Kluisjes Jongen

H 4

Ik weet dat het goed is bedoeld, maar het is wel gênant. Wat bedoel ik? Nou, ik vond een tekst op Instagram waarop stond: Tag degene die je stiekem knap vind. Voor de grap liet ik het zien aan haar en zei dat ze zijn naam mocht typen. Ik wist niet dat ze dacht dat ik bedoelde dat ze hem zou taggen. Gelukkig niet gedaan. Maar perongeluk, stuurde ze wel de foto door naar hem. Cameron dus. Ik was best bang. Ik vind het zo gênant. Ik had kunnen overgeven (nu niet meer hoor (: ) en ik had kunnen huilen. Gelukkig niet gedaan. Hoe dan ook, dat was dus in de grote pauze. En na de grote pauze had ik les in A11 en hij in A12. Naast A11 dus. Ik probeerde hem een soort van te mijden maar dan dat hij mij niet zou zien. Hij zag me wel. Hij keek me denk ik vijf seconden in mijn ogen en keek toen weg. Dat doet hij elke keer. Hij heeft wel mooie ogen. Maar oké, daar hadden we het niet over. Ik wilde dus zeggen. In A11 moesten we presentaties doen. Dat was voor Engels. Maar het digibord deed het niet. Handig, juist vandaag. Anders had ik het nooit echt erg gevonden om naar de overkant te gaan. A13 geloof ik. Of A14. Maar nu wel. Hij had het bericht gezien op insta. Geen reactie, hij reageert nooit. Toen onze klas van A11 naar A13/14 moest deed ik mijn haar voor mijn gezicht in de hoop dat hij mij niet zou zien. Ik dacht dat het had gewerkt. Maar toen we in de klas aan de overkant zaten, zei Megan dat hij me wel zag. Ze zei dat hoever ik mezelf zeg maar soort van verplaatste hij naar mij keek. Ik wil zeggen, de weg van A11 naar A13/14 keek hij naar mij. Megan zei ook dat hij 'schattig' keek. Had ik eerlijk gezegd wel willen zien. Ook zei ze dat als ze een beetje mensen kennis had dat ze zag dat Cameron niet wist wat hij moest doen. En zelfs in A13/14 zat ik nog met mijn haar voor mijn gezicht. Daan, Jake, Iris en Paco hadden hun presentatie. Ik heb er wel wat van gevolgd en het was achteraf gezien best grappig. Maar toen, in de les niet. Ik zat nog met mijn hoofd bij dat berichtje. Maar vind je het gek. Waarschijnlijk niet. Hoe dan ook, (dat zeg ik echt vaak hé? Sorryy :D ) toen de les in A13/14 afgelopen was wilde ik eigenlijk zo snel mogelijk naar de volgende les. Ik liep snel de trap op. Dat was om de hoek dus ik was snel boven. En Megan keek wat Cameron deed. Ze zei dat hij schreef. In een schrift ofzo. De rest van de dag heb ik hem niet meer gezien. Ik heb er nog de hele dag aan gedacht, aan dat bericht. Geen enkele reactie van hem. Maar ja. Vandaag stuurde ik hem, in de hoop dat hij zou reageren: ''Het spijt me.'' Ik weet niet ofdat dat zo handig was. Is dat een teken van zwakte ofzo? Nou ja, te laat... Ik was nogal nerveus toen ik in de kleine pauze bij mijn kluisje aankwam. Ik wilde dolgraag hoi zeggen. Nu kun je misschien denken, nou zeg, hoi zeggen is toch niet zo moeilijk. Maar geloof me, ik vond van wel. Ik heb nooit gedacht dat ik niet eens hoi durf te zeggen tegen iemand die ik leuk vind. Het is echt raar. Maar goed. In de kleine pauze zag ik Cameron niet bij onze kluisjes. Maar toen Megan en ik vanaf C14 naar C12 liepen liep wel langs mij. Hij keek me vijf seconden in mijn ogen aan en dan liep hij langs me. Dat doet hij elke keer. Hij heeft mooie ogen. Volgens mij had ik dat al een keer gezegd, of meerdere keren ^.^. Ik stampte op de grond. Geen idee waarom, misschien uit frustratie. Maar dan met 1 voet en 1 keer. Maar Cameron was dus blijkbaar zijn boeken vergeten. Hij zei namelijk :''(Scheldwoord) mijn boeken!'' En toen rende hij naar zijn kluisje. Maar toen mochten we al naar binnen. Dus ik ging zitten en keek naar de deur net zo lang totdat hij langs liep. Megan zei: ''Roep hem dan.'' Maar ik durfde dat niet. De les was leuk, we hadden CKV. Culturele Kunstzinnige Vorming. Daarna hadden we tekenen. In C01. Dus we moesten een trap naar beneden. Geen kans gehad om hoi te zeggen dus. In de grote pauze was ik snel bij mijn kluisje. Cameron niet. Toen ik van mijn kluisje wegliep wilde ik weer hoi zeggen. Mensen hoe moeilijk kan het zijn? Hij keek me weer aan en toen weer niet. Ik klapte weer dicht. Maar toen hij langs me was zei ik (Scheldwoord). Sorry... Ik was echt nerveus. Ik snap ook niet waarom. Maar in de pauze toen ik aankwam bij mijn pauze plekje, C14 vertelde ik dat aan Megan. Ze moest wel een beetje lachen, maar dat snap ik ook wel. Denk ik. Toen de bel ging liepen Cameron en ik weer langs elkaar. Ik wilde weer hoi zeggen maar drie keer raden, ik klapte weer dicht. Weer stampte ik op de grond. Beter dan slaan toch? Nou. Dit was mijn dagje dan weer. Ik blijf het raar vinden dat ik niks durf te zeggen. Ik had ook nooit echt gedacht dat ik echt een verhaal zou schrijven hierover. Zal ik verder schrijven? Dat ik er gewoon een boek van maak? Wat denken jullie? Reacties zouden fijn zijn ^.^. Hopelijk vonden jullie dit verhaaltje leuk. Dankje voor het lezen.

Liefsss,

Dorinthe

Ik denk eigenlijk toch dat ik er nog meer over gaschrijven. Over Cameron en mij. Min of meer. Hoe dan ook, vandaag. Of eigenlijkgisteren, had ik Deel 3 online gezet. Ik had het ook verteld aan Mabel, Sarah,Lacy en Kaila. Dat zijn vriendinnen die in het buitenland wonen. Mabel komt uitMarokko, Sarah komt uit Duitsland net als Lacy en Kaila komt uit Hongarije.Voor als je dat wilde weten. Ik ga verder, ik stuurde dus naar hun allemaal datik nog een deel had geschreven. En dat ik Cameron alleen deel 1 had latenlezen. Dus ik vroeg aan hun allemaal, ofdat ik deel 2 naar hem zou sturen. Ikhad niet echt verwacht dat ze allemaal gelijk ja zouden zeggen. Maar dat geeftniet natuurlijk. In ieder geval, ik stuurde dus deel 2 naar Cameron viaWhatsapp. Met de tekst:'' Voor als je het zou willen bekijken...'' Dat stuurdeik nu voor de tweede keer ja. Daarna ging ik naar mijn neefje een half uurtjedus ik kon 'geduldig' wachten op zijn reactie. Ik was niet echt geduldig maardat maakt niet uit. Toen ik thuis kwam zag ik dat ik een appje had. Van Cameronja. Hij appte: ''Wajooh k heb deel 3 ook gelezen en t is weer mooi'' Wacht, hadhij deel 3 ook gelezen? Dat zag ik eerlijk gezegd niet aankomen. Niet dat ikhet erg vind hoor. Maar ik was wel verbaasd. Daarom stuurde ik ook: ''Huhh?Echt waar? Vind je??'' En blijkbaar vond hij van wel. Hoe ik dat weet? Eenminuut later stuurde hij: ''Jaa'' Dus dat zegt al genoeg (: . Ik ben wel blijdat hij antwoordde. Ik stuurde in 3 spreekwolkjes (geen idee waarom) :''Wauww.. Dankje.. En dankje voor t lezen.'' Met zo'n smiley die ik dus niet kanuitleggen... Sorry daarvoorr.