They are GAY'S BABIES ---[COMPLETED]

TAGB 44

Khyrine's POV

Maaga akong nagising and do my morning rituals kahit ang sakit ng katawan ko dahil kahapon.

Pupuntahan ko si Andrew sa opisina niya. I want to explain everything na hindi ko siya niloko at wala kaming relasyon ni Harvey at higit sa lahat yung tungkol sa mga anak ko.

"Bunso, saan ka pupunta? Magaling ka na ba?" Tanong ni Kuya Kian habang pababa ng hagdan. Siya ang nakakita sa akin kahapon sa daan na walang malay.

Nagpapasalamat ako sa diyos dahil sa dinami-dami ng tao sa mundo ang kapatid ko pa ang nakakita sa akin.

"Oo Kuya, magaling na ako. Papasok na po ako sa opisina, marami kasi kaming hinabol ngayon for this month._Sige Kuya, alis na ako kayo na bahala sa triplets." Dali-dali akong lumabas ng bahay at tinungo ang garahe, baka kasi malaman ni Kuya Kian na nagsisinungaling ako. Magaling pa naman yun kumilatis at isa pa na sabi ko sa kanya kung paano ako napadpad sa lugar na yun, kaya galit na galit siya kay Andrew.

.

"Good morning Elise! Nandyan na ba si Andrew? Pwede ko ba siyang makausap?" Bungad ko sa sekretarya ni Andrew.

Nagbabakasali akong kakausapin ako ngayon ni Andrew at ayusin ang problema namin.

"Good morning din Ms. Khy. Yes, nasa loob po. Sandali tatawagan ko po si Sir Andrew." Habang tinawagan ni Elise si Andrew sa phone bigla akong kinabahan.

"Ms. Khy, pwede na po kayong pumasok." Mas lalo akong kinabahan ng tinawag ako ni Elise, gayun pa man ningitian ko siya at nagtuloy sa opisina ni Andrew.
.

Pagkabukas ko ng pintuan ng opisina ni Andrew nawala ang kaba ko at napalitan ng sakit. Nagsimula na ding tumulo ang mga luha ko sa naabutan ko.

They're kissing.

Andrew and Sarah kissing while Sarah sitting in the lap of Andrew.

.
Tumakbo na ako palayo hindi ko kayang magtagal pa sa lugar na yun. Ang sakit, sakit lang.

Ganun lang ba kadali para sa kanya ang palitan ako? Wala pa ngang isang araw kaming naghiwalay.

At hindi lang masakit para sa akin kundi masakit din para mga anak ko.

Pagdating ko sa bahay agad akong nagtungo sa kwarto ko. Ayaw kong makita nila ako na umiiyak lalong-lalo na yung mga anak ko.

"Bunso, si Kuya Kian mo to, papasok ako." Hindi ko na siya sinagot, alam ko naman na papasok pa din tong si Kuya kahit nilock ko pa yung pinto, palaging may dala yung spare key.

Naramdaman ko nalang ang paglubog ng kama ko sa kabilang gilid.

"Alam kong umiiyak ka. Anong dahilan?" Mas lalo pa akong napahagulhul. Hindi ko magawang sabihin sa kanya ang mga nangyari simula kahapon, ayaw ko kasing umabot pa kay Kuya Kirk ang mga bagay na to.

"Sssh! Tahan na, okey lang kung hindi mo pa kayang sabihin sa akin naiintidihan kita, bunso." Naramdaman kong niyakap ako ni Kuya.

"Lalabas na ako bunso, magpapahinga ka na kagagaling mo lang sa lagnat at isa pa wag ka ng umiyak baka mamaga pa yang mata mo ata makita ni Kuya Kirk." O_O Agad akong napabangon sa kama.

"What do you mean, Kuya?" Sana mali lang yung iniisip ko.

"Dadating si Kuya Kirk mamaya at isasama ka na niya pabalik sa Korea, total tapos na daw yung misyon mo dito sa pilipinas."

OH MY! Bakit ngayon pa?

.

Andrew's POV