Ο Μαύρος Λύκος (Ο Μαύρος Λύκος Βιβλίο 1)(Now Completed)

Υποψίες

"Επιτέλους, εφτά ώρες θεωρητικά μαθήματα φαίνονται αιώνες. Ποιος βλαμμένος σκέφτηκε αυτό το πρόγραμμα;", μέσα σε μια μπερα είχα βαρεθεί τόσο που δεν είχα καν όρεξη να βάλω φωτιά στο κτίριο. Πόσο μάλλον να πάω να δω που οδηγούσε το μονοπάτι βαθιά μέσα στο δάσος, ίσω κάποια στηγμή στο... όχι και τόσο μακρινό μέλλον να πήγαινα αν το θυμόμουν.

Δεν πέρασε και πολύ ώρα από το τέλος του σχολικού ωραρίου, λίγα λεπτά για την ακρίβια και ακόμα να ξεπεράσω τη ζαλάδα από την τόση βαρεμάρα. Πέρασα από την κεντρική είσοδο με το κεφάλι γερμένο προς τα πίσω και μουγκρίζοντας από μέσα μου. Ήμουν ο μόνος που πρακτικά είχε μεταμορφοθεί σε ζόμπι στη διάρκια της ημέρας αλα φυσικά ήμουν και ο μόνος στόχος όλων των ερωτήσεων και η αιτία για εφτά συνεχόμενα διαγωνίσματα. Αναρωτιέμαι αν όλοι με μισούνε που κατέστρεψα τον μέσο όρο της βαθμολογίας τους μέσα σε λίγες στηγμές. Όχι πως με νοιάζει κιόλας.

Έφερα το κεφάλι μου στην κανονική του θέση και έβγαλα ένα ελαφρύ χασμουριτό που τράβηξε το βλέμμα δύο ατόμων στο πάρκινγκ λίγα μέτρα πιο μακρυά. Πρόσεξα τον τρόπο με τον οποίο με κοιτούσαν, ερευνητικά ψάχνωντας για στοιχεία που θα έδειχναν πως υποκρινόμουν. Μπορεί να το έκαναν επειδή όλοι οι νεογένητοι - όπως υποτήθεται πως ήμουν και εγώ - είχαν όχι μόνο προβλήματα θυμού αλλά ήταν σχεδόν απίστευτα ασυγκράτητοι, ειδικά όταν πλησίαζε η πανσέληνος. Ωστόσο δεν θα ήταν απίθανο να προσπαθούσανε να δούνε αν ήμουν ο μαύρος λύκος που λογικά θα καταλάβανε πως ο Τζακ ήθελε να φέρει εδώ, έπρεπε να ήμουν πιο προσεκτικός από εδώ και πέρα.

Μέχρι να κατέβω τα σκαλοπάτια της εισόδου αυτοί είχαν αρχίσει να προχοράνε προς το μέρος μου, μαζί με έναν εύσωμο τύπο που μόλις είχε κατέβει από τη μηχανή του. Τρείς άντρες από τους οποίους μόνο ο πιο μυώδες έφτανε περίπου στον σωματότυπό μου. Περπατούσαν με έναν ελαφρά βιαστικό ρυθμό με τα χέρια τους σφιγμένα σε γροθιές και βλέμμα που πρόδιδε πως ήταν μαχητές.

Μόνο τρείς μαχητές, κανένας ανιχνευτής. Τέλεια τράβηξα την προσοχή του άλφα και χωρίς να κάνω και τίποτα. Μπορεί να το περίμενε πως θα καταφέρει να με φέρει εδώ ο Τζακ, ελπίζω μόνο να μην κατάλαβε ποιοι τον βοήθησαν για το καλό το δικό του και του μικρού βήτα.

Έπαιξα το θέατρο μου στην εντέλεια, κρύβοντας το γεγονός πως τους είχα ανακαλύψει, θα τους άφηνα να με ακολουθήσουν μέχρι το δάσος και θα τους έχανα στο μονοπάτι κάνοντας δείθεν τζόκινγκ. Μετά θα τους παρακολουθούσα εγώ από απόσταση και θα μάθαινα τι ήθελαν να μάθουν από εμένα.