Opportunity

Hoofdstuk Veertien

'Wat is dit nou weer?', vraag ik walgend en zet de Starbucksbeker weer terug in de bekerhouder. Victor fronst zijn wenkbrauwen. 'Je wou toch een latte?' vraagt hij beduusd. Ik schud mijn hoofd en kijk vies naar de koffiebeker.

'Nee, ik vroeg om cappuccino,' zeg ik. Victor schudt zijn hoofd wilt en kijkt me geirriteerd aan. 'Nee, je zei dat je koffie met melk wou,' zegt hij. 'Dat is dan een latte.' Ik zucht.

'In cappuccino zit ook melk,' zeg ik geirriteerd terug. Victor leunt verslagen achterover in zijn stoel en start de auto. 'Zeg voortaan gewoon wat je wilt, en ga niet mysterieus te doen door te zeggen 'koffie met melk'.' Ik rol met mijn ogen.

Victor begint met rijden en verontwaardigd ga ik rechtop zitten. 'Hé! En mijn koffie dan?', zeg ik boos. Victor stopt de auto weer en haalt zuchtend een briefje van tien uit zijn broekzak. 'Wel snel dan,' zegt hij en ik spring de auto uit en loop richting de Starbucks. Met het tientje in mijn hand duw ik de deur open.

De geur van koffie laat mijn chagrijnige humeur verdwijnen en ik loop naar de balie waar Maria weer achter staat om bestellingen op te nemen. 'Hai,' zegt ze vrolijk. 'Is er wat loos?' Ik schud mijn hoofd. 'Nee, alleen Victor had de verkeerde koffie voor me meegenomen,' zeg ik en glimlach schuin. Maria lacht zachtjes.

'Wat wil je hebben liefje?', vraagt ze. 'Een middle cappuccino alsjeblieft,' zeg ik glimlachend. Ze pakt een beker voor de cappuccino. Ze schrijft mijn naam erop en loopt door naar de koffie machine. Het meisje wat dat eigenlijk doet gaat nu op de plek staan waar net nog Maria stond en neemt nu de bestellingen op.

Maria vraagt me nog of ik slagroom wil en ik schud mijn hoofd. Dan zet ze hem neer bij de kassa en ik wil haar een tientje geven maar ze schud haar hoofd. 'Nee joh, als vriendin van mijn zoon mag je hem wel gratis,' zegt ze met een knipoog. Niet wetende wat ik hier van moet denken knik ik dankbaar en draai me om.

Ik bots tegen iemand op en kan nog net de koffie zo krijgen dat het niet over me heen valt. Ik scheld zachtjes en wil degene boos aankijken als ik het altijd vrolijke hoofd van Dylan zie. 'Dat is ook toevallig,' zegt hij grinnikend. Ik grinnik ook en knik. 'Dit is al de tweede keer op één dag, alleen nu heb ik bijna koffie over je heen gegooid.' Ik haal mijn schouders op. 'Geen probleem, kan gebeuren,' zeg ik.

Ik hoor getoeter van buiten en zie door het raam dat Victor geïrriteerd naar ons kijkt. Ik rol met mijn ogen. 'Ik moet maar eens gaan, ik zie je nog,' zeg ik nog glimlachend als ik Dylan voorbij loop. Ik hoor hem nog gedag terug roepen als ik de winkel uit ben. Ik loop naar de passagiers kant van de auto en stap in.

Victor staart geërgerd naar buiten en ik stoot hem aan. 'Doe is niet zo jaloers man,' grap ik. Hij mompelt wat en ik laat me weer achter over vallen. Terwijl ik een slok neem van mijn koffie begint Victor met rijden.

'Oke, wat is het plan voor vandaag,' vraagt Victor. Ik haal mijn wenkbrauwen op. 'Geen idee? Ik denk kijken wat ons tegemoet komt.' Victor zucht.

'Hallo jij bent de politieagente hier, ik zit hier onder dwang,' zegt hij. 'Dus jij moet weten wat de volgende stap is, ik niet.' Ik kijk uit het raam, niet toe willen geven dat hij wel een beetje gelijk heeft, als ik een bordje zie wat me bekend voor komt. 'Hier der in!', roep ik en Victor stuurt naar rechts en snijdt zo een andere auto af die luid begint te toeteren. Victor negeert het getoeterd en rijdt door de straat. 'Wat is hier dan?', vraagt Victor.

Ik pak het dossier uit mijn tas en bekijk de achterkant het blaadje met het logo van de Starbucks. 'Deze tweede straatnaam is deze straat, dus ik wou wel eens even gaan kijken wat hier dan kan zijn.' Ik zie in mijn ooghoeken dat Victor knikt.

We komen uit op een pleintje die op een paar mensen na helemaal uitgestorven is. Victor parkeert de auto aan de zijkant van de straat, net voor het pleintje. We stappen beide uit en we lopen naar het pleintje. 'Weet je wat eigenlijk best dom is,' begint Victor. 'Waarom heeft de politie niet uitgezocht wie die mensen waren met behulp van die foto en waarom hebben ze niet uitgezocht wie ik was?'

Ik haal mijn schouders op. 'Wat deed jij daar eigenlijk?', vraag ik als het bij me op komt dat hij zichzelf zojuist ongeveer heeft verraden. Hij haalt een hand door zijn haar en stopt even met lopen. 'Eerlijk gezegd heb ik geen idee meer.. dit is al best lang geleden,' zegt hij.

'Hoelang?' Hij denkt even na. 'Uhm.. een jaar ofzo?', zegt hij fronsend. Waarom is deze zaak er dan nog? Als het al zo lang geleden is. 'Hier was het, dit is de plek waar ik ze gefotografeerd had,' zegt Victor en wijst naar een rode telefooncel die ook te zien was op de foto. Ik kijk goed om me heen probeer de camera te vinden die dit heeft opgenomen als ik geen camera zie krijg ik een wantrouwend idee.

'Victor, was er hier een beveiligingscamera toen je hier was?', vraag ik terwijl ik mijn ogen gericht houd op een plek waar de foto hoogstwaarschijnlijk gemaakt werd. Even ben ik ervan overtuigd dat Victor een andere kant is opgelopen als hij opeens naast me komt staan.

'Nee, niet dat ik weet,' zegt Victor. Ik staar er nog even naar tot Victor mijn naam roept. 'Ik heb wat gevonden!' Ik loop naar de rode telefooncel en zie Victor erachter staan. Hij heeft een papiertje vast met een bepaald logo erop. Ik ga naast hem staan en kijk over zijn schouders mee.

Ik doe niet de moeite om de tekst te lezen, dat doe ik vanavond wel, het logo bekijk ik wel. Een grote roofvogel staat erop afgebeeld met grote vleugels. Ik ben niet zo'n vogelexpert die gelijk ziet wat voor een vogel dit is, maar ik weet wel dat een mus er anders uitziet.

'We nemen het mee, misschien komt het nog van pas,' zeg ik en trek het uit zijn handen. Victor wil me tegenspreken maar ik stop het papiertje al in mijn dossier.

Hello guys,
Ik weet dat ik hier bijna niet schrijf en volgens mij maakt het eigenlijk ook niet uit. Ik heb op dit moment vakantie, maar na de vakantie denk ik niet dat ik nog heel veel tijd heb om te publiceren...

3H is een moeilijk jaar, en dat merk ik nu al. Ik had vorige week 8 toetsen! Alsof die mensen op school denken dat ik geen leven buiten school heb!

Het punt is, ik zal minder vaak moeten publiceren, terwijl dit al bijna drie weken te laat is! Laat het ooit rustig worden, please.

x M