Dromerig staarde ik naar haar.
Ze lag in mijn armen, op mijn bed te slapen.
Haar haren lagen als een waaier op mijn kussen verspreid en haar mond stond open.
Misschien, was het best smerig, maar ze kwijlde.
Mij maakte het niet uit, ik vond het schattig.
Ze was schattig.
Ze was lief.
Ze was mooi.
En ze was mijn vriendinnetje.
En wat was ik gelukkig.
Ik weet nog wat ik als klein kind altijd graag wilde.
Een vriendin krijgen, trouwen en kinderen krijgen.
Ik wilde dat zo graag, maar die droom werd verpulvert op 3 April.
De dag dat er leukemie bij mij werd geconstateerd.
Dus... geloofde iemand het, toen ik bij het vorige hoofdstuk THE END, had neergezet? ^^
YOU ARE READING
Weakness
RandomElke keer weer greep de werkelijkheid mij bij de keel. Probeerde ik los te komen uit de sleur die het leven met zich meebracht. Het besef dat ik elke dag weer hetzelfde ritueel zou moeten meemaken, liet mij verzuipen in onzekerheid. Liet mij zink...
