Niespodziewany zwrot akcji

Internetowa znajomość

Internet podbił świat. Bez niego nie wyobrażamy sobie życia. Nawet nie próbuj zaprzeczać. Nie przejmuj się jednak. Musimy się po prostu z tym pogodzić, że dożyliśmy takich czasów.

Ludzie zaczęli się zamykać w swoich domach, przyklejeni do monitorów komputerów, telefonów, tabletów. Moda na anonimowość w sieci powiększyła się. Ludzie złaknieni rozmowy tworzyli konta na różnych komunikatorach.

Dziś opowiem wam historię pewnego chłopca, który nie zauważał, że ma wspaniałe życie i postanowił poszukać innego, lepszego jak myślał, we wirtualnym świecie.

Wszystko zaczęło się niewinnie ja kto zwykle w takich przypadkach jest. Marek, szesnastoletni wtedy urwis, zasiadł przed swoim laptopem. Jednak odczuł rozczarowanie,kiedy włączył go i wszedł na Facebooka. Zero powiadomień, żadnych wiadomości. Zaczął po kolei wchodzić na strony, które tak często odwiedzał. Jednak po przeczytaniu i zobaczeniu wszystkich treści, nie wiedział co robić. Mógłby przecież wyłączyć komputer i sięgnąć po książkę, jednak nie zrobił tego. Chciał z kimś porozmawiać, a jak jego znajomi nie chcieli,to postanowił znaleźć nowych.

Wpisał we wyszukiwarkę ,,komunikatory" i, ku jego radości, pojawiło się masę propozycji.

Chłopiec kliknął w jednego z nich, który wydał mu się najbardziej atrakcyjny i zaczął zakładać profil. Długo wahał się czy dodać swoje zdjęcie na profilowe, ale po namyśle stwierdził, że tego nie zrobi. Dodał za to jakąś grafikę znalezioną w internecie.

Był już gotowy. Włączył losowanie rozmówcy. Nie wiedział jednak, że tak trudno będzie mu znaleźć osobę do popisania. Wstydził się zagadać, a nie chciał pisać z starszymi osobami, które namawiały go pokazania swojej nagości. Nie o to mu chodziło. Postanowił jednak wstawić swoje zdjęcie, jednak postarał się o zdjęcie na którym widoczna jest sylwetka, niekoniecznie twarz.

Zaczął losowanie ponownie. Natrafił na kilka osób, do których napisał. Jednak rozmowa niestety na początku interesująca, szybko się nudziła, aż w końcu jedna ze stron po prostu nie odpisywała.

Godziny jednak mijały. Chłopak nie zauważył upływu czasu, zachwycony wirtualnym światem. Nigdy nie czuł się tak dobrze a komplementy otrzymane od innych osób tylkopolepszyły jego samoocenę. Nie poczuł kiedy, głowa osunęła mu się na klawiaturę ze zmęczenia.

Następny dzień przesiedział pisząc z użytkownikami komunikatora. Śmiał się do ekranu, ignorował jednym ruchem palca dzwoniących do niego znajomych. Po co mu oni? Rozmowę z kimś poprzez pisanie uważał za lepszy pomysł. Poczuł, że znalazł znajomych, którzy go w każdej chwili wysłuchają. Nie liczył ile razy skłamał, opowiadając o sobie. Przecież nigdy się nie zobaczą, a przecież chciał się przedstawić w jak najlepszym świetle.

Kolejny dzień wyglądał tak samo.

Weekend się skończył. Panikował, bo musiał iść do szkoły. Czuł, że nie wytrzyma bez swoich znajomych. Wykupił więc pakiet internetu w telefonie i ściągnął aplikację, pozwalającą mu bez przeszkód rozmawiać. Przywitał się ze znajomymi mruknięciem i usiadł na swoim stałym miejscu, mając wzrok wlepiony w ekran komórki. Odpowiadał na pytania znajomych zdawkowo, przerywając w pół słowa, aby odpisać. Każdą lekcję spędził, mając za piórnikiem chowany telefon. Nie orientował się co dzieje się na lekcji. Mało go to interesowało. 

Dostał powiadomienie, że został zaproszony do kontaktów. Szybko sprawdził profil chłopaka, który wysłał zaproszenie, ale nie dowiedział się szczególnego o nim.

-Hej - napisał, postanawiając rozpocząć rozmowę. 

-Witaj. Mam na imię Daniel, a ty?

-Marek. Miło mi - wystukał.

-Mi również. Lat? 

-16 

-Ja 18. Co robisz?  - spytał się Daniel.

-Siedzę na lekcji.

-Ładnie to tak? - zaśmiał się. 

-Co? - spytałem, nie rozumiejąc. 

-Siedzisz na lekcji, ale używasz telefonu. To nie jest chyba zachowanie wzorowego ucznia. 

-Nie jestem wzorowym uczniem - zaśmiałem się. 

Rozmowa trwałaby w najlepszego, gdyby nie dzwonek, który ogłosił koniec lekcji. Szybko przeprosiłem rozmówcę na chwilę i zebrałem swoje rzeczy do torby. 

Przedsmak