***
Bu koridoru da geçtiğimde boş ve sessiz bir koridor karşıma çıktı.
Koridorun sonundaki tabelada 'yoğun bakım' yazısını görünce adımlarımı oraya çevirdim.Tabeladaki ok işaretini parmağımla takip edip karşıma çıkan beyaz kapıya baktım.Merakla kapı...
Ne hakla sordum bu soruyu bilmiyorum? Haddimi aştığım gerçekti ama banane. Sevdiğim adamın neden yoğun bakımda olduğunu bilmek hakkım değil miydi? En doğal hakkım.
Savaş'ın gözleri sorduğum soruyla birlikte boş boş baktı bana. Gözleri ifadesizdi bir boşluğa bakar gibi bakıyordu bana. Pişman mıydım onu bile bilmiyordum.
Belki kaza yapmıştı, belki intihar etmişti, belki de dayak yemişti. Belki kelimesini çıkarmam gerekiyordu sorularımdan.
Sorduğum sorudan vazgeçme hakkım olsa da vazgeçmedim. İnatla cevabını beklemeye devam ettim ve beklerken bir an olsun gözlerimi gözlerinden ayırmadım. Sessizliğe bakılırsa bizimkilerde bu sorunun cevabını bekliyordu.
"Sana..." dedi Savaş mırıldıyan tonda. Merakla dikkat kesildim. "Bu sorunun cevabını doğum günümde 22 Nisan da verebilir miyim?"
Hayır! Ben o zamana kadar ya ölecektim ya da gidecektim. Nasıl öğrenebilirdim ki cevabı. Savaş'a baktım uzun uzun. Onu hiç bu kadar boş, duygusuz bakarken görmemiştim. Belki hatırlaması gereken bir şeyi sormuştum. Böyle kalkıp Savaş'a sarılıp 'tamam geçti istediğin zaman söylersin' demek istiyordum. Karşımda gördüğüm savaş masum masum bakan ama bir o kadar da ifadesiz bakan küçük bir çocuktu.
"Hayal bu soru özel bir soru o yüzden evet demen gerekiyor." Gözlerimi Savaş'tan çekerek Begüm'e baktım. Begüm gözlerimdeki inadı görmüş olsa gerek tekrar konuştu. "filmlerde olsaydık kızların cevabı evet olurdu."
Düşündüm de sanırım haklıydı. Esas kız esas oğlan bu durumda olduğunda evet derdi hiç düşünmeden.
Tekrar Savaş'a baktığımda aynı ruhsuzluğunu devam ettiriyordu.
"Pekala." dedim tebessüm ederek. "22 Nisan doğum gününde söylersin."
Savaş cevap vermese de sanırım cevabımı sevmişti.
"Aaaa devam etsek mi?" Serhat'a bakarak başımı salladığım da şişe tekrar döndü ve bu sefer Didem ve Serhat arasında durdu. Soruyu soran kişi Serhat'tı.
"Söyle yenge doğruluk mu cesaretlilik mi?"
Didem hiç düşünmeden cevap verdi.
"Doğruluk."
Başımı tereddüt ederek Savaş'ın omzuna koydum. Bu sefer vücudu hiç bir tepki vermedi. Belki yüzsüzdüm, belki gurursuzdum ama insanın sevdiğinin omzuna yaslanması gibisi yoktu be!
"O zaman Hayal senin en yakının. Bize hiçbirimizin bilmediği bir sırrını açıkla."
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Didem tek kaşını kaldırarak bana baktı. Didem ne kadar yakınım olsa da aramızda bizimkilerin bilmediği bir sır yoktu. Belki ona kimseye söylememesi için yaptığım planları söylemiştim ama hepsi buydu.
