Camp fun

Kεφάλαιο 25

  9η μέρα. Το πρωινό ξύπνημα έγινε ξαφνικά πιο εύκολο. Βασικά γίνεται πιο εύκολο μέρα με την μέρα. Βέβαια σήμερα έχουμε σχέδια με τον... Τι λέω? Εγώ σχέδια με αυτόν τον βλάκα? Πραγματικά είχα ξεχάσει τι είχε γίνει χθες. Βασικά ναι, θέλω να ξεχάσω. Για αυτόν τον λόγο θα πάω σήμερα για ψώνια μαζί με τα κορίτσια. Ξυπνάω καλά καλά και αλλάζω ρούχα. Έβαλα ένα άσπρο ψιλόμεσο σορτσάκι με μία κοντή floral μπλούζα και πήρα το τζιν μου πουκάμισο σε περίπτωση που έχει αέρα. Ίσιωσα τα μαλλιά μου και έβαλα ένα φούξια κραγιόν. Όταν βγήκα από το μπάνιο τα κορίτσια είχαν μείνει με το στόμα ανοιχτό.

 "Έτσι φίλη, να του δείξεις τι χάνει" 

"Μα δεν το κάνω για αυτόν, το κάνω για εμένα. Πως θα βγω έτσι στο Ηράκλειο?" Γελάσαμε και αφού ετοιμαστήκανε και αυτές κατεβήκαμε κάτω να περιμένουμε την ομαδάρχισσα μας να κατέβει μαζί με τις "ντίβες". Την στιγμή που κατέβηκαν τα αγόρια κατέβηκαν και οι άλλες. Ο Δαυίδ πήγα στην Ζωή και ο Πάρης στην Φανή. Ο άλλος ήρθε για να με χαιρετήσει.

 "Γεια"

 "Γεια" 

"Είσαι εκθαμβωτική σήμερα"

 "Ευχαριστώ, αλλά για να ξέρεις, δεν το κάνω για εσένα"

 "Δεν είπα κάτι τέτοιο" 

"Όχι απλά το λέω για να μην σου περάσει καν από το μυαλό" Ψέματα έλεγα. Σε κάποιον βαθμό. Βασικά ντύθηκα έτσι επειδή είναι Κυριακή, μέρα που μπορούμε να πάμε στο Ηράκλειο και να πάω Starbucks και δεν ήθελα να πάω όπως κι όπως. 

"Πάντως να ξέρεις ότι εγώ σε θέλω ακόμα" Ήθελα να πω κι εγώ αλλά εκείνη την στιγμή ήρθε η Κωνσταντίνα και τον αγκάλιασε. 

"Το βλέπω" είπα και γύρισα την πλάτη μου και τότε ήρθαν τα κορίτσια και φύγαμε. Τέλειος συγχρονισμός. Πήγαμε κάτω στην τραπεζαρία να φάμε και σήμερα δεν φάγαμε γιατί θα τρώγαμε στο Ηράκλειο. Όταν τελειώσαμε περιμέναμε στην πισίνα για να μπορέσουμε επιτέλους να φύγουμε. Είχε μείνει μία ώρα και έτσι άφησα τα κορίτσια να κάτσουν με τα αγόρια. Πήγα σε ένα μέρος που δεν περίμενα να θέλω να ξαναπάω. Στον κήπο με τα παραδεισένια όνειρα. Έκατσα στον βράχο που είχα κάτσει την πρώτη φορά. Είχε εκεί ένα δέντρο με μήλα. Δεν ήξερα ότι υπήρχε. Σκαρφάλωσα πάνω με το ζόρι λόγω του τζιν και τελικά έκατσα εκεί και έκοψα ένα μήλο. Μπορώ να πω πως αν ερχόταν κανείς εδώ, δεν θα μπορούσε να με δει. Το φύλλωμα του δέντρου ήταν πολύ πυκνό αλλά τόσο υπέροχο. Έκατσα εκεί και απολάμβανα την θέα. Μέχρι που ήρθε. Ήρθε και έκατσε στον βράχο που καθόμουν εγώ πριν. Τα φύλλα δεν με άφηναν να τον δω και έτσι έπρεπε να μετακινηθώ αλλά το παπούτσι κόλλησε. Άρχισα να το τραβάω για να βγει από εκεί που είχε σφηνώσει ξεχνώντας την φασαρία που προφανώς προκαλούσα. Όταν πια το έβγαλα από εκεί, ήταν αργά. 

"Ποιος είναι εκεί?" Κατέβηκα σιγά σιγά από το δέντρο και τον κοίταξα στα μάτια. Αυτά τα γαλάζια μάτια που βυθιζόσουν μέσα σαν την θάλασσα. Χαμήλωσε το βλέμμα του και πήγα να φύγω γιατί ήταν άλλη μία άβολη στιγμή με αυτό το άτομο. Αλλά με έπιασε από το μπράτσο και μου είπε 

"Συγνώμη" Τον κοίταξα και έφυγα δακρύζοντας. Δεν ξέρω τι με έπιασε αλλά ένοιωθα την ανάγκη να κλάψω. Λες και το κλάμα που είχα ρίξει μέχρι τώρα ήταν λίγο. Αφού κοιτάχθηκα στο μπάνιο για να σιγουρευτώ ότι δεν φαινόταν ότι έκλαιγα πήγα στα κορίτσια και από εκεί πήγαμε στην στάση για να πάρουμε το λεωφορείο μας για το Ηράκλειο. Το λεωφορείο περνούσε στις 11 και η ώρα ήταν 10:55. Εκείνη την στιγμή ήρθανε και οι υπόλοιποι. Παρατήρησα ότι τα μόνα άτομα των οποίων οι γονείς δεν ήταν εκεί ήταν της παρέας. Τέλεια. Τώρα θα είμαστε μαζί και στο λεωφορείο.  

ΜΠΟΡΕΊΤΕ ΝΑ ΜΕ ΜΙΣΉΣΕΤΕ. ΣΕ ΌΛΕΣ ΤΙΣ ΙΣΤΟΡΊΕΣ ΥΠΆΡΧΟΥΝ ΤΣΑΚΩΜΟΙ ΔΕΝ ΦΤΑΊΩ ΕΓΏ... ΝΤΑΞ ΦΤΑΙΩ ΚΙ ΓΩ ΤΕΛΟΣ ΠΑΝΤΩΝ.. ΤΟ ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΥΡΊΟ ΜΕ ΤΟ ΚΑΛΌ! <3