SAVAŞ TANRISIYLA OYUN OYNAYAN KÜÇÜK KIZIN HİKAYESİ...(romantizm)
*6 Kasım 2016 1 milyon okunma sayisi!
İntikam isteyen iki kişilik bir mezar kazsın.(Konfiçyüs)
Geriye dönüp hatırladığım ilk şeyi sorsalar oyun derdim. Kimi zaman t...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Kimler gelebilir özelden yazar mısınız...Keyifli okumalar... :)
Minderlerin üzerinde, durdurmakta zorlandığımız öpüşmemiz son bulunca; kısmen pıhtılaşsa da halen akmakta olan kanını durdurmak için temiz bir bez alıp yarayı temizledim. Tezgahın altında bulduğum, turuncu ilk yardım çantasındaki malzemelerle ona, bir süre idare edecek düzgün bir pansuman yaptığımda canı acıyor gibi görünmüyordu. Sırıtarak ona şiddet uyguladığımı, benimle olan ilişkisini gözden geçireceğini söylediğinde benden esaslı bir dirsek daha yedi.
"İşte oldu." dedim kendi açtığım yarayı gazlı bezle kapattığımda.
"Teşekkür mü etmeliyim ?" derken yine alay modundaydı.
"Ares defalarca özür diledim. Ayrıca beni kışkırtan sendin."
"Tamam Terminatör ." dedi ellerini yukarı kaldırarak. Beyaz gazlı bez yumağından bir miktar açıp hafif hafif, bayrak gibi salladı. "Barış istiyorum."
Ona vurmam onu gerçekten eğlendiriyordu. Halbuki ona çok daha ciddi bir zarar da verebilirdim. Bu ihtimal aklının ucundan bile geçmiyordu. Bana biraz kızmış olsa kendimi daha iyi hissedebilirdim ama kızgın olmak bir kenara halinden oldukça memnundu.
Konservelerle kısa bir kahvaltı yapıp ortalığı toparladık. Ev sahibi tabi ki evine girildiğini anlayacaktı ama en azından evini bıraktığı gibi bulması için elimizden gelenin en iyisini yapmalıydık.. Eşyaları kendi yerlerine yerleştirip çöplerimizi bir poşete doldurduk. Boş kutuları yanımızda götürecektik.
Kısa bir zaman sonra kulübe, neredeyse içeri ilk girdiğimiz anda olduğu gibi derli toplu görünüyordu. Sedirin üzerine beyaz örtüyü de serip perdeleri kapatınca artık çıkmaya hazırdık.
Gece boyunca huzurumu kaçırmamak için kapattığım telefonu açtığımda ardı ardına onlarca mesaj gelmişti. Çoğunluğu annemden, hatırı sayılır bir kısmı da Füsun ve Mert'den. Hepsine ayrı ayrı açıklama yapacak olmak canımı sıktı. Gerçek dünyaya dönmeye hazır değildim. Ciddi bir cezanın beni beklediğini biliyordum zaten. Annemin ona verdiğim görevi başarıp başaramadığını merak edip gülümsedim.
Ares aklımdan geçenlerden bihaberdi. Yerden bulduğu bir çam iğnesini çiğniyor ve gayet rahat bir şekilde elindeki boş konserve kutusu poşetini sallıyordu.
Ceza alacak olan o kendi değil tabi.
Füsun' a bir kaç saate arayacağımı, anneme ise yolda olduğumu yazan kısa bir mesaj attıktan sonra telefonu yeniden kapadım. Dönüş yolculuğu umduğumdan kısa sürmüştü. Bu kez gideceğimiz yönü biliyorduk ve dünün aksine aceleciydik. Hesap zamanı gelmişti ve artık geciktiğim her saniye sadece cezamı daha da büyütürdü.
Gerginliğimin Ares'le geçireceğimiz son bir kaç saati etkilemesine izin vermek istemedim. Zaten istesem de onun yanında bu duyguyu çok barındıramıyordum. Neşesi ve dünyayı umursamaz rahat halleri sayesinde modu hiç düşmüyordu ve daha da güzeli bu hali bulaşıcıydı. İnsanların neden ona yakın olmak için sıra olduğunu anlamak güç değildi.
