Life begins at Night (EDITING! DONT READ YET!)

Thirty-one

6:32am.

"Kaya mo na ba talaga ang pumasok, iha?" tanong ni Aunt Melissa. Kasalukuyan na kaming pasakay sa kotse at papuntang school. "Yung tungkol dun sa pagpapapalit mo ng last name. Naitawag ko na kay Susan." dagdag nya pa.

"Opo," sagot ko at binigyan sya ng tipid na ngiti. Napabuntong hininga na lamang ito at tumango. "Una na po kami, Auntie." dagdag ko at pumasok na sa loob.

Habang bumabiyahe papuntang school, kahit na medyo hindi makalakad at ngarag ang boses hindi ko pa rin maiwasan ang makaramdam ng excitement. Gusto ko na makasama yung dalawang ungas.

"You seems really excited." napalingon ako kay ate Anna. I pressed my lips in a thin line. Nakakahiyang sumagot ng, oo. Pero, ganun ba kahalata?

"Nga pala," sambit ko. Itatanong ko na sakanya kung anong meron sakanila ni Kash. "Anong meron sainyo ni Kash? Don't deny it. Halatang meron!" saad ko. Ilang segundo muna ang lumipas bago sya sumagot.

"We are, . . . friends—?" sagot ba o tanong? Masyado syang obvious sa mga inaasta nya. Even Kash, napaka-obvious nila. Mga hindi marunong magtago.

"I guess not, I mean really not." sambit ko at sumandal. Nakita kong napakunot noo sya at isang segundo akong sinulyapan at agad ring tumingin sa kalsada.

"Why do you say so?" tanong nya. Nagkibit-balikat ako at lumingon sa bintana.

"'Cause I'm pretty genius?" saad ko sakanya. Narinig kong natawa sya. "Joke. Hindi lang kasi basta 'friends' yun." I says, while making air quotes with my fingers. "Admit it. May something sainyo." dagdag ko pa at ngumisi.

"No, wala talaga." seryoso syang sagot. "Don't believe by those fake care." agad na nawala yung mga ngiti sa akin. May iba dun sa tono ng pagkakasabi nya. Dahan dahan akong lumingon sakanya.

Blankong mukha ang nakikita ko ngayon. Patay na mga mata. Is she already fell—like deep? Isn't she? I licked my lips and runs a hand to touch little hair falling in my face. Naririnig ko ang mahina nyang paghinga.

"Oh-kay . . ." tugon ko sakanya. Hindi na ito muling nagsalita.

Ito palang ang unang beses na nakita ko syang ganito, dahil sa lalaki—dahil kay Kash. Hindi ko maintindihan kung bakit. I know that she had a pretty crush—I guess, it just seems like that.

I study every move she made; how she gentle touch the wheel, how she looked directly to the road, it's all gentle—a dead move. I keep my mouth shut, I guess, she needs a silence.

Nakikita ko sakanya yung sarili ko. Nung panahon na nalaman ko kung ano ang totoo, totoo sa pagkatao ko. Pinagkaiba lang namin, magkaiba ng dahilan. Para lang syang walking dead.

I inhale, speak. "Are you in love?" tanong ko sakanya. Bumaba ang tingin nito at dahan dahan na kumurap. Ten seconds of silence-I guess. Hanggang sa magsalita sya.

"I don't think I even know what love is."

Napahinto ako sa paghinga. Sobrang napaka-kalmado ng mga binitawan nyang salita. Inilihis ko ang tingin sakanya. Kung hindi ako nagkakamali, tungkol pa rin ito sa nakaraan.

Then.

"Really? Hah! Ang tanga nyang lalaki." untag ni Wendy. Kasalukuyan kaming nasa shop nila at nagkukwentuhan—sila, nagkukwentuhan sila. Hindi ako sumasali dahil ayoko ng pinaguusapan nila.

"Like, yeah! Akala nya talaga I fell for him! Like, duh? Mandiri nga sya!" tugon ni ate Anna kay Wendy. I look down and study every words I have heard.