I Almost Do ✅

Epilogue

EPILOGUE

"STOP!" Sigaw ko sa mga anak ko. Mikael and Thoren are fighting over something I have no knowledge about!

"Ano bang nangyayari sa inyo?!" Nagsusuntukan na sila at hindi ko sila mapigilan. Hindi ko naman makontak si Anton.

"Ask kuya! He's so stupid!" Ani Mikael at umalis na leaving his brother on the floor. Hindi naman sila usually nag-aaway. Anong nangyayari?

"What happened?" Napalingon ako kina Tamira at Anton na hahangos hangos.

"Nag-away silang magkapatid. Sina Thoren at Mikael. What's happening?" Naguguluhang tanong ko napasinghap naman ang dalaga namin.

"Oh my God. You did not do it kuya. Tell me you did not!" Tili ni Tamira.

"News flash, I just did." Mapait na saad ni Thoren at tumayo para umalis. Nang makalayo ito at hinabol na naman ito ni Tamira.

Napahawak nalang ako sa sentido ko. It's been twenty years. Naging maganda naman ang buhay namin bilang pamilya. May away away din paminsan minsan. Pero lumaki namang magkakasundo ang mga anak ko. Hindi ko lang maintindihan kung anong nangyayari sa kanila ngayon.

"Pabayaan mo na sila. Malalaki na ang mga anak natin. Away magkapatid lang naman yun." Nakangiting saad ni Anton. Niyakap niya ako at hinalikan sa noo. Napangiti naman ako. Hindi niya talaga maiwasang maging sweet kahit ang tanda na namin.

Napatingin ako sa dinaanan ng mga anak ko. I know something's happening beyond our knowledge. Eto yung mga times na hinihiling ko sana baby nalang ulit sila para alam ko pa rin kung anong tumatakbo sa isipan nila. Hindi tulad ngayon. They're talking in riddles.

"I know what you're thinking. You have to let them go now, Ren. They're old enough to handle their own shits. Hindi na nila tayo kailangan para gumawa ng mga bagay na kaya naman nila."

"Yun nga ang masakit sa akin eh. Gusto ko alam ko pa rin kung anong nangyayari sa kanila. Gusto ko gaya pa rin ng dati na sinasabi nila lahat ng nangyayari sa kanila. Hindi tulad ngayon. Nalulungkot lang ako. Di mo namang maiiwasan iyon. Nanay nila ako eh. Nagaaalala rin ako syempre."

Natawa naman siya at hinalikan ako. Yak ang tanda na namin. "Alam mo kung anong kulang sa'yo? Ako. Tara. Sa taas na tayo. Malay mo magkamilagro at masundan pa si Tamira." Binatukan ko naman siya.

"Baliw ka talaga! Ang tanda mo na ang landi mo pa rin, manyak!"

"At ikaw tumanda ka na at lahat, ganyan ka pa rin kaliit, bata." Tumawa naman siya ng sinamaan ko siya ng tingin.

Eto ang maganda sa pagsasama namin. Marami kaming kinaharap na pagsubok pero naging daan lang yun para tumatag kami.

Yeah, I still believe almost is never enough. Pero ang almost nadadagdagan hanggang sa maging sapat na ito.

I'm Cristine Lauren Javier-Sylvestre, and this is my story of almost. Almost that turned into my everything.

------------------------

'Bakit ganito ang epilogue?'

Para po maipakita ang nangyayari sa future at para na rin ipakita na may story ang mga chikiting ng PDA. Yes. Lahat. Mula sa anak nila Jensen hanggang sa anak ni Nicole. (SPOILER ALERT)

Sana nagustuhan niyo kasi aaminin ko. Sumobra ang problema na naibigay ko sa IAD. Naiwala ko kasi yung notebook na pinagsulatan ko ng plot nito tapos nung nakita ko nung isang araw, patapos na ako. Dibale. Nagawan ko naman ng paraan. Sumobra ang conflicts pero ayos lang yan.

Tungkol po sa timeline, kung nabasa niyo na yung ibang series (Love Affair, The Deal, My Twisted Happily Ever After) tapos nakita niyo na hindi magkasabay, pakiignore nalang po muna. Ieedit ko pa ito pag di na ako busy.

Oh lala nakatapos na naman ako ng isa. Finally! Hahaha. See you sa last installment ng PDA series:

Heels & Sneakers (Nicole's Story)

Inuupdate ko pa rin pala ang Love C. Nauna ko kasi itong natapos. Na dapat wh Love C ang nauna so see you din sa:

Love C. (April's story)

SLAMAT SA PAGBABASA! GOD BLESS YOU! TO GOD BE THE GLORY!

-I ALMOST DO SIGNING OFF.