SİYAHLI | Kelebek Etkisi

Bölüm 7 | Hazırlık

BARSIN BAKIŞ AÇISINDAN

Hava yavaş yavaş kararıyordu. Soğuk havada ağzımdan çıkan duman gibi buslara bakıp iç geçirmiştim. Doğanın yaptığını düşündüğüm suikast girişimine karşılık vermeyeceğimi sanıyorsa yanılıyordu. Doğanı tanıdığım kadarıyla buraya tek gelmeyecekti.
Hazırlıksız olursam kesinlikle kaybederdim. O yüzden bu gece hazırlık vardı.

Sadece onun için değil, olası bir polis baskınından kurtulmak için de gizlenmemiz gerekiyordu.
Babam buraya gelecek ve X Barın gizli kapılarını öğrenmiş olacaktım.
O tüneller bana çok lazım olabilirdi.

Gizlenmek için yapılan inşaata baktım. Herşey çok güzel ilerliyordu. Bar yerin altına taşınacaktı.
Barda önceden uyuşturcu satılmasına izin vermezdim ama şimdi onun gibi pis işlerin merkezi olacaktı.

Paraya ihtiyacım vardı.
Babamın parasının olmasının bana hiç bir yararı yoktu.
Paramı kendim kazanmamı istiyordu.
İster kanun yoluyla ister kanunsuz, onun için başım belaya girmesin yeterdi.
Barın duvarlarının siyah ve gece mavisi olmasını istiyordum.
Alt katta hava alacak hiçbiryer olmayacaktı. O yüzden her tünelin çıkışı açık olmalıydı. Yakalanacak olursam ilk o çıkışlar farkedileceği için iyi saklanmaları gerekiyordu. Tüneller tahminimden daha kısaydı fakat X Bar konumu itibariyle birçok kente ortalı kalıyordu.
Bu yüzden her tünelin ucu farklı bir kente çıkabilirdi.
Yukarı kat ise turkuaza boyanacak ve sıradan, temiz bir bar olarak gösterilecekti.

Bana özel odam alt katta olacaktı.
Yukarı kattaki müdürün yerine Tunahanın bakmasını istiyordum.
Semayı buraya sokmayı bile düşünmüyordum.
O hiç birşey beceremezdi.
Ya da ben öyle düşünüyordum.
Onu etrafımda istemiyordum.
Saçlarımdaki duvardan gelen tozları itip ellerimi cebime koydum.
Arabama geçip oturmuştum. Hava gerçekten soğuyordu.
İşler gecikebilirdi ama buna izin vermeyecektim.
Doğan'ı bu harabede karşılayamazdım. İnşaat sabaha kalırsa dikkat çekebilirdik. Koltuğumu yatırıp uzandım.
Yankıyla uğraştığımdan babamın haberi yoktu. Duyduğunda iyi karşılayacağını sanmıyordum. İçimde kaybolmuş duygularımı ordaki bir karadelik yutmuş olmalıydı.
İçimde tanımlanamayacak kadar güçlü bir karadelik vardı.
O karadelik sadece duygularımı değil benide içine çekecekti. Ona karşı koyamıyordum. Koymakta istemiyordum. Beni buralara getiren o güçlü karadelikti.

Arabamın kapısını açıp tekrar dışarı çıktım. Ayak sesleri duyuyordum.
"Kim var orda!" inşaatta çalışanlar dışında hiç kimse yoktu.
"Sadece ben." Bu sesi tanımıyordum.
Bir kızdı ama gece yarısı burda ne işi vardı? Üzerinde sadece beyaz bir örtü vardı. Çırılçıplak karşımda duruyordu. İğrenç bir kahkaha atıvermişti.
"Sende ister misin?" Sorduğu soruya karşılık sadece sırıttım.
Kafayı bulmuşa benziyordu.
"Kıyafetlerin nerde?" Cevap vermeyi düşünmüyor gibiydi. Onu süzdüm. Seksi denilebilecek bir vücuda sahipti.

"Kıyafetlerime ihtiyacımız olduğunu sanmıyorum." Kafamı geriye yatırıp yıldızlara baktım. Bi bu eksikti.

"İstemiyorum hatun, defol git." Sakince konuşuyordum. Beni dinleyeceğe benzemiyordu.
Seldeleyerek yanıma geliyordu.
Onu istemiyordum.
Büyüyen kalbimle birlikte neredeyse bir yıldır hiçbir kadına dokunmuyor, dokunamıyordum. Aklıma onun gözleri ilerde bana bunun için kızacağı hatta "Madem bana aşıktın neden başka kadınlarla birlikte oldun?" diyeceği geliyordu.
Kadın üzerime eğilip saçlarımdan tuttu. Kafamı geriye yatırmıştı.
Birşey yapmasına izin vermeden onu itip arabama tekrar bindim.
Bugünlük bu kadar yeterdi.
Böyle kadınlardan nefret ediyordum.
Bu şekilde davranmalarından zevk falan aldığım yoktu. Daha çok iğreniyordum.
Arabamı Hiray'ın evine sürdüm. Yalnızlığı pek sevdiğim söylenemezdi. Sadece alışmaya çalışıyordum. Yalnız olmayı öğrenmem gerekiyordu.