Finn.

Hoofdstuk 31

Hoofdstuk 31

Die ochtend werd ik met een onmogelijk vrolijk gevoel wakker. De hele wereld leek mooi, in mijn beleving en volgens mij straalde ik dat ook uit. Een aantal dagen geleden had ik gesolliciteerd in Nederland, en hoewel ik daar nog geen reactie op had, betekende dit wel voor mij dat ik dit leven aan ging met Eva. Ik was het nog niet eens over haar baan, maar ik vermoedde dat dit probleem zich vanzelf op zou lossen, zodra ik een goed betaalde baan had. De ochtend verliep daardoor ook bijna vlekkeloos, op het feit na dat ik mijn keel brandde aan een te hete vloeistof. Een tevreden zucht verliet mijn lippen, terwijl ik schuin naast mij keek. Eva had haar voeten op het dashboard gelegd.

'Asociale Eva', zei ik peinzend en wierp een korte, afkeurende blik op haar voeten. 'Stiekem wel een leuke kant van jou', voegde ik nog achter mijn eerdere woorden aan. En dat meende ik. Eva die af en toe weleens asociaal kon zijn, een bitch kon zijn, dat waardeerde ik ergens wel.

'Zeg, we gaan niet slijmen nu', zei ze waarschuwend en schudde haar hoofd. Een rode kleur steeg op naar haar wangen, en ik wist dat het niet alleen door de zon kwam die door de vooruit scheen. Mijn lippen krulden omhoog, maar ik besloot te zwijgen. Dat resulteerde erin dat de rest van de rit in stilte verliep. We waren op weg naar het revalidatiecentrum, waar Joe sinds kort opgenomen was. Mijn zoon had ik nog niet in zijn nieuwe omgeving gezien, wat mij echt nieuwsgierig maakte. Mijn blik gleed schuin op Eva, die uit het raam staarde. Soms zou ik een moord willen plegen om te weten waar ze aan dacht. Zou ze denken aan afgelopen nacht? Aan Joe? Aan hoe haar leven er nu uit zou zijn? Kort bekroop mij de angst dat Eva helemaal geen toekomst met mij wilde, maar meteen was er opluchting. Ze wilde een tweede kind met mij, dat was wat ze had gezegd. Ze zou zelfs vandaag al stoppen met de pil. Ik voelde mij de meest gelukkigste man op de Aarde. Helaas kwam er al te snel een einde aan de rit. Natuurlijk was ik blij dat ik mijn zoon kon zien, maar aan de andere kant had de zwijgende autorit ook wel iets moois. Iets prettigs. Ik parkeerde de auto soepel achter het revalidatiecentrum en stapte de auto uit. Eva voegde zich meteen aan mijn zijde en ik pakte voorzichtig haar hand vast. Het volgende moment liet ik onze vingers met elkaar verstrengelen. Liefdevol keek ze mij aan, en samen liepen we het immense centrum binnen. De balie was alleen een beetje een tegenvaller. Een desk, met maar twee medewerkers. De ruimte was warm aangekleed. Er hingen posters van kinderen en volwassenen, die er gelukkig uit zagen – doordat ze natuurlijk hier hun revalidatietraject kregen. De balie stond vol met planten, tot grotere ergernis van de blonde medewerkster. Ik wilde naar de balie gaan, maar Eva sleurde mij meer naar de zithoek, waarna ze mij op de rode bankjes neer wilde duwen – maar ze werd tegengehouden. Een man, ik schatte hem rond de dertig, had zijn hand op Eva's schouder neer gelegd. Hij trok meteen zijn hand weer terug, toen hij zag dat ik hem aanstaarde. Hij stak zijn hand naar hem uit, en ik pakte hem aan.

'Dion', stelde hij zichzelf voor. Meteen wenkte hij ons, waardoor we achter hem aan liepen. Gang in. Gang uit. Ik vond het tot nu toe maar een doolhof, ondanks dat het gebouw er zo groot uit zag van buiten. Ondertussen vertelde Dion ons wat hij ging doen met Joe. Iets met zijn arm strekken. Uiteindelijk hielden we halt bij een groene deur, waar met grote, sierlijke letters ''behandelkamer'' op stond. Dion waarschuwde ons nog dat het niet in een sessie ging lukken, waarop Eva begrijpelijk knikte. Vervolgens werd de deur geopend. Joe zat op een stoel en brabbelde een aantal woorden. Meteen schoten de ogen van Eva vol, en ook ik moest toegeven dat dit mijn raakte. Daar zat mijn zoon. Mijn zoon die een ongeluk heeft gehad, en nu volledig moet herstellen. Maar hij zat er nog. Hij leefde nog.

'Zijn spraak komt langzaam terug', klonk Dion's stem achter ons, waarna hij ons vertelde dat we een stoel konden pakken en naast hem konden zitten. Dat liet Eva zich geen twee keer vertellen. Ze wreef de tranen uit haar ogen. In stilte pakte ik een stoel en schoof die naast Joe. Eva ging aan zijn andere kant zitten. Dion ging al snel aan de slag met Joe, om het reiken te oefenen. Joe moest eerst zijn arm optillen, een aantal keren. Eerst met de hulp van Dion en vervolgens zonder. Toen dat goed lukte, mocht Joe proberen om een grote mok vast te pakken. Dat lukte hem nog niet goed, en de sessie werd afgesloten met opnieuw zijn arm optillen. Joe kreeg een stralende glimlach rondom zijn smalle lippen, toen hij zag dat het hem meteen lukte. Naast mij zag ik Eva beteuterd kijken, waarschijnlijk verdrietig over het feit dat Joe nog niets vast kon pakken. Dion stond op en schudde ons beide de hand, waarna hij de kamer verliet. Eva liet er geen gras over groeien en bekommerde zich meteen over onze zoon. Ze haalde haar hand door zijn blonde haren heen. 'Mama heeft nieuws. Papa en ik willen een tweede kindje. Jij wordt een grote broer', vertelde ze hem en een brede glimlach trok aan haar mondhoeken. Een warm gevoel stroomde door mijn lichaam heen, en ik moest mij inhouden, om haar niet hier te gaan zoenen. Eva trok Joe in een knuffel en ik zag haar schouders lichte, schokkerige, bewegingen maken. Ze liet hem los en haar blik schoot plots naar mij. Vragend trok ik een wenkbrauw op.

'Ik kan mijn werk niet doen als ik zwanger ben', fluisterde ze.

'Een mooie gelegenheid om ermee te stoppen, en het achter je te laten, niet?' vroeg ik haar en glimlachte kort. Ik bespaarde haar het detail dat ik al heel lang nadacht over hoe zij kon stoppen met dit walgelijke werk wat ze deed. Nee, ik walgde niet van Eva, maar wel van al die mannen die aan haar zaten voor geld. Ik liep bij Eva vandaan, die net haar mond had geopend om iets terug te zeggen. Ik knielde neer voor Joe, die mij met grote ogen aan keek.

'Hee mannetje', zei ik zacht tegen hem en streelde kort zijn zachte wang. Een brede glimlach sierde zijn lippen. En dat was het moment, hét moment, waarop ik bad tot de Goden dat ze mij de baan zouden geven waarvoor ik enkele dagen geleden had gesolliciteerd. Ik had het geheim gehouden voor Eva, gezien ik haar geen valse hoop wilde geven. Maar nu, nu leek het mij toch een geschikt moment om het te vertellen. Eva voegde zich al snel naast mij en woelde door de blonde haren van haar zoon heen.

'Ik heb gesolliciteerd in Nederland. Ik weet nog niet of ik aangenomen ben, maar het is een begin', zei ik snel. Een lichte spanning trok door mijn maag heen, niet wetende hoe Eva dit nieuws op zou pakken. Eva staarde mij alleen maar aan, alsof ze zojuist water had zien branden. 'Dat wist ik niet.'

'Eigenlijk wilde ik het ook pas vertellen als ik nieuws had. Maar goed. We wachten maar af. Het is ongeveer dezelfde functie als die ik in IJsland had', vertelde ik haar vol trots. Ik kon niet wachten om aan de slag te gaan in dit bedrijf. IJsland had mij veel te bieden qua natuur, alleen in Nederland zou het pas echt een uitdaging worden om die natuur te behouden. We bleven nog een tijdje bij Joe hangen, totdat het echt tijd was om te gaan. Eva liet haar hand in de mijne glijden, toen wij ons door de gangen, een weg naar buiten bevonden. Ze kneep er zachtjes in, en keek mij met betraande ogen aan. 'Alles komt goed toch?'

Ik gaf haar een kneepje terug, terwijl ik mijn vingers met de hare verstrengelde.

'Ik ben bij je.'