Finn.

Hoofdstuk 35

Hoofdstuk 35

En met dat besef was de volgende stap ook niet moeilijk geweest. Met een lichte trilling in mijn handen drukte ik de deurbel in. De bel weergalmde door het huis heen, en het duurde niet lang of de deur werd voor mij geopend. Eva nam mij in zich op. De hunkering in haar lichaam was duidelijk te merken, maar zij hield zich in. Ik moest mij ook inhouden om haar niet gelijk om haar hals te vliegen en stevig tegen mij aan te drukken. Ze stapte opzij en liet mij binnen. Ik volgde haar in stilte naar haar kamer toe. Al die tijd vocht ik tegen de opkomende tranen. Ik wilde niet huilen. Ik werd vader. Ik moest blij zijn. Een pijnlijke steek schoot door mijn lichaam heen. Eva nam plaats op haar bed en keek mij twijfelend aan. Ik besloot te blijven staan, niet in staat om haar mogelijke aanrakingen te verdragen. Een diepe zucht rolde over mijn lippen heen, terwijl ik een brok in mijn keel weg slikte. Mijn vuisten balden zich vol automatisme. 'Ik wil dit niet Eva', sprak ik langzaam. En het was de waarheid. Ik wilde nog steeds geen kind. Maar ik wilde Eva. En het kindje zat in haar en kon niet meer weggehaald worden. Opnieuw slikte ik een brok in mijn keel weg. 'Maar ik zal het doen. Voor jou. En omdat ik niet wil dat het kind zonder vader opgroeit.'

Meteen vloog Eva mij om mijn hals en knuffelde mij stevig. 'Cecilia had al aangeboden de vader te zijn als jij niet wilde', grapte ze. Ik voelde een hevige weerstand in mijn lichaam. Ik duwde haar voorzichtig van mij weg. 'Ik vind het niet bepaald grappig Eva.'

Eva keek weg en haar wangen kleurden rood, ik gokte van schaamte. Een excuses rolde over haar lippen heen. Ik trok haar weer tegen mij aan, en snoof haar vertrouwde geur op. Kriebels schoten door mijn buik heen, een teken dat ik wel degelijk tot over mijn ogen verliefd was op Eva. Eva maakte zich los uit mijn omhelzing en keek mij aan. 'IJsland', fluisterde ze nauwelijks hoorbaar.

'Ik ga over een weekje naar IJsland en daarna ben ik terug. Ik ben sowieso terug voor de bevalling', beloofde ik haar. Als Eva op het punt stond te bevallen, zou ik het eerste beste vliegtuig terugnemen naar Nederland, sprak ik met mijzelf in stilte af. Haar sprankelende ogen vonden de mijne, waarna ze een seconde later haar lippen op die van mij drukte. Een zachte kreun verliet mijn lippen terwijl ik haar stevig tegen de muur aandrukte met mijn lichaam. Mijn hand gleed langs haar hals naar beneden en mijn vingers bereikten haar borsten. Plagend streelde ik ze. Onze tongen dansten om elkaar heen, nadat onze lippen zich tot één gevormd hadden. Helaas duurde dit moment niet te lang. Eva maakte zich onzeker los uit mijn greep. 'Het spijt me. Maar de baby.'

Zwijgend knikte ik. Dat zou wel iets zijn waar ik aan zou moeten wennen.

Eenmaal weer thuis aangekomen, nadat ik nog twee uur lang met Eva gepraat had en een stukje film gekeken had, liet ik mijn tranen gaan. Het gebeurde gewoon. Alle emoties en spanningen vloeiden mijn lichaam uit. Snikkend liet ik mij op de bank zakken en veegde verwoed wat tranen weg. Vader. Het woord liet mij niet los. En niet alleen het woord zelf, ook alle dingen die erbij kwamen kijken. Geldzorgen bijvoorbeeld. En hoe ik dit mijn ouders ging vertellen, die verre van blij zouden zijn. Al snel besloot ik om het ze nog niet te vertellen. Mijn moeder had weer een chemokuur gehad, en was er niet best aan toe. Het nieuws nu aan haar vertellen, leek mij niet zo heel slim. Mijn vader zou zijn mond uit woede niet dicht kunnen houden en zou meteen uitvallen – ongeacht wie of wat daarbij zou zijn. Een diepe zucht verliet mijn lippen, terwijl ik nog een traan weg veegde. Vervolgens stond ik op en beende naar boven. Ik had nog wat spullen in te pakken voor IJsland.

Maar natuurlijk was het nooit echt een optie geweest om zoiets te verzwijgen voor mijn vader. Hij had het meteen door als er iets met mij aan de hand was. Of met mijn moeder. Hij doorbrak dan ook de stilte die tussen ons in heerste, tijdens het eten van onze groentesoep.

'Is er iets Finn?' Zijn stem klonk bezorgd, maar ook vastberaden. Alsof het geen vraag meer was, maar een understatement. Zwijgend legde ik mijn lepel neer en keek hem aan. 'Word niet boos en vertel het mama nog niet.'

Een wenkbrauw schoot direct de lucht in, en zijn gezicht betrok. 'Finn?'

'Ik word vader', gooide ik er desondanks soepel uit.

Hij hapte geschrokken naar adem en zijn lepel viel uit zijn hand. Met grote ogen keek hij mij aan, waarna hij haast vol ongeloof zijn hoofd schudde. Opnieuw viel er een stilte tussen ons in, maar ditmaal was die geladen. De spanning bouwde zich in een razend op in mijn lichaam. Onzeker zocht ik zijn ogen, maar dit waren onpeilbaar. Uiteindelijk schraapte hij zijn keel en pakte zijn lepel weer op. 'Hoe?'

Ik slikte de blokkade in mijn keel weg. 'Per ongeluk. Eva kwam er te laat achter en het is te laat om de baby weg te laten halen. Ik zit er zelf ook niet op te wachten pap, maar ik ben niet van plan Eva te laten zitten.'

Hij hapte nogmaals naar adem waarna hij de lepel in mijn richting stak. 'Hoe ga je dit doen dan? Je hebt niet eens een baan. Geen echte. Finn dit is onverantwoord!'

'Weet je wat pas onverantwoord is? Haar alleen laten met het kind. Het kind heeft een vader nodig, en Eva heeft mij nodig. En ík heb Eva ook verdomd hard nodig.'

'Let op je taalgebruik.'

'Ik ben geen klein kind meer.'

Mijn vader liet zijn lepel opnieuw met veel kabaal op de tafel vallen. Zijn ogen stonden moordend toen hij mij aankeek.

'Je wordt opa, of je nou wilt of niet', snauwde ik en at verder aan de groentesoep. Mijn vader keek mij strak aan, zijn blik al iets minder moordend. Uiteindelijk glipte een zucht tussen zijn lippen door. 'Goed. Ik zal niet veel keus hebben, maar het laatste woord hierover is nog niet gesproken', waarschuwde hij mij. Een flauwe glimlach vormde zich rondom mijn lippen. 'Ik had niet anders verwacht van je.'

Mijn vader fronste diep en schudde zijn hoofd. We aten onze soep op, waarna we aan het hoofdgerecht konden beginnen. Al die tijd verliep het diner in stilte. Een vredige stilte ditmaal. Ik was ergens opgelucht dat ik het mijn vader verteld had. Dat ik het eindelijk met iemand kon bespreken – Anne telde even niet. Ik at het laatste restje kip op, waarna er plots een vraag op mijn lippen brandde. 'Hoe is het met mam?'

Een diepe zucht verliet zijn lippen. 'Ze vecht en is sterk. Ze komt er wel overheen. De kanker is nog niet uitgezaaid, dus er is nog genoeg hoop.' Het viel mij nu pas op hoe vermoeid zijn stem klonk.

'Ik ruim dadelijk de tafel wel af', bood ik aan en schoof mijn stoel al naar achter. 'Ik denk dat het slim is als we mama nog niets vertellen.'

Mijn vader knikte meteen instemmend. 'Dat weet ik wel zeker.'

Ik stond op en begon de tafel af te ruimen. De borden balanceerden op mijn arm, terwijl ik naar de keuken liep. Mijn vader riep mij echter terug. Fronsend verscheen ik weer in de keuken. 'Je moeder wil je mee uit gaan zwaaien als je vertrekt naar IJsland.'

Een mengeling van gevoelens schoten als een razende door mij heen.