SCHRIJFWEDSTRIJD (FLIKKEN MAASTRICHT) VOLTOOID

@deemsie

Eva pov

'Er is een ongeluk gebeurd!' legt Mechels uit. Haar stem klinkt gehaast, te gehaast. Er is iets ergs gebeurd. Ik weet het zeker, ik kan het voelen. 'Wat is er aan de hand?' vraag ik. Ik ben te nieuwsgierig, en te eigenwijs om het gelijk al te vragen. 'Wolfs heeft een ongeluk gehad en ligt in coma,' legt Mechels snel uit. Bij die woorden schieten de tranen in mijn ogen. Ik loop zo snel mogelijk als ik kan het politiebureau uit. Hoe kan hij nou een ongeluk krijgen? Hoe kan hij mij in de steek laten? Ik weet dat ik niet altijd even aardig tegen hem geweest ben met mijn eigenwijze gedrag, maar hij heeft beloofd niet weg te gaan. Hij heeft het gewoon beloofd. Maar misschien komt het goed. Misschien wel, misschien niet. Ik schrik bij mijn eigen gedachten. Wat nou als hij het niet haalt? Als hij het niet haalt weet ik zeker dat ik hem achterna ga. Ik kan me een leven zonder hem gewoon niet voorstellen. Dat is onmogelijk. Dat mag ik niet eens denken. Hij is sterk. Heel sterk. Hij overleeft het wel. Toch?

Eenmaal aangekomen bij het ziekenhuis...

'Ik zoek de kamer van Floris Wolfs.' Snel laat ik mijn ID kaart zien aan de vrouw achter de balie. Ze knikt en tikt wat in op de computer. Ongeduldig tik ik met mijn voet op de grond, wat mij normaal irriteert als andere mensen het doen. Maar als ik het zelf doet irriteert het me niet. Nu mag het. 'Kamer 15 op de IC,' antwoord de vrouw. Ik knik en bedankt haar met een heel klein glimlachje. Ik stap in de lift en druk op de goede verdieping. Eenmaal op de IC loop ik direct door naar kamer 15. Daar ligt Wolfs, aan allerlei slangetjes en apparaten. Een dokter staat naast zijn bed een paar controles uit te voeren. 'Bent u familie?' vraagt de dokter. 'Nee, zijn collega.' Ik kijk naar Wolfs terwijl de tranen weer in mijn ogen springen. Ik mag niet huilen, herhaal ik telkens in mijn hoofd. Ik mag niet huilen waar iemand anders bij is. Ik mag alleen huilen als ik alleen ben met Wolfs. Ik mag alleen huilen als hij wakker is. Dan mag ik huilen van geluk. Nu wil ik huilen van angst. Van angst omdat ik bang ben dat hij het niet overleeft. 'Het spijt me, maar dan wil ik u verzoeken om te vertrekken. Meneer Wolfs heeft rust nodig,' zegt de dokter. De woede begint te koken vanbinnen. Hoe kan hij dat nou zeggen?! Wolfs is belangrijk voor me. Heel belangrijk. 'Kom op! Ik wil hier blijven!' roep ik boos. De dokter schrikt van mijn uitbarsting, maar knikt dan toch. 'U kunt hier 10 minuten blijven, maar dan heeft meneer Wolfs echt rust nodig, als u wilt dat hij wakker word,' met die woorden verlaat de dokter de kamer. Ik hoop echt dat Wolfs wakker word. Ik kan niet zonder hem. Met kleine passen loop ik naar Wolfs' bed toe. Ik ga op de stoel naast zijn bed zitten en pak zijn hand vast. Een traan glijd over mijn wang op zijn arm. Ik heb de tranen de vrije loop gelaten. Ik laat mijn emoties zien, eigenlijk aan niemand. Ik laat mijn emoties zien aan iemand die in coma ligt... Wolfs mag mijn emoties niet zien... Een zacht kneepje in mijn hand zorgt ervoor dat ik terugkeer uit mijn gedachten. 'Wolfs? Hoor je mij?' vraag ik bang. Zijn ogen gaan langzaam open. 'Eef...' zegt hij zwak. Ik glimlach door mijn tranen heen. 'Ik was zo bang dat je niet meer wakker werd... Ik moet je nog zoveel vertellen...'