Opportunity

Hoofdstuk Zeven

Dezelfde vrouw als net achter de balie kijkt op als de pinguïn kucht om haar aandacht. Hij wijst naar mij en ik haal twijfelend een hand omhoog. De vrouw lijkt er niks van te begrijpen maar als ze de man beter bekijkt lijkt ze het te snappen.

'Jij bent dat meisje van net! Je komt zeker voor je opdracht,' zegt de vrouw terwijl ze het laatste meer mompelend zegt. Ze begint te schuifelen met der stoel en bekijkt allemaal papieren tot ze trots een sleutel omhoog houdt.

'Laten we dat maar snel doen, kan je gelijk ook alle andere mensen leren kennen hier,' zegt ze en loopt voor me uit een gang in. Ik loop iets sneller zodat ik naast haar loop.

'Ik ben Natasha, de secretaresse,' begint ze en steekt een hand naar me uit. Ik neem hem aan en ze schudt hem stevig. 'Ik ben eigenlijk de doorschakeling voor iedereen die binnen komt of belt,' zegt ze trots. 'Bijvoorbeeld voor mensen die bestolen zijn of voor groentjes, zoals jij!'

Ik heb geen idee of ik nou gekwetst moet bij zijn of dat blij ben dat ze mij kan helpen als het moet. 'Ik ben Candence,' zeg ik nog en ze glimlacht naar me. 'Dat wist ik al, schatje.'

-_-

Na minimaal vier gangen helemaal afgelopen te hebben, komen we eindelijk aan bij een witte deur zoals vele hier. De vrouw opent hem met haar sleutelbos en we komen binnen in een klein kamertje met ijzeren stangen met papier stapeltjes. De computer die je gelijk ziet als je binnen komt ziet er uit alsof hij niet vervangen is na zeventig jaar.

De vrouw begint wat te typen en zucht daarna vermoeid. 'Opdracht 23C, die is laatst nog opgeslagen.' Ze staat weer op en begint door de papieren te zoeken. Nieuwsgierig kijk ik op het scherm of daar iets vermeld staat over de opdracht. Een lange lijst met namen en cijfers zijn te zien op het scherm.

De namen heb ik nooit eerder gehoord en ik begin me al zorgen te maken dat ik ze allemaal moet gaan onthouden.

'Aha! Hier ligt die! Het moet hier eens geordend worden,' zucht Natasha op het eind. Ze overhandigt mij een kartonnen dossier met 23C erop staan. Ik open het dossier en er valt een kaartje uit. Ik pak het op en bekijk het.

'De heer Plait is aangevallen door een groep mannen en is daarna beroofd van zijn geld,' lees ik voor. Zuchtend haal ik adem, het is niet zo'n hele moeilijk opdracht.

Op een ander blad staat een groot zwart teken. Ik kijk in het dossier of er nog iets is maar behalve, maar verder is het leeg. Fronsend stop ik het teken weer in het dossier. Gelijk is mijn hele opluchting weg.

'Dit is het? Dit is waar ik het mee moet doen?', vraag ik gepanikeerd. Wat moet ik hier nou mee? Er zijn geen enkele aanwijzingen die volgen naar meer informatie.

Woede borrelt in me op en ik smijt het dossier op de grond. Natasha kijkt me geschrokken aan als ik naar mijn haren grijp. 'Is dit een flauwe grap? Dit moet een flauwe grap zijn..,' zucht ik. Natasha schudt met geknepen lippen met der hoofd van niet. Ik zucht diep en pak het dossier weer op.

Ik pak het grote witte blad en bekijk wat daar opstaat. Behalve de datum en de aanklager, ene Jones Plait, staat er verder niks op. Verslagen laat ik me zakken op de computerstoel.

'Wat moet ik nou doen..,' mompel ik tegen mezelf. Natasha kucht en wijst naar de deur. 'Misschien wil je je collega's zien? Misschien beurt het je op!', probeert ze er nog enthousiast achterna te zeggen. Ik zucht nog dieper.

Ergens deze maand zal ik op dat podium moeten staan omdat dan het jaar pas echt begint. Mijn podiumvrees zegt me dat ik dan beter me in een doos kan stoppen en naar Canada kan sturen, maar ik weet dat ik er moet gaan staan, omdat ik dan pas echt bij de politie hoor.

Natasha loopt de deur uit. 'Kom, we mogen hier niet te lang zijn,' zegt ze. 'Nou, eigenlijk jíj niet.' Ik knik en stop de blaadjes weer samen in de map. Ik ga naast haar staan en ze sluit de deur en draait hem op slot.

-_-

Zuchtend laat ik me neerzakken op een van de blauwe plastic stoeltjes en smijt het dossier op het vieze tafeltje met koffiekringen. De kantine is op één iemand na helemaal leeg. De man leest de krant en slurpt aan een goedkope koffie. Ik trek een vies gezicht als ik eraan denk.

Hopeloos gooi ik mijn hoofd op de tafel. Hoezo heb ik deze opdracht gekregen? Dat is toch niet eerlijk tegenover de andere wat betere collega's? Die zitten hier al langer en zouden dit veel beter aankunnen.

De deur word opengegooid en een meisje komt binnen met een stapel papieren. Ze draagt een bril en heeft een vlecht in haar lange bruine haren gemaakt. Ze probeert naast de stapel te kijken waar ze heen loopt als ze struikelt over een stoelpoot. De papieren verspreiden zich over de grond en ze zakt geschrokken neer en begint snel allemaal blaadjes te pakken. Ik spring op en zak weer neer naast een paar blaadjes.

'Laat me je helpen,' zeg ik zodat ik niet overkom als een dief die je blaadjes wil stelen. 'Oh,' zegt ze en kijkt naar me. 'Dat hoeft niet hoor!' Ik haal mijn schouders op en geef haar een stapeltje van papiertjes die ik bij elkaar heb gepakt. 'Alsof ik wat beters te doen heb,' zucht ik. Ze fronst lichtjes haar wenkbrauwen en staat dan ook op met dezelfde hoge stapel papieren weer in haar handen.

'Hoezo dan? Ben je ontslagen?' Ik schud mijn hoofd en pak het dossier van het tafeltje en steek het naar haar uit. Ze legt de stapel papieren op een ander tafeltje achter haar en pakt het dossier aan. Ze doet hem open en fronst weer haar wenkbrauwen.

'Eigenaardig..,' zegt ze en haalt het blad met informatie eruit en bestudeert het. 'Ik heb nog nooit een opdracht gezien met zo weinig informatie! Meestal zit er nog een beschrijving van wat er gebeurt is bij en een tekening van hoe de dader eruit zou kunnen zien.' Ze pakt het blad met het teken en fronst haar wenkbrauwen. 'Dit teken heb ik hier nog nooit voor bij zien komen.'

Ik laat mijn hoofd verslagen zakken, zelfs iemand die hier al langer werkt kan mij niet helpen. Ik ga weer zitten op de dichtstbijzijnde stoel en leun met mijn hoofd op mijn hand.

'Misschien..,' begint het nog steeds naamloze meisje terwijl je der ziet denken. 'Misschien kunnen we op de computer kijken, meestal word niet alle informatie opgeslagen in dossiers.' Ik knik, dat lijkt me ook best logisch.

'Quinty,' zegt ze opeens en steekt haar hand uit. 'Candence.'

----

Haaai! Ik heb nog niks tegen jullie gezegd in dit boek, maar eens moet een eerste keer zijn!

Ik wil even laten weten dat ik het leuk vind dat je dit boek leest. En ik probeer zo veel mogelijk te updaten deze vakantie!

x M