ng minamahal ko, iniiwan ako. Siguro nga, siguro hindi ako karapatdapat mahalin o baka naman hindi kasi ako marunong magmahal. I gave my all. I gave everything pero iniiwan pa rin ako. Ano bang mali sa akin? Ano bang pagkukulang ko? Why is it easy for others to find their happiness and why is it so hard for me?

Ahh.. ayoko nang isipin pa yun. Basta, tulad ng sinabi ko kanina. I will never love again. Okay na yung ganito ako, mag-isa. At least, wala nang makakasakit sakin. Hindi ko naman sasaktan ang sarili ko. Baliw lang ang gumagawa nun.

______________________________________________________

Love is the best feeling in the world.

Yan yung lagi saking sinasabi ng Mama ko nung nabubuhay pa siya. Masarap daw magmahal at siyempre masarap daw yung pakiramdam ng minamahal. I have never been in love but I can say that I have seen love. Kanino? Syempre sa mga magulang ko. Sayang nga lang at maaga kaming iniwan ng mama ko. She died when I was twelve. Nadiagnose siya ng cancer. Eh, that time wala kaming masyadong pera, kaya hindi rin namin natutusan yung pagpapagamot kay mama. Kaya nangako ako noon na pagbubutihan ko yung pag-aaral ko para paglaki ko, magtatayo ako ng sariling negosyo at hindi na kami maghihirap. Thank God kasi natupad lahat ng pangarap ko. I am now the owner of my own cafe and of course, sobrang thank you kay Dad kasi naitaguyod niya kami kahit mag-isa lang siya.

Okay na lahat sa buhay ko, I have a happy family, successful business, true friends. Sabi nga nila isa na lang daw ang kulang, yung perfect partner. Naniniwala naman ako na darating yun at pag dumating siya, sasalubungin ko siya with arms wide open.