'Beau.'
Zijn stem is doorklinkt met verdriet en pijn.
Ik heb hem pijn gedaan.
Ik kijk naar hem op en ontmoet zijn warme, liefdevolle, bruine ogen.
Langzaamaan pakt hij mijn hand beet en wrijft eroverheen met zijn duim.
Hij buigt zich voorover, plaatst voorzichtig alsof ik van porselein ben een kus op mijn hoofd.
Zijn gezicht staat vastberaden, vervuld met liefde.
'Ja?'
Ik laat mijn ogen afglijden naar mijn armen, die in het verband zitten.
Ik heb mijzelf nog meer verpest.
Een brok neemt plaats in mijn keel en ik probeer de tranen weg te slikken.
'Ik hou van je.'
YOU ARE READING
Weakness
RandomElke keer weer greep de werkelijkheid mij bij de keel. Probeerde ik los te komen uit de sleur die het leven met zich meebracht. Het besef dat ik elke dag weer hetzelfde ritueel zou moeten meemaken, liet mij verzuipen in onzekerheid. Liet mij zink...