SİYAH KAR TANELERİ

8.

🎼🎧Hakan Tunçbilek - Yüzün güneşe baksa  

📄Hayattan adalet bulursan nihayet yüzün güler mi?

İyi okumalar...

" anne ! anne lütfen gitme , lütfen anne . bak bu zamana kadar babasız kaldım zaten .birde sensiz olmaya dayanamam . anne lütfen .annee." diye haykırıyordum artık resmen . neler olmuştu böyle . fazlasıyla darmadağındım.

" kızım özür dilerim . böyle bitsin istemezdim ." ne bitmesi annem.

" anne yaa hayır ya anne gidemezsin " gözyaşlarıma hakim olamıyordum artık derken birden savaş' ı gördüm . oda annemi durdurmaya çalışıyordu .

" savaş lütfen bırakma . izin verme gitmesine. lütfen .savaşş! Anne !! Gidemezsiniz yaaa anneee!! " artık dayanamıyordum gözlerimin kapanmasıyla kendimi yerde buldum .

****

" şş ! Dolunay bişey yok hadi uyan "
bi dakka ya bu tanıdık ses.. Bu savaş' ın sesiydi .duymamla hemen o lanet olası kabustan soluk soluğa bir biçimde uyandım . savaş ise beni sakinleştirmeye çalışıyodu.

" şş! tamam geçti bak yanındayım güzelim hadi kendine gel ". bu sözleri duyduktan sonra kendime gelmeye çalıştım ama başaramadım. Ne yani hepsi kabusmuydu ?. siktiğimin bilinçaltı....

Kendime gelmeye çalışıyordum ve böyle zamanlarda da bişeye tutunmaya çalışırım hep . güç almaya çalışırdım yanş . normalde bu annem olurdu yada kızlar olurdu ama bu jez yanımda savaş vardı. sanırım bu kezde o şey savaş oldu. Hiç düşünmeden sarıldım ona ve bu beni az önceki halime göre çok daha iyi hissettirdi. Oda bana sardı kollarını. keşke şuan hiç hiç bitmese diye düşünürken birden onun sesini duydum

" iyi misin yada anlatmak istermisin ? " diye sordu. Gözleri destek olmak istermiş gibi bakıyordu sanki .Biraz düşündükten sonra kafamı olumsuz anlamda sallayarak cevap verdim ve oda üstelemedi. Sonrada beni göğsüne bastırdı. Ama ben şuan onun yaptıklarını önemsemeyecek kadar düşünceliydim. Acaba annem şuan nerdeyd .ya ona gerçekten bişey olmuşsa! Hemen ona ulaşmam lazımdı

" annemm ..savaş benim annemi aramam lazım" diyerek cebimden telefonu çıkardım ve tam arama tuşuna basacakken telefonum çaldı ve ekranda tanımadığım bir numara vardı .aceleyle açtım

"alo "

" dolunay manas' la mı görüşüyorum ? "

" evet ben dolunay manas ."

" annenizi acilen ameliyata almak zorunda kaldık .müsaitseniz ...... Hastanesine gelirmisiniz ?" O anda gözlerim dolmaya başlamıştı.demekki kabus değilmiş .biliyodum zaten bi bokluk olduğunu .Allah kahretsin ki biliyodum ...

" tamam ben hemen geliyorum" diyebildim sadece. savaş ' ta bir yandan " dolunay ne oldu kimdi o " diye telaş yaptı .sonrasında ise telefonu elimden düşürdüm ard arda hıçkırarak

" savaşş annem ... " diyebildim .

Aslında sonrasını pek hatırlamıyordum sadece birinin beni şuanki olduğum yere taşıdığını ve benimde annemi görücem diye itirazlarımı hatırlıyordum birde şu zorla yapılan sakinleştirici iğneyi.

hemen yataktan kalktım ve hastane odası olduğunu anladığım yerden kolumdaki serumu çıkararak kapıdan çıktım . kapıdan çıkmamla koridordaki tüm gözler bana döndü .bizim kızlar ve yanlarındada onları teselli etmeye çalışan şu savaş' ın arkadaşları vardı .onlara ters bir bakış atarak hemen bizim kızların yanına gittim .beni görünce şaşırdılar. Ama bir kişi eksikti. savaş.