Camp fun

Κεφάλαιο 28

10η μέρα. Σήμερα θα πάμε στο Water Park! Τέλεια θα περάσουμε. Θα πάω στον Νικήτα να του μιλήσω. Αλλά όχι ακόμα γιατί... βασικά δεν ξέρω γιατί. Απλά πιστεύω ότι αν πάω μετά θα είναι καλύτερα. Ξύπνησα τα κορίτσια και με το που ντυθήκαμε τρέξαμε κάτω για να δούμε τα παιδιά. Βασικά να δούνε αυτές τα αγόρια τους. Κατέβηκε η Κωνσταντίνα με την Ιωάννα και μας χαιρέτησαν. Μου ήταν πολύ παράξενο σαν ιδέα διότι δεν είχα συνηθίσει την ευγένεια να έρχεται από αυτές. Με πήρε η Ζωή από το μπράτσο και με πήγε σε μία γωνία 

"Δεν σου φαίνεται πολύ παράξενη η αίσθηση του να σου λένε γεια αυτές" Γέλασα και κοίταξα κάτω. Με την Ζωή έχουμε σχεδόν πάντα τις ίδιες σκέψεις. 

"Ναι, αυτό ισχύει" Μια σιωπή απλώθηκε ανάμεσα μας. Κ άθολή την διάρκεια αυτής της σιωπής η Ζωή με κοίταζε κατάματα σαν να περίμενε να κάνω μία κίνηση ή να της μιλήσω. 

"Περιμένεις κάτι? Γιατί με κοιτάς έτσι?" 

"Θέλω να δω αν θα καταλάβεις πότε πιστεύεις ότι είναι η κατάλληλη στιγμή να πας να του μιλήσεις. Πόσο άκαρδη είσαι ρε. Το παιδί λιώνει για εσένα και από την στιγμή που και οι ξινές, βασικά η ξινή, ομολόγησε το λάθος της, ήρθε η σειρά σου" 

"Το ξέρω ρε αλλά δεν γίνεται να πάω τώρα"

 "Και γιατί παρακαλώ?" 

"Γιατί θέλω να του το πω στις νεροτσουλήθρες" 

"Και που ξέρεις ότι θα πάμε μαζί?" Πάγωσα! Είχε δίκιο για άλλη μια φορά. Γιατί τα κανονίζω όλα μόνη μου με το μυαλό μου. 

"Έχεις δίκιο. Πάω να του το πω τώρα" 

"Άντε με το καλό" είπε και το χαμόγελο ξαναεμφανίστηκε στα χείλη της. Με έσπρωξε ελαφριά έτσι ώστε να μου δώσει ώθηση να πάω να του μιλήσω. Τον είδα να κάθεται στο πεζούλι με το κεφάλι σκυμμένο. Ένιωσα την καρδιά μου να σπάει σε χίλια κομμάτια. Μακάρι να μην ήμουν εγώ ο λόγος. Αλλά λογικά είμαι. Πήγα σιγά σιγά με την καρδιά μου να χτυπάει ταμπούρλο και όταν έφτασα εκεί, στάθηκα μπροστά του, πήρα μια βαθιά ανάσα με τα μάτια κλειστά. Και όλα αυτά για να ξεστομίσω μία λέξη. 

"Γεια" το πρόσωπο του μπορώ να πω τινάχτηκε και είδα το υπέροχο χαμόγελο του να λάμπει την στιγμή που με είδε. 

"Γεια" είπε χαρωπά. 

"Εμ... θα ήθελα να σου πω αν θέλεις να έρθεις να σου πω κάτι?" Όση ώρα τα έλεγα όλα αυτά κρεμόταν κυριολεκτικά από τα χείλη μου. Λες και η παραμικρή λέξη είχε αξία. 

"Φυσικά, φυσικά και θέλω" Σχεδόν τραύλιζε από την χαρά. Του χαμογέλασα και με έναν πήδο ήταν όρθιος μπροστά μου. Του χαμογέλασα και τον έπιασα από τον καρπό για να τον πάω στα Καλάμια. Ανατρίχιασα με το άγγιγμα του. Όταν φτάσαμε εκεί περίμενε κοιτώντας με στα μάτια και είπε 

"Λοιπόν τι ήθελες να μου πεις?" 

"Βασικά άκου... εμ... βασικά.. Δεν ξέρω πως να στο πω" 

"Τι ακριβώς θες να μου πεις?" 

"Ήθελα να σου πω ότι..." Εκείνη την στιγμή ήρθε η Χρύσα (η ομαδάρχισσα για όσους/ες δεν θυμάστε) και μου λέει 

"Πάμε να φύγουμε. Ήρθε το λεωφορείο." Ο Νικήτας με κοίταξε απογοητευμένος μιας και ήξερε ότι δεν θα συνέχιζε η συζήτηση μας. Καθώς έφευγα για να πάω στις γραμμές μας πέρασε από δίπλα μου και μου ψιθύρισε στο αυτί 

"Θα μου πεις μετά" Τον κοίταξα και μου έκλεισε το μάτι. Η Φανή με την Ζωή με είδα μου ερχόμουν και έτρεξαν πάνω μου και με βομβάρδισαν με τις ερωτήσεις τους 

"Του το είπες?" "Τι είπε?" "Πως αντέδρασε?" "Τα βρήκατε?" 

"Κορίτσια, συγνώμη που σας χαλάω τα σχέδια αλλά δεν του είπα τίποτα γιατί μας διέκοψε η ομαδάρχισσα." Αναστενάξανε και κοίταξαν κάτω. "Αλλά θα του το πω. Σήμερα σίγουρα" Με κοίταξαν και χαμογέλασαν. Αφού φτάσαμε στο λεωφορείο εγώ και η δυάδα μου, η Ζωή, βάλαμε μουσική από τα μικρά ηχεία και μιλούσαμε. 

"Πότε θα του το πεις?" 

"Είπα, σήμερα." 

"Κανόνισε να είναι πριν την βραδινή διασκέδαση" 

"Γιατί? Βιάζεσαι?" 

"Όχι εγώ. Εσύ και αυτός βιάζεστε" είπε και μου έκλεισε το μάτι.

ΩΡΑΙΑ... ΕΛΠΊΖΩ ΝΑ ΑΝΕΒΑΣΩ ΚΑΙ ΑΥΡΙΟ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΕΊΜΑΙ ΚΑΘΌΛΟΥ ΣΙΓΟΥΡΗ. ΠΑΝΤΩΣ ΑΝ ΟΧΙ ΑΎΡΙΟ ΣΊΓΟΥΡΑ ΜΕΘΑΎΡΙΟ. ΤΑ ΛΕΜΕ. ΚΑΙ ΣΑΣ ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΓΡΑΨΤΕ ΜΟΥ ΕΝΑ ΣΧΟΛΙΟ ΝΑ ΔΩ ΑΝ ΣΑΣ ΑΡΕΣΕ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΣΕ ΣΥΝΟΛΟ ΜΙΑΣ ΠΟΥ ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ.