Wanhopige ogen vervolgden mij in mijn dromen.
Lieten mij in paniek en angst wakker schrikken, middenin de nacht.
Om mij later als ik weer in slaap viel, nog een keer wakker te maken.
Een schuldgevoel borrelde op en vergrootte zich in mijn binnenste.
Ik voelde mij schuldig.
Verschrikkelijk schuldig.
Maar, zo koppig als ik was, gaf ik niet toe.
Terwijl de stilte mij omarmde.
YOU ARE READING
Weakness
RandomElke keer weer greep de werkelijkheid mij bij de keel. Probeerde ik los te komen uit de sleur die het leven met zich meebracht. Het besef dat ik elke dag weer hetzelfde ritueel zou moeten meemaken, liet mij verzuipen in onzekerheid. Liet mij zink...
