Απόλυτα δική σου !

Part 31

Μετα απο μια εβδομάδα πήρα εξιτήριο ...
Δεν είχα ξανά νέα του ...
Καθε μέρα ήλπιζα πως θα τον δω να μπαινει στο δωματιο μου και πως θα με επαιενε στην αγκαλιά του ...χαρίζοντας μου φιλιά ...
Δεν ήρθε ποτέ ...μάταια περίμενα ...
Η Έλενα με πήγε σπιτι μου ,με φρόντισε όλες αυτές τις μερες και της ήμουν ευγνώμων ...
"Δεν μπορω να σε βλεπω άλλο έτσι αγάπη μου να μαραζωνεις ...ξερω ειναι δύσκολο ...αλλα πρεπει να κοιτάξεις τον εαυτό σου ...πρεπει να συνεχίσεις να ζεις ..." μου ειπε με αγωνία στα μάτια της
Αναστέναξα ..."πες μου σου ειπε τιποτα ο Πέτρος ? τι κάνει ...που ειναι ?"
"Το μονο που ξέρει και αυτός ...ειναι οτι εφυγε στο εξωτερικό ...πηρε τη γραμματέα του και τον ενημέρωσε πως εφυγε στο Λονδίνο ...άγνωστο για ποσο ..."
Ενα πόνο δυνατό ένιωσα στην καρδιά μου ..!
Κούνησα καταφατικά το κεφάλι μου και σηκώθηκα να παω να κανω ενα μπανιο να χαλαρώσω ...
Αναμνήσεις απο εμάς σε όλο το σπιτι μου κατέκλυσαν το μυαλό ...
Όπου και να γυρνούσα τον έβλεπα ...όμορφος και άψογος οπως παντα ...
Βγαίνοντας απο το μπανιο συνειδητοποίησα πως δεν μπορούσα άλλο να μείνω εδω ...ήταν παντού ...θα τρελαινομουν ...έπρεπε να φύγω ...
Αποφάσισα να παω για λίγο καιρο στην Κρήτη ...στο νησί μου ...να δω και τους δικούς μου ...είχα πολλούς μήνες να τους δω τους είχα επιθυμήσει .

Δυο μερες μετα η Έλενα με πηγαίνει στο αεροδρόμιο ...
"Να περάσεις καλά κοριτσάκι μου ...πήγαινε να ξεσκάσεις και να ξεκουραστείς και να μου υποσχεθείς πως δεν θα στεναχωριέσαι και πως θα προσεχείς τον εαυτό σου ..."
"Στο υπόσχομαι Ελενακι μου ...σε ευχαριστω που στάθηκες δίπλα μου όλον αυτον τον καιρο ...δεν ξερω τι θα έκανα χωρις εσένα ..."
Αγκαλιαστήκαμε θερμά και αποχαιρετηθήκαμε ...
"Να με παίρνεις τηλεφωνο ...μην ξεχάσεις ...!" μου φώναξε καθώς απομακρυνόμουν για να επιβιβαστω ...
Το αεροπλάνο απογειώθηκε παιρνοντας μαζι του καθε τελευταία μου ελπίδα ...

Σε λίγη ωρα προσγειώθηκα στο αεροδρόμιο του Ηρακλείου ...
Με περίμεναν ήδη οι γονείς μου ...ποσο μου ειχαν λείψει ...έτρεξα στην αγκαλιά τους ...
"Κοριτσάκι μου ...επιτέλους ...ποσο μας ελλειψες ...! ειπε ο μπαμπάς μου ...
Η μαμά μου ήταν πιο επιφυλακτική ...ειμαι σίγουρη πως κατάλαβε πως δεν ήμουν καλά ...για καλη μου τύχη ομως δεν ειπε τιποτα ...με φίλησε και με καλωσόρισε θερμά ...
Ποσο μου ειχε λείψει το νησί ...τωρα το κατάλαβα ...
Η μυρωδιά ...ο αέρας ..ολα ήταν διαφορετικά ...ολα ήταν πιο αισιόδοξα .
Έκλεισα τα μάτια και εισέπνευσα μια βαθιά ανάσα ..
Μ..Μμμ,νιώθω καλύτερα ήδη ...

Όλη την εβδομάδα δεν βγήκα απο το σπιτι ..δεν είχα όρεξη ...δεν ένιωθα έτοιμη ..
Καθε μέρα μιλούσα στο τηλεφωνο με την Έλενα ...
Μου έλεγε τα νέα της με τον Πέτρο ...η σχεση τους πήγαινε απο το καλό στο καλυτερο ...την άκουγα πολύ ευτυχισμένη και ήμουν πολύ χαρούμενη γι αυτο ...
Δεν τόλμησα να τη ρωτήσω καθόλου για τον Στέφανο ...οι λέξεις δεν έβγαιναν απο το στόμα μου ...ακόμα και στη σκέψη του πονούσα ...
Και με τον Αλκη μιλούσαμε σχεδόν καθημερινά ...
Εκείνη τη μέρα του ατυχήματος ...νόμιζε πως απλά άλλαξα γνώμη , με έπερνε συνεχεια τηλεφωνο και δεν απαντούσα...που να ξερε...οποτε εφυγε για το Μιλάνο χωρις εμένα ...πίστευε πως το μετάνιωσα .
Ένιωθε τύψεις που εφυγε και που δεν ήταν δίπλα μου ...οποτε καθε μέρα τα λέγαμε στο τηλεφωνο και καθε μέρα μου έλεγε να παω εκεί .
"Θα δεις ειναι υπέροχα ...θα σου αρεσει ...εδω μας ανοίγονται πολλές ευκαιρίες Μυρτω ...σκέψου το ...θα σε περιμενω ..." μου έλεγε ξανά και ξανά ..
"Θα το σκεφτώ ..." του απαντούσα ...και η αλήθεια ειναι ,πως μέρα με τη μέρα ερχόμουν πιο κοντα στην ιδέα να φύγω στο Μιλάνο ...
Δεν υπήρχε τιποτα πια να με κρατάει εδώ...