Camp fun

Κεφάλαιο 30

Καθώς βγαίναμε είδαμε από μακριά τα παιδιά να μας κοιτάνε. Η Ζωή με την Φανή με κοίταξαν και αφού είδαν και τον Νικήτα από δίπλα μου και είδαν ότι τα χέρια μας ήταν πλεγμένα, τα πρόσωπά τους έλαμψαν. Έτρεξαν προς το μέρος μου και με αγκάλιασαν με τόση φόρα που πέσαμε και οι τρεις στην πισίνα. 

"Αύρα, μην μου πεις ότι.." 

"Ναι Φανή, ναι. Τα βρήκαμε." Με ξαναγκάλιασε εκεί μέσα στο νερό και μετά παρατήρησα την Ζωή και αυτή είχε ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά. 

"Τι?" 

"Απλά χαίρομαι για εσένα." Της χαμογέλασα και αφού με τύλιξε με τα χέρια της μου της ψιθύρισα 

"Είσαι η καλύτερη κολλητή ever". Έβαλε το κεφάλι της στον ώμο μου και νομίζω ότι την άκουσα να ψιθυρίζει 

"Εσύ να δεις". Αυτή την φορά βγήκαμε για τα καλά και γυρίσαμε στην κατασκήνωση. Το βράδυ το περάσαμε χαλαρά, αφού τώρα πια ο καθένας είχε το ταίρι του.

Την τελευταία μέρα της κατασκήνωσης...

Ήταν η τελευταία μέρα. Δεν μπορούσα να το πιστέψω. Ότι αύριο θα αποχωριζόμουν όλα αυτά. Θα γυρνούσα πίσω στην βαρετή μου ζωή. Ότι θα άφηνα πίσω μου, αυτό το μέρος, αυτά τα παιχνίδια, αυτούς τους ανθρώπους. Αυτόν τον άνθρωπο. Η τελευταία μέρα άρχισε τέλεια. Οι δραστηριοτητές ήταν ευχάριστές και διασκεδαστικές όπως πάντα και γενικά επικρατούσε μεγάλη χαρά. Όλοι ήταν χαρούμενοι εκτός από εμένα. Εγώ σκεφτόμουν την επόμενη μέρα. Την μέρα που θα φεύγαμε. Η Ζωή, όπως πάντα, παρατήρησε την μελαγχολία μου και με πλησίασε. 

"Τι έχεις εσύ?" Την κοίταξα και μόνο από το βλέμμα μου κατάλαβε. 

"Σκέφτεσαι το αύριο σωστά?" Κοίταξε το πάτωμα απογοητευμένη αναστενάζοντας. 

"Ναι, εσύ?" 

"Εγώ σκέφτομαι το σήμερα, και το χθες, και το προχθές... και γενικά αυτές τις 14 μέρες που περάσαμε εδώ" 

"Πως το κάνεις αυτό? Αυτό το να μην στενοχωριέσαι για αύριο που είναι η μέρα που θα φύγουμε. Που θα αφήσουμε την Φανή, τα αγόρια.." 

"Βασικά αυτό ήθελα να σου πω τώρα..." Την κοίταξα με απορία. 

"Έμαθα ότι η Φανή... Είναι αδελφή με τον Δαυίδ" 

"Αποκλείεται! Και τόσο καιρό γιατί δεν ξέραμε τίποτα" 

"Βασικά εσύ δεν ήξερες. Με όλα αυτά που συνέβαιναν δεν νομίζω να σε ένοιαζα για το ποιος είναι αδελφός με ποιον. Anyway... Αλλού θέλω να εστιάσω εγώ" 

"Για εστίασε." 

"Η οικογένεια τους... μετακομίζει Ρέθυμνο. Οι γονείς τους βρήκαν καλύτερη δουλειά εκεί οπότε όπως καταλαβαίνεις.." Η Ζωή θα συνέχιζε να ήταν με τον Δαυίδ. Και η Φανή θα παραμείνει μαζί μας. Τι υπέροχο! Είχα χαρεί πάρα πολύ! 

"Αυτό είναι υπέροχο Ζωή!" Χαμογέλασε και συνέχισε 

"Ναι είναι.. Αυτός είναι ένας από τους λόγους που δεν στενοχωριέμαι τόσο. Θα πάρω την αγαπημένη μου ανάμνηση μαζί μου, στο Ρέθυμνο" Χαμογέλασα πικρά καθώς σκέφτηκα κάτι. Η Ζωή δεν θα χώριζε με τον Δαυίδ. Αλλά εγώ με τον Νικήτα.. 

"Για πες και τους άλλους λόγους..." 

"Το γεγονός ότι θα έχεις να θυμάσαι τόσα πράγματα, θα έχεις να διηγήσε ιστορίες και να συσχετίζεις πράγματα και καταστάσεις με αυτές που έζησες εδώ. Αυτό είναι υπέροχο." Την αγκάλιασα και μετά πήγα να μιλήσω στον Νικήτα. Αλλά λίγο πριν χαθεί το οπτικό μας πεδίο της φώναξα από μακριά 

"Ευχαριστώ πολύ. Δεν ξέρω τι θα έκανα χωρίς εσένα." Μου χαμογέλασε και μετά χάθηκε στο βάθος. Και εγώ γύρισα το κεφάλι μου και κοίταξα μπροστα. Στον προορισμό μου. Που ήταν ο Νικήτας.

ΤΟ ΞΕΡΩ ΔΕΝ ΑΝΕΒΑΣΑ ΧΘΕΣ :( ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΘΑ ΑΝΕΒΕΙ ΣΕ ΛΙΓΟ.. ΕΠΙΣΗΣ! ΟΥΥΥΥΥ ΤΕΛΕΙΩΣΑΝ ΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ ΚΑΙ ΑΝΤΕ ΓΕΙΑ <3