My Story

8. Poczekam na ciebie.

Wróciłem nad ranem do domu. Wszyscy jeszcze spali. Z przyzwyczajenia wyciągnąłem mleko, jajka i inne składniki.  Zacząłem robić naleśniki rozmyślając o mojej niezbyt wesołej sytuacji.  Jednak niektóre nawyki z mojego ludzkiego życia jeszcze mi pozostały. Wkrótce zanim się obejrzałem cała rodzina zleciała się do kuchni, a ja nakładałem machinalnie jedzenie na podstawiane mi talerze.

Nieźle ci idzie.
Już zdobyłeś ich zaufanie.

Podniosłem wzrok i zastygłem zdziwiony. Pinesowie patrzyli na mnie z uśmiechem. NA MNIE! Parsknąłem śmiechem. Cóż za ironia losu. Jeszcze niedawno próbowałem ich zabić, a teraz...nie warto nawet o tym wspominać. To wszystko było zbyt szalone, ale było faktem. Zaakceptowali mnie.

- Robisz pyszne naleśniki - Dipper uśmiechnął się do mnie. Wtedy mnie olśniło. Oczywiście! Wykorzystam dzieciaka żeby pomógł mi pozbyć się Beletha. Na pewno mi pomoże bo, co tu ukrywać, jest słaby i łatwo nim manipulować.  Tak wtedy myślałem.

- Dzięki. Jak chcesz mogę cię nauczyć robić takie naleśniki. - uśmiechnąłem się do niego.

- Chyba nie zdążysz mnie nauczyć...niedługo wyjeżdżam. - posmutniał. Spojrzałem pytająco na ich wujków.

- Tak, to prawda. - Stanley skinął głową. - Dzieciaki niedługo wyjeżdżają. A my z Stanfordem planujemy wyjechać na trochę i oddać Chatę w ręce Soosa. Ale Dipper i Mabel wrócą tu za trzy lata. Wtedy go nauczysz.

- Stan! -brat go szturchnął. - Nie mów mu za dużo! Dalej mu nie ufam... - syknął, mierząc mnie spojrzeniem.

- W porządku. Poczekam na ciebie. - uśmiechnąłem się do chłopca i poczochrałem go po włosach. Trzy lata to dużo czasu. Przez ten czas zdążę wtopić się w otoczenie i obmyślić plan...

Trzy lata później

- Dipper, rusz się! - szesnastoletnia dziewczyna wyskoczyła z autobusu i zakręciła się. - Tak się cieszę, że tu wróciłam!

Jej brat bliźniak wyszedł z autobus trzymając w ręce brązową torbę. Na jego brodzie zaczęły pojawiać się już ślady zarostu, ale twarz nadal miała młodzieńcze rysy.

- Ja też. Uwielbiam to miejsce.- wciągnął głęboko powietrze przesycone zapachem igliwia. Rodzeństwo ruszyło w stronę Mystery Shack. Nagle drogę zastąpił im blondyn o nietypowym kolorze oczu który spojrzał na nich z uśmiechem.

-Pamiętacie mnie jeszcze?

- Samuel! - Dipper uśmiechnął się do niego. - Pamiętasz o naszej umowie?

- Pamiętam. Bardzo dobrze pamiętam. - osiemnastolatek zaśmiał się tak głośno, że spłoszone ptaki poderwały się z gałęzi. - Witamy z powrotem w Gravity Falls!

Chłopak odprowadził ich a później ruszył w stronę pomnika ukrytego w głębi lasu. Przez ten czas bardzo się zmienił. Zdobył wielu potężnych przyjaciół wraz z którymi miał pewne plany względem bruneta, który teraz niczego nieświadomy witał się z dawnymi przyjaciółmi.

- Przybył mój zastępca.- były demon spojrzał na czarnowłosego. - Więc jeśli to zrobię, będę mógł zostać człowiekiem?

- Dokładnie. - Beleth uśmiechnął się wrednie. -Potrzebuję tylko kolejnego pionka. A ten chłopak nadaje się idealnie...

- Dobrze. Umowa stoi. - uścisnął jego rękę.- On zamiast mnie. To nie powinno być trudne.

Niebo przybrało kolor krwistoczerwony. Słońce zachodziło powoli nad malutką mieściną ukrytą pośród lasów która nie spodziewała się wydarzeń, jakie przyniesie im to lato...