Finn.

Hoofdstuk 27

Hoofdstuk 27

Zwijgend bekeek ik mijzelf in de spiegel, en fatsoeneerde mijn haar. Een klodder gel moest ervoor zorgen dat mijn haar overeind bleef staan, al had ik het idee dat mijn haren vandaag niet mee zouden werken. Zuchtend deed ik nog een klodder gel in mijn haar en probeerde nog eens mijn haar in model te brengen. Na nog enkele malen, besloot ik dat het ermee door kon. Mijn blik gleed nog een keer snel over mijn kledingkeuze heen; een lichtblauwe spijkerbroek, met een wit V-hals shirt. Simpel, maar mooi. Mijn hart maakte een sprongetje toen mijn blik naar de tijd gleed. Ik zou Eva zou ophalen om naar de film te gaan. Ik haastte mij de trap af, en griste de autosleutels van het aanrecht af. Mijn benen wilden mij net naar de deur dragen, toen ik zag dat mijn moeder op de bank zat. In stilte nipte ze aan haar thee. Voorzichtig, om haar niet te laten schrikken, liep ik een stukje de kamer in. Haar haren waren aan het uitvallen, van de chemo die ze kreeg. Haar ogen stonden dof, haast levenloos. Ik slikte de opkomende tranen weg. 'Ik ga met Eva uit vanavond', zei ik. Mijn moeder schrok lichtjes, maar draaide zich uiteindelijk met een brede glimlach om. 'Veel plezier', bracht ze met veel moeite uit. Alles koste haar onwijs veel energie. Langzaam liep ik op haar af, en drukte mijn lippen tegen haar schrale wang aan. 'Waar is papa?' Ik wilde haar liever niet alleen thuis laten, al wist ik dat mijn vader vast in de buurt zou zijn. Ze haalde haar schouders op en nam een slok van haar thee. Gestommel weerklonk beneden en ik wist dat hij zich op zolder bevond, aan het knutselen met zijn modelvliegtuigjes. 'Ik kom vanavond of morgen terug', beloofde ik haar. Ik had geen idee of Eva bij mij zou slapen, of ik bij haar. Of dat we beide apart zouden slapen, die optie was er natuurlijk ook nog. 'Ik zie je vanzelf wel jongen', zei ze, opnieuw met een glimlach rondom haar lippen. Ik beende de kamer uit en riep mijn vader nog gedag – die mij overigens niet hoorde – dus een antwoord bleef uit. Ik verliet mijn huis en stapte even later in mijn auto. Mijn gedachten schoten alle kanten op tijdens het rijden. Vijf maanden geleden kreeg mijn moeder te horen dat ze kanker had. Vijf maanden geleden kregen Eva en ik ''officieel'' een soort van relatie. Ik had eigenlijk nog steeds geen idee wat dit was, maar ik veronderstelde dat de term relatie wel juist zou zijn. Tussen Eva en mij ging alles goed. Meer dan goed zelfs. Ik vreesde alleen voor het leven van mijn moeder – en vader. Mijn moeder was een ontzettend sterke vrouw. Allerlei soorten chemo was ze ondergaan. Haar borsten operatief verwijderen was te laat. De kanker had zich meteen in haar andere cellen genesteld. Ik wist nog precies hoe ik mij voelde toen ik het nieuws te horen kreeg. Onmacht. Verdriet. Pijn. En vooral de pijn die mijn ouders moesten doorstaan, raakte mij. En dan mijn vader, die zichzelf leek te verliezen in mijn moeder. Opnieuw slikte enkele keren, om zo mijn tranen te bedwingen. Ik parkeerde mijn auto tegenover het huis en drukte op mijn claxon. Ik leunde achterover in de stoel en wachtte totdat Eva naar buiten zou komen. Eindelijk ging er een deur open en stapte er een bloedmooi meisje naar buiten. Mijn hart bonkte in mijn borstkas, toen ik wederom besefte dat zij van mij was. Ze opende het portier en liet zichzelf naast mij in de auto glijden. 'Het is lente en het regent', mopperde ze, waarna ze haar gordel om deed. Toen ze klaar was met die handeling, drukte ze haar lippen op de mijne. Meteen zoende ik haar gretig terug. 'Tja, het weer hebben wij niet in de hand helaas. Hij gaf ook onweer aan vanavond.'

Haar gezicht betrok. 'Ah nee, ik ben bang voor onweer.'

'Ah joh, dat is toch niet eng', stelde ik haar gerust en startte de auto. Zuchtend keek ze mij aan. 'Ik ga niet in discussie, rijd nu maar', beval ze mij en staarde door het zijraam naar buiten.

Het was al aardig druk bij de bioscoop toen ik mijn auto parkeerde. Zwijgend liepen we hand in hand de bioscoop binnen. We sloten achter een lange rij aan, beide zuchtend. Ergens had ik kunnen weten dat het druk zou worden en dat reserveren best handig was geweest. De bioscoop had een grote ontvangstzaal, met drie kassa's. Overal hingen posters en stonden borden, met welke films er draaiden. In de hoek waren twee trappen, die naar boven toe leiden. Beneden was er ook een klein winkeltje, waar je dus popcorn etcetra kon kopen. Uiteindelijk waren wij aan de buurt en kocht ik twee kaartjes voor een romantische komedie. Ik had helemaal niets met komedies, maar Eva vond ze zalig. Ondanks de lange rij, waren wij toch een van de eerste die de grote zaal betraden. Zwijgend namen we ergens achteraan plaats. 'Je ziet er echt prachtig uit trouwens', zei ik zacht en legde mijn hand op haar been. Langzaam begonnen mijn vingers patroontjes te maken. 'Dankje', zei ze en een rode kleur beschilderde haar wangen. 'Ik hoop alleen dat je dat baseert op het gene dat je in de auto gezien hebt en niet nu in het donker?'

Een grijs spelde rondom mijn lippen. Ik wist waar ze naar toe wilde werken. 'Donker? De film is nog niet eens begonnen?' zei ik verontwaardigd, niet van plan zo snel al toe te geven.

'Half donker dan', zei ze en haar ogen maakten een rollende beweging. Ik moest mij inhouden om haar niet ruw te zoenen. 'Ik heb het gezien tijdens het auto rijden. Toen had ik tijd om jou te observeren', fluisterde ik sensueel bij haar oor. Een rilling trok door haar been heen, waardoor een grijs mijn lippen sierde. 'En jij hebt nooit ongelukkig gemaakt?' vroeg ze vol ongeloof. Ik schudde mijn hoofd. 'Nee, maar er zit ook niet altijd een knap meisje naast mij.'

Plagend sloeg ze mij op mijn schouder. 'Finn, jij slijmbal.

Ik voelde plots mijn telefoon in mijn broekzak trillen en snel haalde ik hem eruit. Misschien was het mijn moeder wel. Misschien was er plots iets aan de hand. Ik opende het sms'je en zag tot mijn opluchting dat het niet van mijn ouders was. Het was van Mart. Inwendig kreunde ik. Ik was zijn feest helemaal vergeten. Verdomme. Ik besloot dat we straks nog wel even snel langs konden gaan. Zwijgend borg ik mijn telefoon weer op en mompelde tegen Eva dat er niets aan de hand was. Het geroezemoes in de zaal stierf weg en de film begon. Ik kreeg de helft van de film maar mee. Al die tijd was mijn blik gericht op Eva, die vol bewondering naar het scherm voor zich staarde. Het ging geloof ik over een moeder die een kind op moest voeden, alleen. 'Later wil ik ook een kind Eva', fluisterde ik in haar oor. Een warme glimlach was mijn beloning, waardoor er verschillende vlinders door mijn buik heen fladderden. Toen de pauze aanbrak, kon ik alleen maar knikken op alle vragen die ze stelde aan zichzelf, over de film. Meer dan dat het over een moeder en kind ging, wist ik niet. Een glimlach nestelde zich rondom mijn lippen. Ze was schattig zo. 'Wat voor popcorn wil je?' vroeg ik haar, toen het onze beurt was. 'Zoet, maar ik krijg deze bak nooit alleen op Finn', zei ze en bekeek de bak popcorn die vol geschept werd.

'Ik eet ook mee doos', zei ik plagend en ik betaalde nadat we nog wat drinken besteld hadden. Zwijgend liepen we terug naar onze plaatsen en namen daar weer plaats. 'Jij lustte geen zoete popcorn, eikel', zei ze en gaf mij een kleine duw. Bijna vloog de popcorn over de rand heen. De film begon weer en Eva was weer helemaal in trance. Ik probeerde echt op te letten, maar de aanblik van haar, naast mij – het deed elke keer weer iets met mij. Mijn ogen kon ik niet van haar afhouden. Ondertussen was de bak popcorn al leeg. 'Stiekem houd jij wel van zoet', fluisterde ze plots in mijn oor. Een grijns sierde mijn lippen. 'Van zoete meisjes ja', fluisterde ik terug en beet zacht in haar oor. Meteen sperden haar ogen zich wijd open. Een nog bredere grijns wist mijn lippen te vinden, terwijl ik haar tegen mij aantrok en haar heerlijke geur opsnoof.

,